krawiec – modelarz, kolarz torowy klubów łódzkich, pierwszy polski medalista (srebrny) mistrzostw świata (1967), wielki rywal Janusza Kierzkowskiego, olimpijczyk z Tokio (1964) i Meksyku (1968).
Urodzony 25 października 1936 w Komornikach, syn Władysława i Władysławy Sęk, absolwent Zasadniczej Szkoły Krawieckiej w Łodzi. Kolarz torowy (175 cm, 82 kg) łódzkich klubów: Społem 1961-1964 (wychowanek trenera Teofila Sałygi) i Włókniarza (1965-1971); doświadczeniem i umiejętnościami wspierał go także trener Jerzy Bek. Najwyższą formę zademonstrował pod koniec swojej kariery sportowej. Mając 31 lat, jako pierwszy Polak na MŚ zdobył srebrny medal (1967) w wyścigu na 1 km ze startu zatrzymanego (konkurencja modna u nas od połowy lat sześćdziesiątych). Był to wielki, także psychologicznie znaczący, sukces polskiego kolarza odniesiony na torze (stadionie) w Amsterdamie, gdzie Halina Konopacka (1928) zdobyła pierwszy złoty medal w historii naszego olimpizmu. Latocha miał świetnych rywali (Trentin, Sartori, Gibbon, Banks, Agapow), ale przegrał (startował jako piąty) tylko z młodszym o 11 lat Duńczykiem Nielsem Fredborgiem bijąc rekord toru (1.08.56). Także w kraju stanął mu na drodze do dalszych sukcesów (również o 11 lat młodszy) Janusz Kierzkowski. Obaj rywale pojechali jeszcze razem na IO do Meksyku, ale w wyścigu na 1 km wystartował już Kierzkowski i na szybkim torze (Latocha wolał cięższe tory betonowe) olimpijskim zdobył brązowy medal oraz zdominował tę konkurencję na długie lata (z wielkim zresztą pożytkiem dla polskiego kolarstwa). Latocha kończył tymczasem karierę sportową.
12-krotny mistrz Polski: na 1 km (1964, 1966), na 4 km ind. (1967), na 4 km druż. (1962, 1965, 1966, 1970), w wyścigu długodystansowym na 50 km (1964, 1965), szosa druż. (1962-1964), 6-krotny wicemistrz: 1 km (1967, 1968), 4 km ind. (1962, 1965, 1969), szosa druż. (1969) i 4-krotny brązowy medalista MP: 1 km (1970), 4 km ind. (1961, 1963), szosa druż. (1970). Podczas występów na MŚ (1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1969) poza srebrnym medalem na 1 km w Amsterdamie (1967) nie odniósł żadnych znaczących sukcesów. Na wyróżnienie zasługuje jedynie 5 m. (4 km druż.) podczas tych samych MŚ (1967). Rekordzista Polski w wyścigu na 1 km ze startu zatrz. : 1.08,6 (1 czerwca 1964 Łódź i 1.07,5 (20 sierpnia 1966 Łódź) i 1.07,5 (20 sierpnia 1966 Łódź). W rankingu sporządzonym z okazji 100-lecia polskiego kolarstwa (1986) zajął 4 m. na liście najlepszych torowców (1921-1986) za J. Kierzkowskim, J. Jankiewiczem i L. Józefowiczem. Po zakończeniu kariery zawodniczej trener Włókniarza Łódź i Orła Warszawa. Zasłużony Mistrz Sportu.
Zmarł 27 kwietnia 2006 roku w Łodzi, po długiej chorobie, w wieku 69 lat.
*1964 Tokio: kolarstwo torowe, 1000 m ze startu zatrz. – 7 m. na 27 start. z czasem 1.11.19 (zw. P. Sercu Belgia – 1.09.59).
*1968 Meksyk: kolarstwo torowe, 4000 m druż. – w elim. Polacy przegrali z Czechosłowacją w czasie 4.23.77 (Czechosłowacja – 4.21.88), ale uzyskując szósty wynik awansowali do czołowej ósemki; w ćwierćfin. przegrali z RFN w czasie 4.38.91 (RFN – 4.27.14), odp. z konk. zajmując m. 5-8 (zw. RFN – 4.18.94). Partnerami w drużynie byli: J. Kierzkowski, W. Matusiak i R. Zieliński.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 255; Pawlak, Olimpijczycy, s. 149; MES, t. 2, s. 56; Porada, Igrzyska, s. 863, 872; Bogusz, Łódzcy olimpijczycy, s. 104-105; Tuszyński, Welodrom w blasku złota, s. 28; Tuszyński, Złota księga, s. 101, 131, 133; Tuszyński, 100 lat WTC, s. 273; Tuszyński, Od Dynasów, s. 320; Wasyliszyn, Jubileuszowe asy, s. 65; Bogusz, 100 lat kolarstwa łódzkiego, s. 52 i dalsze; Wywiad środowiskowy.
