ps. „Barbur”, st. sierż. sł. st. WP, nauczyciel szermierki, leworęki szpadzista z łódzkich Bałut, olimpijczyk z Meksyku (1968) – brązowy medalista i Monachium (1972).
Urodzony 7 sierpnia 1942 w Łodzi, syn Zygfryda i Ireny Dziwulskiej, absolwent Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Warszawie (1970). Szermierz (180 cm, 77 kg) łódzkiej LPŻ (pierwszy instruktor Jerzy Rybicki) i warszawskiej Legii (1962-1976), gdzie trenerem był Andrzej Przeździecki (także w kadrze narodowej). Miał niecałe dwadzieścia lat, kiedy podczas mistrzostw świata juniorów w Kairze (1962) wywalczył pierwszy brązowy medal. Uznano go za wielki talent, ale jednocześnie panuje opinia, że brakowało mu entuzjazmu i konsekwencji w dążeniu do celu, brakowało tzw. „wykończenia”.
Trener Czajkowski był zdania, że gdyby na co dzień miał go pod swoją opieką, to „zrobiłby” z niego wielokrotnego mistrza świata. A tak, został „tylko” brązowym medalistą olimpijskim. Mistrz (1974) i dwukrotny brązowy medalista MP w szpadzie (1967, 1973), zdobył także 11-krotnie tytuł drużynowego mistrza Polski: w szpadzie (1964-1969, 1971-1973, 1975) i florecie (1965). Z reprezentacyjną drużyną szpadzistów wywalczył tytuł wicemistrza świata w Ankarze (1970) i 5. msc w Montrealu (1967). Mistrz Sportu.
Zmarł 26 maja 2016 roku. Miał 73 lata.
*1968 Meksyk: szermierka, szpada druż. – w grupie elim. (4 druż.) po zwycięstwie nad Argentyną 16:0 (Barburski 4 zw.), Kanadą 10:6 (2 zw.) i NRD 9:7 (nie walczył) Polacy zajęli 1. msc, następnie pokonali Francję 9:7 (nie walczył) oraz przegrali z Węgrami 5:9 (0 zw.), a w pojedynku o msc 3-4 zwyciężyli RFN 9:6 (nie walczył), zdobywając brązowy medal (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: B. Andrzejewski, M. Butkiewicz, B. Gonsior i H. Nielaba.
*1972 Monachium: szermierka, szpada druż. – w grupie elim. (4 druż.) po zwycięstwach nad Luksemburgiem 9:6 (2 zw.) i Meksykiem 11:5 (2 zw.) i porażce ze Szwajcarią 6:9 (1 zw.) Polacy zajęli 2. msc; w ćwierćfin. przegrali z Węgrami 1:9 (nie walczył); w spotkaniach o msc 5-8 pokonali Szwecję 9:7 (2 zw.) i przegrali z Rumunią 3:9 (2 zw.), zajmując 6. msc (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: B. Andrzejewski, B. Gonsior, J. Janikowski i H. Nielaba.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 152-153; Pawlak, Olimpijczycy, s. 27; MES, t. 1, s. 61; Borzęcki, Białą bronią, s. 6, 8, 19 i dalsze; Duński, Od Paryża, s. 36-37; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 87, 88 i dalsze.
