dyrektor sportowy kolarskich grup zawodowych, czołowy szosowiec przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, srebrny medalista (drużyna) IO w Seulu (1988) i MŚ w Chambery (1989).
Urodzony 14 października 1963 w Korszach, woj. olsztyńskie, syn Leona i Ireny, absolwent Technikum Elektrycznego (elektromechanik). Kolarz (182 cm, 76 kg) szosowy, reprezentant LZS Agrokompleks Kętrzyn, KS Zjednoczenie Olsztyn (do 1983), Gwardii Katowice (1984-1985), GKS Krupiński Suszec (1985-1994) oraz członek grup zawodowych: hiszpańskiej Kelme (1994), belgijskiej Rotan Spiessens (1995) i polskiej Mróz (1996-1999). Współpracował z trenerami: Andrzejem Skórko, Gunterem Schulzem, Adamem Gęszką, Andrzejem Trochanowskim, Ryszardem Szurkowskim i Wacławem Skarulem. Pochodzi ze wsi Parys (34 kilometry do rosyjskiej granicy i 20 do Kętrzyna), gdzie chłopców, którzy chcieli pójść w ślady Szurkowskiego i Szozdy, organizował w pobliskich Korszach nauczyciel i instruktor Andrzej Skórko, zawodnik i „namiestnik” potężnego Ludowego Klubu Sportowego Agrokompleks w Kętrzynie.
Jeździł (najczęściej samotnie) po szosach Warmii i Mazur, aż wygrał wyścig, najpierw młodzików, a potem juniorów i okazało się, że ma talent. Awansował więc do klubu olsztyńskiego i dostał się pod opiekuńcze skrzydła szefa wiejskiego kolarstwa w Polsce Północnej (Schultz), a stamtąd poprzez profesjonalny katowicki klub (Gwardia) znalazł się w zasięgu zainteresowań trenerów kadry narodowej, najpierw Mariana Więckowskiego, a potem Szurkowskiego i Skarula, którzy m. in. przygotowywali drużynę do olimpijskiego występu w Seulu (1988). „Samotnik z Warmii i Mazur”, zawodnik bez specjalnych indywidualnych sukcesów był idealnym kandydatem do zespołu. Szybki i pracowity, a do tego – jak oceniała prasa – sympatyczny, zawsze wykonujący polecenia trenerów, lubiany przez kolegów i dziennikarzy. Nie zawiódł zaufania ani szkoleniowców ani kibiców.
Właśnie w szosowym wyścigu drużynowym na 100 km odniósł życiowe sukcesy, zarówno na IO jak i MŚ wywalczył wraz z kolegami – srebrne medale. Szosowy mistrz Polski (1985), zdobył także 4-krotnie tytuł wicemistrzowski: szosa ind. (1992), dwójki (1991, 1998), szosa druż. (1989) i był też aż 8-krotnie brązowym medalistą MP: szosa ind. (1988, 1999), wyścig górski (1989, 1991, 1993), ind. na czas (1991, 1998), dwójki (1989). 3-krotny uczestnik Wyścigu Pokoju: 1990-41, 1996-41, 1997-43 i 7-krotny Tour de Pologne 1987-6, 1993-4, 1995-8, 1996-30, 1997-15, 1998-23, 1999-20.
Srebrny medalista MŚ 1989 Chambery w drużynie szosowej (J. Halupczok, Z. Jaskuła, M. Leśniewski). Uczestnik MŚ: szosa ind. – 1989 Chambery – wyc., 1990 Utsunomiya -12, 1991 Stuttgart – 10, 1994 Agrigento – 40, 1997 San Sebastian – 63; szosa druż. – 1987 Villach – 7, 1990 Utsunomiya – 10, 1991 Stuttgart – 4. Ważniejsze sukcesy w wyścigach zagranicznych: GP Monaco 1992-1, Dookoła Mendrisio 1992-1, Lugano 1992 – 1 (parami na czas z Z. Piątkiem), Dookoła Wschodniej Szwajcarii 1993-1. Po zakończeniu kariery zawodniczej dyrektor sportowy grup zawodowych: Mat-Ceresit-CCC (2000), CCC-Mat (2001). Odznaczony m. in. srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Srebrnym Krzyżem Zasługi (1988).
*1988 Seul: kolarstwo, szosa druż. (100 km) – 2. na 27 start. zesp. z czasem 1:57.54,2 zdobywając srebrny medal (zw. NRD-1:57.47,7). Partnerami w drużynie byli: J. Halupczok, Z. Jaskuła i M. Leśniewski.
*1992 Barcelona: kolarstwo, szosa ind. (194 km) – 6. na 154 start. z czasem 4:35.56,0 (zw. F. Casartelli Włochy – 4:35.21,0); szosa druż. (100 km) – 6. na 31 start. z czasem 2:06.34 (zw. Niemcy – 2:01.39). Partnerami w drużynie byli: D. Baranowski, M. Leśniewski i G. Piwowarski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 337-338; Pawlak, Olimpijczycy, s. 249; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 80 (tu błędnie ur. 14.01.1963 Koszalin); Tuszyński, Wyścig Pokoju 1948-2001, s. 168; Duński, Od Paryża, s. 882-883 (tu brak danych dot. kariery sportowej poza srebrnymi medalami); Wasyliszyn, Jubileuszowe asy, s. 68; Latuszkiewicz, Zielone bractwo, s. 27. Uwaga: w większości w/w źródeł figuruje błędne miejsce urodzenia: Koszalin.
