ps. „Kucharz”, student, wioślarz AZS – AWF z Gorzowa Wlkp., dwukrotny mistrz świata (1997, 1998) i mistrz olimpijski z Sydney (2000) i z Aten (2004) – pierwszy w historii polskiego sportu w dwójce podwójnej wagi lekkiej z Robertem Syczem.
Urodzony 16 lutego 1974 w Gorzowie Wielkopolskim, syn Leonarda i Zofii z d. Giętka, absolwent Technikum Mechanicznego w Skwierzynie (1993, technik mechanik), student poznańskiej AWF (IWF w Gorzowie). Wioślarz (180 cm, 72 kg), reprezentant AZS – AWF Gorzów Wlkp. (od 1987).
Cudowna kariera z „tradycyjnymi kolcami”. Zachętą miała być karta pływacka (tak „nęcono” młodych adeptów do wioślarstwa), ale kiedy już ją miał i przyszło do zasadniczej rozmowy usłyszał: „Jesteś za mały, za gruby (mierzył 150 cm), ale… jeśli przyprowadzisz dwóch kolegów o głowę wyższych, to będziesz mógł przychodzić z nimi na basen wioślarski” (Ryszard Kobendza, działacz, instruktor, trener, pracownik naukowy AWF). Tak rozpoczęła się kariera sportowa pierwszego polskiego mistrza olimpijskiego w wioślarstwie. Na wychowawców narzekać jednak nie mógł. Ucznia gorzowskiej Szkoły Podstawowej nr 13 wioseł nauczył trzymać Marek Kowalski, a o dalszą sportową edukację zadbał jego nauczyciel, zawodnik i instruktor, wspaniały człowiek, trener Marian Hennig.
Uczniem był pilnym, dokładnym, obowiązkowym (stuprocentowa obecność na treningach), toteż systematycznie odnotowywał sukcesy w poszczególnych grupach wiekowych: mistrzostwa Polski młodzików 1988 (2. msc w dwójce podwójnej), 1989 (1. msc w jedynkach), Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży 1990 (1. msc – jedynki) i 1991 (1. msc dwójki podwójne), mistrzostwa kraju juniorów młodszych – 1. msc w dwójkach podwójnych (1991, 1992) i wreszcie w młodzieżowych mistrzostwach Polski – 1994 (1. msc w dwójkach podwójnych i 2. msc w jedynkach) i 1996 (dwukrotnie 1. msc w jedynkach i czwórkach bez sternika). Był przekonany, że trener kadry Jerzy Broniec zabierze go z czwórką bez sternika do Atlanty (1996). Ale nic z tego nie wyszło. Był rozgoryczony, rozżalony, załamany, miał zamiar z sportem skończyć (zamiast wiosłować, został barmanem w studenckiej uczelnianej kafejce Bara-Bara). Z psychicznego dołka, po raz pierwszy w karierze, wyciągnął go trener Hennig. Powrócił do treningowych obowiązków i wziął udział w „przetargu” na partnera Roberta Sycza (odejście Grzegorza Wdowiaka). W środku lata (1997) już prawie „przydzielony” do Sycza – Tomasz Fiłka, pojechał jako świadek na ślub. „Wysiadłem, już po treningu, ze swojej jedynki – opowiadał po latach mistrz olimpijski – kiedy Robert spytał się, czy bym z nim nie popłynął. Zgodziłem się. Gdy wróciliśmy z trasy, spojrzał na mnie i lekko podnieconym głosem powiedział: wiesz, uzyskaliśmy rewelacyjny czas. Spróbowaliśmy jeszcze raz w obecności trenera Brońca. Przyrządy pomiarowe nie kłamały (2 km trasę pokonali szybciej o prawie 10 sekund). Tak oto zostałem partnerem Roberta Sycza, olimpijczyka z Atlanty. Nie mieliśmy żadnych problemów, poza utrzymaniem wymaganej dla dwójki podwójnej wagi lekkiej 140 kilogramów, co dla mężczyzn o wzroście 183 cm Sycza i 180 moich bywało problemem. Rozwiązać go można było skromnym jedzeniem i twardym treningiem”. Stałe zmaganie się z wagą ciała (dieta, dieta i jeszcze raz dieta), wyczerpujące, męczące i trudne treningi były przyczyną drugiego, przysłowiowego „dołka” świetnego wioślarza z Gorzowa i jego bardziej doświadczonego partnera.
Będąc już dwukrotnymi mistrzami świata, rok przed występem w Sydney, walcząc o prawo startu olimpijskiego w Australii, przegrali z kretesem MŚ 1999 w Kanadzie (St. Catharines) i ich start olimpijski stanął pod wielkim znakiem zapytania. Ciężko przeżyli tę porażkę (bezpośrednią jej przyczyną była nie po raz pierwszy walka z wagowymi limitami), ale nie poddali się i przy niebywałej mobilizacji prawo ubiegania się o medal IO 2000 wywalczyli zaledwie dwa miesiące wcześniej, podczas regat „ostatniej szansy” w Lucernie. I dzięki temu w nocy (polskiego czasu) z 23 na 24 września 2000, na akwenie Penrith na Antypodach (70 km od Sydney) doszło do wydarzenia, które złotymi zgłoskami odnotowane zostało w historii polskiego wioślarstwa. Polska dwójka wagi lekkiej w sposób nie podlegający żadnej dyskusji pokonała zdecydowanie osady Włoch, Francji, Niemiec, Szwajcarii i Japonii (przedtem w równie imponującym stylu wygrała przedbiegi i półfinał) zdobywając, jako pierwsza złoty medal olimpijski. Oto dalsze wydarzenia z kariery sportowej mistrza olimpijskiego z Sydney. Uczestnik: Mistrzostw Polski seniorów 1995 (I miejsce – czwórki bez sternika) i 1997 (dwukrotnie I miejsce – dwójki podwójne i czwórki podwójne), 1998 ( I miejsce – dwójki podwójne wagi lekkiej), 2000 (I m. – czwórki podwójne), Mistrzostw świata w Aiguebelette (Francja) 1997 (I miejsce – dwójki podwójne wagi lekkiej z Robertem Syczem) i Kolonii 1998 (I miejsce – dwójki podwójne wagi lekkiej z Robertem Syczem), w Lucernie 2001 (II miejsce- dwójki podwójne wagi lekkiej z Robertem Syczem, w Sewilli 2002 (II miejsce – dwójki podwójne wagi lekkiej, z Robertem Syczem), Pucharu Świata w Monachium 1997 (I miejsce – czwórki podwójne wagi lekkiej, wraz z T. Fiłka -AZS Szczecin i R. Laskowski AZS-UMK Toruń i R. Sycz) i Lucernie 1997 (III miejsce – dwójki podwójne wagi lekkiej z R. Syczem), Monachium 2000 (V miejsce – dwójki podwójne z R. Syczem) iOlimpiady Krajów Nadbałtyckich 1997 (I miejsce – dwójki podwójne i III miejsce – jedynki). Odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim OOP (2000). W plebiscycie na najlepszego wioślarza w 80-leciu PZTW zajął 5. miejsce. W plebiscycie czytelników „PS” na 10 najlepszych sportowców Polski zajął miejsca: 1997- 9., 1998- 10.
*2000 Sydney: wioślarstwo, dwójki podwójne waga lekka – 1. msc w I elim. (5 osad) z czasem 6:34.28; 1. msc w półfin. z czasem 6:20.60; 1. msc w finale – 6:21.75, zdobywając tytuł mistrza olimpijskiego. Partnerem w osadzie był Robert Sycz.
*2004 Ateny: wioślarstwo, dwójki podwójne w. lekkiej – 1. msc w finale (6 osad) zdobywając tytuł mistrza olimpijskiego. Partnerem był Robert Sycz.
Bibl.: Magazyn Olimpijski, 2000, nr 8/ 9, s. 93; nr 10/11, s. 133; Kronika sportu 2000, s. 220, 235, 236; Kronika sportu 2001, s. 224; Kto jest kim w Polsce, Ed. 4, Warszawa 2001, s. 467; Kobendza, Olimpijczycy wioślarscy, s. 15-34; Kobendza, 80 lat PZTW, s. 102, 103, 194, 225-229; Najlepsi z najlepszych, s. 228-233; Duński, Od Paryża, s. 448-449; Archiwum IKF Gorzów Wlkp.
