MASZCZYK ZYGMUNT PAWEŁ
ps. „Zyga”, jeden z najpopularniejszych (obok Cieślika) piłkarzy chorzowskiego Ruchu, srebrny (1976) i złoty (1972) medalista olimpijski, brązowy medalista MŚ 1974.
Urodzony 3 maja 1945 w Siemianowicach, absolwent miejscowego Technikum (metalurg), piłkarz (175 cm, 71 kg) – napastnik, rozgrywający, wychowanek Siemianowiczanki (1955-1962), a następnie zawodnik Ruchu Chorzów (1963-1976), francuskiego US Valenciennes (1976-1979) i CKS Czeladź (1979).
Jeden z najpopularniejszych piłkarzy chorzowskiego Ruchu (pracowity, świetnie wyszkolony, niezawodny i powszechnie lubiany) w którym podczas 14 ligowych sezonów (1964-1977) odbył 310 gier, strzelił 41 goli, zdobył trzy tytuły mistrza Polski (1968, 1974, 1975) i Puchar Polski (1974). Reprezentant barw narodowych (36 A + 4, strzelił 2 gole w meczach nieoficjalnych), debiutował w 1968 w meczu z Turcją i żegnał reprezentację podczas IO w 1976 w czasie pojedynku z NRD.
Uchodził za człowieka od „czarnej roboty” w drużynie Kazimierza Górskiego i jednocześnie jego pupila. Imponował ambicją i „żelaznymi płucami” (podczas każdego meczu biegał najwięcej z całej drużyny). Na pewno mniej widowiskowy od Deyny i Kasperczaka, ale trudny do zastąpienia. Był także czołowym zawodnikiem biało-czerwonych podczas MŚ 1974 (jako jedyny reprezentant mistrzowskiej drużyny Ruchu Chorzów) przebywając na boisku w ciągu 7 spotkań przez 592 minuty. Uczestnik „małego finału” (zwycięstwo z Brazylią 1:0) na stadionie w Monachium (6 lipca 1974), który zakończył się zdobyciem brązowych medali. Stan wojenny (1981) zastał go w RFN, gdzie się osiedlił (Liedenscheid) i mieszka, pracując w fabryce mebli. Ze sportem nie ma kontaktów. Zasłużony Mistrz Sportu (1973), odznaczony m.in. Złotym i Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Krzyżem Kawalerskim OOP (1974).
*1972 Monachium: pomocnik drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (4 druż.) pokonała Kolumbię 5:1, Ghanę 4:0 i NRD 2:1 zajmując 1. msc w grupie; w grupie półfin. (4 druż.) zremisowała z Danią 1:1 oraz zwyciężyła ZSRR 2:1 i Maroko 5:0, zajmując 1. msc w grupie; w meczu finałowym wygrała z Węgrami 2:1 (0:1) zdobywając złoty medal. Wystąpił w meczach z Kolumbią, Ghaną, Danią, ZSRR, Marokiem i Węgrami. Skład drużyny zob. Anczok Zygmunt. Walnie przyczynił się do zakwalifikowania się Polaków do finałów w Monachium: 26 kwietnia 1972 w meczu eliminacyjnym rozegranym z Hiszpanią w Szczecinie (2:0) strzelił obie bramki.
*1976 Montreal: napastnik drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (3 druż.) pokonała Iran 3:2 i zremisowała z Kubą 0:0, zajmując 1. msc w grupie; w ćwierćfin. zwyciężyła KRL-D 5:0; w półfin. wygrała z Brazylią 2:0; w finale przegrała z NRD 1:3 (0:2), zdobywając srebrny medal. Wystąpił we wszystkich spotkaniach. Skład drużyny zob. – Benigier Jan.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 271; EP Fuji: Ruch Chorzów, s. 129, 200, Biało-Czerwoni, t. 20, s. 173, Liga polska, t. 25, s. 186, Herosi Mundiali, t. 8, s. 115; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 69; Gowarzewski, Encyklopedia, s. 428; Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 367; 80 lat OZPN Katowice, s. 175; Duński, Od Paryża, s. 551 (tu błędnie: grał w reprezentacji 16 razy); Pawlak, Olimpijczycy, s. 168.