KWIECIŃSKI CZESŁAW
|
właściciel przedsiębiorstwa transportowego, zapaśnik wagi średniej i półciężkiej, 10-krotny mistrz Polski, medalista mistrzostw świata (1965, 1970, 1973), 5-krotny olimpijczyk (1964, 1968, 1972, 1976, 1980), zdobywca dwóch brązowych medali (1972, 1976), chorąży polskiej ekipy na IO w Moskwie (1980).
Urodzony 20 stycznia 1943 w Romaszkinie na Litwie, syn Antoniego i Elżbiety (w 1948 wywieziony przez NKWD wraz z rodzicami oraz siostrą Hanną i bratem Marianem na Syberię, za Koło Polarne, do Igarki nad Jenisejem), powrócił do Polski (Piotrków Trybunalski) jako 16-letni młodzieniec, absolwent zasadniczej szkoły zawodowej (spawacz). Zapaśnik (179 cm, 88 kg) stylu klasycznego (w. średnia i półciężka), reprezentant Startu Piotrków Tryb. (od 1959, trener, który nauczył go podstaw zapasów Eugeniusz Kiereuszyn), Piotrcovii (1959-1961) i Siły Mysłowice (1962-1980). Dalszymi jego trenerami byli: Ernest Gondzik i Jan Stawowski, a do olimpijskich sukcesów prowadził go Janusz Tracewski. Zwany w kadrze „syberyjskim drwalem” (głównie chyba ze względu na świetne warunki fizyczne), choć zapasów (wbrew temu co często pisano) nauczył się dopiero w Polsce. Zawodnik o wielkiej ambicji, doskonałej technice i bardzo długiej karierze zawodniczej. Nigdy się nie oszczędzał, wszędzie występował w roli faworyta i do końca szukał swojej wielkiej szansy. W sumie sportowych trofeów zdobył niemało.
10-krotny mistrz Polski w. półciężkiej – 1967, 1969-1971, 1973-1975, 1978, 1979 i w. ciężkiej – 1976 był też 3-krotnym medalistą MŚ: brązowym (1965), srebrnym (1970, 1973), finalistą MŚ: 1977 – 5. msc , 1978 – 4. msc , 1979 – 5. msc oraz finalistą ME 1967 – 5. msc, 1970 – 6. msc, 1972 – 4. msc, 1974 – 4. msc , 1975- 4. msc, 1978 – 6. msc (wszystkie w w. półciężkiej).
5-krotny uczestnik IO (1964, 1968, 1972, 1976, 1980) zdobył dwa medale brązowe (1972, 1976), przy czym ten pierwszy (pierwszy olimpijski zapaśników stylu klasycznego w historii) w Monachium, w sytuacji dość dramatycznej. Nie wiadomo kto sprawę „zawalił”, w każdym razie Kwiecińskiego, który za kilkadziesiąt minut miał stoczyć ważny pojedynek (o wejście do finału) z Węgrem Josefem Percsim, nie było w hali. Wszyscy (łącznie z zawodnikami) byli przekonani, że ta arcyważna walka ma się odbyć następnego dnia (niedziela). Kiedy zorientowano się, że pomylono daty, do odnalezienia Kwiecińskiego desygnowano znajdującego się akurat „pod ręką” Józefa Lipienia (dopingował walczącego brata Kazimierza). Sytuacja była niezwykle dramatyczna. „Syberyjskiego drwala” nie było w pokoju i tylko nadzwyczajny instynkt Lipienia sprawił, że znalazł go w jednej z sal telewizyjnych przygotowującego się do obejrzenia w TV walki jego kolegi klubowego Jana Michalika.
Porwany przez kolegów nie miał nawet czasu na zabranie z pokoju sprzętu. Już w hali zapaśniczej pożyczył kostium (Krzesiński), skarpetki, chusteczkę (Lipień) i w ostatniej chwili stanął naprzeciw Węgra. Sytuacja dla Polaka była trudna. Percsi miał już w dorobku pięć punktów i wystarczył remis, by mieć medal. Kwieciński posiadał tych punktów dwa i pół i zwycięstwo punktowe dawało mu najwyżej czwarte miejsce. Aby myśleć o medalu musiał wygrać na łopatki, co wydawało się mało prawdopodobne. Wspominał: „Czekałem na akcję Węgra. Bałem się, żeby nie zaczął się przepychać, bo wówczas łatwo o nieszczęście, upomnienie, punkt karny. Do głowy przychodziły mi różne pomysły. Najlepszym było złapanie Węgra i rzucenie go na matę. Tak też się stało”. Do końca szukał swojej olimpijskiej szansy, ale w decydującej walce nie dał rady Waleremu Riezancowowi (ZSRR) i musiał zadowolić się brązowym medalem. Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m. in. dwukrotnie srebrnym i trzykrotnie brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim OOP.
*1964 Tokio: styl klas., w. średnia 87 kg – w pierwszej kolejce przegrał 1:3 z L. Metzem (ORO-NRD), w drugiej uległ W. Olenikowi (ZSRR), zajmując 16-17. msc w turnieju na 20 start. (zw. Jugosłowianin B. Simic).
*1968 Meksyk: styl klas., w. średnia 87 kg – w pierwszej kolejce pokonał 3:1 L. Sillai (Węgry), w drugiej położył na łopatki w 2.56 min. Argentyńczyka J. Graffigne, w trzeciej przegrał 1:3 z W. Olenikiem (ZSRR), w czwartej uległ 1:3 W. Baughmanowi (USA), zajmując msc 7-8 na 19 start. (zw. L. Metz NRD).
*1972 Monachium: styl klas., w. półciężka 90 kg – w pierwszej kolejce zremisował 2:2 z L. Metzem (NRD), w drugiej wygrał 3:1 z S. Nikołowem (Bułgaria), w trzeciej zremisował 2:2 z J. Corakiem (Jugosławia), w czwartej zdobył punkty walkowerem, w piątej pokonał w 2.04 min. J. Percsiego (Węgry), w finale przegrał 1:3 z W. Riezancewem (ZSRR) zdobywając brązowy medal.
*1976 Montreal: styl klas., w. półciężka 90 kg – w pierwszej kolejce wyciągnął wolny los, w drugiej wygrał w 2.00 min. z S. Sato (Japonia), w trzeciej pokonał na łopatki w 0.12 min. H. Kolahiego (Iran), w czwartej przegrał 1:3 z W. Riezancewem (ZSRR), w piątej zwyciężył przez dyskw. z D. Nasavicem Jugosławia), w szóstej przegrał przez dyskw. ze S. Nikołowem (Bułgaria) zdobywając brązowy medal (zw. W. Riezancew, ZSRR).
*1980 Moskwa: styl klas., w. półciężka 90 kg – w pierwszej kolejce wygrał 11:3 z J. Borem (Mongolia), w drugiej przegrał w 0.19 min. z F. Anderssonem (Szwecja), w trzeciej uległ 2:10 I. Kanyginowi (ZSRR) i odp. z konk. zajmując 11. msc w turnieju (zw. N. Növényi Węgry). Chorąży ekipy olimpijskiej w IO 1980.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 254; Pawlak, Olimpijczycy, s. 147; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 66 (tu błędnie miejsce urodzenia Igarka); Staniszewski, Dzieje, s. 140, 141, 147; Kronika sportu, s. 1015; MES, t. 1, s. 320; Księga sportu polskiego, s. 538; Godlewski, Olimpijskie turnieje, s. 85, 88, 91, 95, 140, 141, 219, 220, 237; Duński, Od Paryża, s. 474- 475; Lipski, MEZ (w przygotowaniu do druku); Wywiad środowiskowy.
