przydomek „Blond Wenus”, pierwszy powojenny mistrz Europy w boksie (1949), olimpijczyk z Londynu (1948).
Urodzony 29 września 1927 w Poznaniu, absolwent szkoły zawodowej, kierowca samochodowy. Pięściarz KKS Kolejarz Poznań (1945-1948) i Gwardii Wrocław (1948-1960) startujący w wadze muszej i koguciej o przydomku (ze względu na jasne kręcone włosy) „Blond Wenus”. 2-krotny mistrz Polski w kat. muszej (1948, 1949) i 15-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1948-1956 (11 zwycięstw i 4 porażki). Pokonał m. in. tak świetnych zawodników jak Czechosłowak Majdloch (trzykrotnie), Fin Hämälainen i Węgier Erdei. 2-krotny uczestnik mistrzostw Europy (1949, 1951). Największy sukces (pierwszy zresztą po II wojnie światowej) odniósł w Oslo (1949), gdzie po wygraniu z Włochem Bandinnelim, Holendrem Van der Zeem i Belgiem Deplanguem pokonał w finale Jozsefa Bednaia (Węgry) i zdobył tytuł mistrza starego kontynentu. Podczas drugiego występu w Mediolanie (1951) już w pierwszej walce przegrał ze swym „wiecznym rywalem” Finem Pentti Hämälainenem i odp. z konk.
Trenowany przez Henryka Gorączniaka (Poznań) i Józefa Romanowa (Wrocław) najwięcej zawdzięczał „Papie” Stammowi (był jego pupilem), który w pamiętnikach napisał m. in: „Jestem przekonany, że sukces Janusza podnieci naszych bokserów do dalszego wysiłku, do sumiennej pracy, zmobilizuje zawodników, działaczy i trenerów. Wyczuwam, że zwycięstwo w Oslo stanie się przełomowym momentem w historii naszego pięściarstwa i że znów rozpocznie się złota era boksu polskiego”.
Według oficjalnych statystyk stoczył w swojej karierze 300 walk z czego 236 wygrał, 16 zremisował i 48 przegrał. Według samego zawodnika z 300 stoczonych walk wygrał 246, 17 zremisował i 37 przegrał. Po skończeniu z boksem był wieloletnim pracownikiem Zakładów Mięsnych we Wrocławiu. Od 1984 niepełnosprawny (konsekwencje złamania nogi w biodrze i częściowego paraliżu prawej strony ciała) i funkcjonował dzięki wszechstronnej pomocy żony Janiny (miał syna i córkę). Nie zapomnieli o nim dawni przyjaciele i ringowi rywale z Fundacji „Gloria Victis”. Zajął 2 miejsce w plebiscycie „PS” w 1949. Był wyróżniony nagrodą im. Aleksandra Rekszy (1998).
Zmarł 16 kwietnia 2002 we Wrocławiu.
*1948 Londyn: boks, w. musza – w pierwszej kolejce przegrał z Rolandem Gowerem (Australia) i odp. z turnieju (zw. P. Perez, Argentyna).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 223; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 105-106; Zmarzlik, Bij mistrza, s. 31-34; Olszewski, O złote pasy, s. 182-183; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 177; Osmólski, Leksykon boksu, s. 76; Pawlak, Olimpijczycy, s. 112; Krzak R., Janusza Kasperczaka powrót z zaświatów, „Bokser”, 1995, nr 3; Janusz Kasperczak wyróżniony nagrodą imienia Aleksandra Rekszy, „Bokser”, 1998, nr 4.
