ps. „Bubu”, technik szkła, przedsiębiorca, trener, jeden z najlepszych polskich siatkarzy wszystkich czasów, mistrz świata (1974) i mistrz olimpijski (1976).
Urodzony 12 kwietnia 1950 w Kamiennej Górze, syn Anatola i Władysławy Rasińskiej, absolwent Technikum Przemysłu Szklarskiego w Wołominie 1969 (technik szkła), a następnie przez kilka lat student bielańskiej AWF. Zawodnik (189 cm, 88 kg) Błękitnych Wołomin (od 1966, odkryty na zawodach szkolnych przez przyszłego trenera reprezentacji Tadeusza Szlagora), potem Mazowsza Zegrze, AZS Warszawa (1968-1972) i Płomienia Milowice (1973-1980) oraz klubów włoskich z Padwy – Petrarci i Termoroeca.
Robił szybkie postępy i niebawem trafił do reprezentacji, w której z biegiem lat (przede wszystkim dzięki tytanicznej pracy, ale i specyficznym cechom charakteru) stał się niezastąpiony. Uchodził za najlepszego na świecie „przyjmującego” piłkę, ale jego najbliżsi koledzy i przyjaciele znacznie rozszerzyli tę opinię. Wiesław Gawłowski (współmieszkaniec z akademika) powiedział o nim kiedyś: „Impulsywny, porywczy, czasami brutalny, potrafił jednak 'trzymać’ grę na boisku. Pracował za siebie i innych”. Najwyższą i najbardziej znaczącą notę wystawił mu jednak trener Hubert Wagner, współtwórca obu największych polskich wyczynów w siatkówce, który stwierdził wręcz, że „był chyba najwartościowszym, ogólnie biorąc, siatkarzem obu tych złotych drużyn (Meksyk, Montreal), w całym czteroletnim cyklu”.
2-krotny mistrz Polski w barwach Płomienia Milowice (1977, 1979), 3-krotny wicemistrz: 1970 (AZS Warszawa), 1975, 1976 (Płomień Milowice) i 2-krotny brązowy medalista MP: 1972 (AZS Warszawa) i 1974 (Płomień Milowice). W barwach tego klubu zdobywca PEMK (1977/78), a w następnym sezonie 1978/79 – 3 m. 359-krotny reprezentant Polski (1969-1986). Mistrz świata z Meksyku (1974) i finalista MŚ w latach 1970 (Sofia) – 5 m. i 1978 (Rzym) – 8. msc. Trzykrotny srebrny medalista ME: w Belgradzie (1975), Helsinkach (1977) i Paryżu (1979). Finalista ME w Mediolanie (1971) – 6. msc. Najlepszy siatkarz w klasyfikacji „PS” (1971). Po zakończeniu kariery zawodniczej trener: w Padwie, Milowicach, Częstochowie (u boku Stanisława Gościniaka), gdzie z AZS zdobył tytuł mistrza Polski (1990), wreszcie trener kadry narodowej mężczyzn (2000-2001). Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m.in. trzykrotnie złotym i dwukrotnie srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi. Działacz sportowy.
*1972 Monachium: członek drużyny siatkówki, która po zwycięstwie nad Tunezją 3:0 oraz porażkach z CSRS 0:3, Koreą Płd. 1:3, Bułgarią 2:3 i ZSRR 2:3 zajęła w grupie 5. msc; w spotkaniu o miejsca 9-10 pokonała Kubę 3:0 i zajęła 9. msc w turnieju (zw. Japonia). Skład drużyny zob. – Ambroziak Zdzisław.
*1976 Montreal: członek drużyny siatkówki, która po zwycięstwach nad Koreą 3:2, Kanadą 3:0, Kubą 3:2 (mecz ten uznano za najdramatyczniejszy w historii polskiej siatkówki) i CSRS 3:1 zajęła 1. msc w grupie; w spotkaniu o lokaty 1-4 pokonała Japonię 3:2 (znów pięciosetowy „dreszczowiec”); w meczu o miejsca 1-2 wygrała z ZSRR 3:2, zdobywając złoty medal. Był to jeden z najbardziej spektakularnych sukcesów polskiego sportu. Pierwsza „szóstka” grała w składzie: Gawłowski, Skorek, Wójtowicz, Rybaczewski, Stefański, Bosek. Na zmiany wchodzili: Zarzycki, Karbarz i Lubiejewski (w drugim secie Wagner zdecydował się na zasadniczą zmianę – za Rybaczewskiego wszedł Karbarz). Skład całej drużyny zob. – Bebel Bronisław.
*1980 Moskwa: członek drużyny siatkówki, która po zwycięstwach nad Jugosławią 3:1, Rumunią 3:1 i Libią 3:0 oraz porażce z Brazylią 2:3 zajęła 1. msc w grupie; w spotkaniu o pozycje 1-4 przegrała z Bułgarią 0:3; w meczu o lokaty 3-4 uległa Rumunii 1:3, zajmując 4. miejsce w turnieju (zw. ZSRR). Bosek grał we wszystkich meczach. Jego partnerami w drużynie byli: W. Czaja, W. Drzyzga, W. Gawłowski, M. Jarosz, B. Kanicki, W. Kustra, L. Łasko, R. Malinowski, L. Molenda, W. Nalazek i T. Wójtowicz.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 161; Pawlak, Olimpijczycy, s. 38; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 51; MES, t. 1, s. 100; Duński, Od Paryża, s. 78-79; Mecner, 80 lat siatkówki, s. 14, 109 i dalsze.
