Stefan Csorich

CSORICH STEFAN

ps. „Papa”, jeden z najwybitniejszych hokeistów rodem z Krynicy, członek reprezentacyjnego ataku: Lewacki-Jeżak-Csorich, kapitan drużyny narodowej, olimpijczyk z St. Moritz (1948) i Oslo (1952), pedagog, zasłużony szkoleniowiec, wychowawca młodzieży.

Urodzony 25 września 1921 w Nowym Sączu, syn mieszkającej w Krynicy rodziny Władysława i Marii Słomka. Do wybuchu II wojny światowej zdążył ukończyć miejscową szkołę podstawową, rozpocząć naukę w nowo otwartym, prywatnym Gimnazjum i Liceum (dr Romana Molędy) i rozkochać się (jak cała zresztą miejscowa młodzież) w hokeju na lodzie (pokłosie m. in. zorganizowanych tam w 1931 mistrzostw świata). Rozpoczętą karierę sportową (KTH, Jaworzyna Krynica, 1938-1939, trener i nauczyciel wf Andrzej B. Nowikow, absolwent CIWF) przerwała wojna. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939, internowany na Węgrzech, przedostaje się do Francji, gdzie walczy w składzie 2 Dywizji Strzelców Pieszych (i kończy szkołę podoficerską) w ramach 45 Korpusu Armii Francuskiej. Ranny i internowany wraz z 2 DSP w Szwajcarii, gdzie w Chur i Neuchatel gra w hokeja. Jeszcze raz ucieka do Francji (walki w Batalionie FFI Anecy -Pontalier), a po inwazji Aliantów zostaje skierowany do I Dywizji gen. Maczka, i dalej odkomenderowany do Wielkiej Brytanii. W Szkocji (Edynburg) zdaje maturę i gra w hokeja (Dundee Tigers i Falkirk Lions). Po powrocie do kraju (październik 1946) natychmiast włącza się w odbudowę życia gospodarczego i sportowego Krynicy. Jako dyrektor Spółdzielni Zdrojowej „Społem” rozbudowuje jej punkty usługowe (z 11 do 50), tworząc miejsca pracy m. in. dla kolegów-hokeistów KTH (Kasprzycki, Lewacki, Pociecha, Prorok, Nowak, Pabisz). Rozpoczynają zakrojony na dużą skalę program pracy ze sportową młodzieżą (krynicka kuźnia talentów), która potem przez wiele lat zasilała sekcje hokejowe czołowych klubów w kraju. Zawodnik Unii Krynica (1946-1955) i KTH (1956-1960) z którym zdobył tytuł mistrza Polski (1950) i 3-krotnie wicemistrza (1949, 1951, 1953). 52-krotny reprezentant Polski (1946-1957), strzelec 34 bramek, napastnik nieustępliwy i konsekwentny, obok udziału w IO (1948, 1952) był uczestnikiem 3 turniejów o MŚ: 1947 Praga – 6 m., 1955 RFN – 7 m., 1957 Moskwa – 6 m. W klubie (i w reprezentacji) grał w składzie z Eugeniuszem Lewackim i Marianem Jeżakiem (atak uważany za jeden z najlepszych w kraju). Miał duże zdolności pedagogiczne. Uczył wf i pw w szkole zawodowej i liceum, a potem całe dalsze życie poświęcił pracy szkoleniowej w hokeju będąc trenerem KTH, Podhala Nowy Targ (do 1965), Cracovii (1965-1972) i Stoczniowca (1972-1980).
Trener kadry narodowej (1961-1963), szkoleniowiec PZHL, przewodniczący Rady Trenerów, wykładowca na dziesiątkach kursów trenerskich, wychowawca wielu olimpijczyków i reprezentantów Polski. Nauczył także grać w hokeja dwóch synów – reprezentantów Polski: Mariana („Dąbek”) i Bogdana („Dadek”) oraz wnuka (syna Bogdana) – Mariana Stefana (imię sławnego dziadka). Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim OOP oraz francuskimi, brytyjskimi i polskimi medalami i krzyżami wojennymi. Żonaty (Wilhelmina Lisiewicz), ojciec: Krystyny (1949), Mariana (1951) i Bogdana (1954). 3 lata po śmierci pierwszej żony poślubił Ewę Dettlaf (1994). Mieszka w Gdańsku i nadal bierze czynny udział w życiu hokejowym kraju.

Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 172; Pawlak, Olimpijczycy, s. 50; MES, t. 1, s. 122; Porada, Igrzyska, s. 829, 832; Iskier  przewodnik, s. 117-118; Domański, Śladem, s. 179-180, 182; Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 41, 287; Wywiad środowiskowy.
*1948 St. Moritz: członek drużyny hokejowej, która po zwycięstwach nad Austrią 7:5 i Włochami 13:7 oraz porażkach z USA 4:23, Kanadą 0:15, CSR 1:13, W. Brytanią 2:7, Szwajcarią 0:14 i Szwecją 2:13 zajęła w turnieju 6 m. (zw. Kanada). Skład drużyny zob. – Bromowicz Henryk.
*1952 Oslo: członek drużyny hokejowej, która po zwycięstwach nad Finlandią 4:2 i Norwegią 4:3, remisie z RFN 4:4 i porażkach z CSR 2:8, Szwecją 1:17, Szwajcarią 3:6, Kanadą 0:11 i USA 3:5 zajęła w turnieju 6 m. (zw. Kanada). Skład drużyny zob. – Antuszewicz Michał.