ps. „Ana”, trener, najwybitniejszy lewy obrońca w historii polskiego futbolu, złoty medalista olimpijski z Monachium (1972).
Urodzony 14 marca 1946 w Lublińcu (woj. katowickie), syn Jana i Marii Ulfig, absolwent Technikum Energetycznego (1967) i kursów trenerskich przy katowickiej AWF (1981), trener II klasy. Piłkarz (177 cm, 79 kg) – lewy obrońca, wychowanek miejscowej Sparty (1959-1963), zawodnik Polonii Bytom (1963-1971, liga), Górnika Zabrze (1971-1974), klubów USA w Chicago – Wisły (1975), Chicago Katz 1975-1976) oraz norweskiego Skeid Oslo (1977-1979, I liga), jako pierwszy polski piłkarz w tym kraju.
Z Polonią Bytom odniósł spektakularny sukces zdobywając Puchar amerykańskiej Interligi (1965) i Puchar Rappana (1965), podczas gry w Górniku (trzy sezony ligowe, 38 gier) był w jednym roku (1972) mistrzem Polski i zdobywcą Pucharu Polski. Miał 19 lat, kiedy zadebiutował w reprezentacji Polski (1965 w meczu ze Szkocją). Rozegrał w sumie 48 A + 5 spotkań kończąc karierę w ekipie biało-czerwonych w wyjazdowym meczu z Walią (1973).
Był obrońcą doskonałym, grającym „na wskroś nowocześnie”, tzn, że nie trzymał się kurczowo swojej pozycji, ale poruszał się na całej długości boiska, często włączając się do akcji zaczepnych zespołu. Szybki, o wytrzymałości maratończyka. Wszystkie te atuty zademonstrował m. in. podczas południowo-amerykańskiego tourne, kiedy na słynnym Maracana w Rio de Janeiro miał za rywali takich napastników jak: Pele, Garrincha czy Tostao. Potwierdził je podczas olimpijskiego turnieju.
Niestety zbyt częste kontuzje (cztery złamania kości śródstopia między IO w Monachium a MŚ w RFN oraz dwie operacje łękotki w Oslo) sprawiły, że nie odniósł dalszych, spodziewanych sukcesów. Po zakończeniu kariery zawodniczej (1979) był trenerem w rodzinnym Lublińcu, a po kolejnej chorobie (tym razem bóle w stawie biodrowym, operacja i sztuczne biodro), nie będąc już pełnosprawnym, próbował szczęścia w innych zawodach (biznes, taksówka, sklep) aż w końcu przeszedł na rentę. Zasłużony mistrz sportu odznaczony m. in. złotym i srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi (1972). Piłkarz roku 1966. Wraz z W. Lubańskim wystąpił w zespole Gwiazd FIFA (1971), które grały na Łużnikach, by uczcić rozstanie się z futbolem radzieckiego bramkarza Lwa Jaszyna. Wśród sportowych pamiątek Anczok posiada… piłkę, którą było rozgrywane to spotkanie.
*1972 Monachium: obrońca drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (4 druż.) pokonała Kolumbię 5:1, Ghanę 4:0 i NRD 2:1, zajmując 1 m. w grupie; w grupie półfin. (4 druż.) zremisowała z Danią 1:1 oraz zwyciężyła ZSRR 2:1 i Maroko 5:0, zajmując 1 m. w grupie; w meczu finałowym wygrała z Węgrami 2:1 (0:1) zdobywając złoty medal. Wystąpił we wszystkich spotkaniach. Jego partnerami w drużynie byli: L. Ćmikiewicz, K. Deyna, R. Gadocha, J. Gorgoń, Z. Gut, K. Kmiecik, H. Kostka, J. Kraska, G. Lato, W. Lubański, J. Marx, Z. Maszczyk, M. Ostafiński, Z. Szołtysik, A. Szymanowski i R. Szymczak.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 148; EP Fuji: Górnik Zabrze, s. 169, Biało-Czerwoni, t. 20, s. 163, Liga polska, t. 25, s. 176; Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s.357; 80 lat OZPN Katowice, s. 175; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 49 (tu błędny rok urodzenia); Pawlak, Olimpijczycy, s. 21-22 (tu błędnie kariera sportowa 1964-1974); Duński, Od Paryża, s. 16; Hałys, Polska piłka nożna, s. 295.
