kolarz zawodowy, szosowiec toruńskiego LKS, wielokrotny mistrz Polski, trzykrotny triumfator Tour de Pologne (1982, 1984, 1988), drugi kolarz Wyścigu Pokoju (1985), czwarty MŚ w Villach (1987), olimpijczyk z Seulu (1988).
Urodzony 7 grudnia 1960 w Chełmży koło Torunia, syn Alfonsa i Józefy, absolwent zasadniczej szkoły zawodowej (ślusarz), kolarz szosowy (173 cm, 74 kg), wychowanek i reprezentant LKS Agromel Toruń (1981-1988) oraz grup zawodowych: Exbud Kielce (1989-1990), amerykańskich – Subaru (1991-1992), Chevrolet (1993-1995) oraz Mróz (1996-1997) i Spradi (1998), podopieczny trenerów: Józefa Dąbrowskiego, Krystiana Jarzęczki, Andrzeja Rucińskiego i Ryszarda Szurkowskiego. Jeden z ostatnich całej plejady świetnych kolarzy-wychowanków LZS zwany też „ostatnim Mohikaninem lat 80”, gdy z naszymi zawodnikami liczył się jeszcze (amatorski) świat. Startował prawie 20 lat i miał niespożyte siły, szczególnie w górach (pierwszy tytuł mistrza Polski w tej specjalności zdobył na początku kariery w 1981, a ostatni w 1996).
Trzy razy wygrał Tour de Pologne, wraz z Lechem Piaseckim podczas Wyścigu Pokoju (1985) rozgromił kolarzy radzieckich podczas etapu rozgrywanego na słynnych „schodach Kapitonowa” w Moskwie, a dużo nie brakowało by w austriackim Villach (1987) nie wywalczył koszulki mistrza świata. Stanął też do walki jako zawodowiec, najpierw w profesjonalnej grupie polskiej, a kiedy ta się rozpadała pozostał w USA (1991-1995), gdzie nie zdobył jednak, ani sławy, ani pieniędzy. Powrócił do kraju (miał 36 lat) i jeszcze uczył młodzież „jak zwyciężać mamy” (Małopolski Wyścig Górski, górskie MP 1996). Zdobytymi trofeami mógłby obdzielić kilku zawodników. 6-krotny mistrz Polski: szosa ind. (1985, 1988), wyścig górski (1981, 1983, 1996), dwójki (1987), 4-krotny wicemistrz kraju: szosa ind. (1984), wyścig górski (1982, 1987), na czas (1987) i 3-krotny brązowy medalista MP: na czas (1986), dwójki (1986) i szosa druż. (1985).
3-krotny zwycięzca Tour de Pologne (1982, 1984, 1988) oraz 1983-3, a także 6-krotny uczestnik Wyścigu Pokoju: 1983-15, 1984-29, 1985-2, 1987-3, 1996-28, 1998-25. Ważniejsze sukcesy w wyścigach zagranicznych: Dookoła Anglii (1981-2, Dookoła Austrii 1982-2, Tour du Loir et Cher 1983-3, Dookoła Słowacji 1984-3, Zawody Przyjaźni 1984-3, Trofeo Tachini (Bergamo) 1985-2, Trofeo di Soprazocco 1986-3, Gran Premio Sondrio 1986-3, Mediolan-Mendrisio 1986-1, Dookoła Nadrenii 1987-4, Circuito Montanes 1987-2, Dookoła Szwecji (open) 1987 – 2. Najlepszy kolarz szosowy w klasyfikacji PZKol i Challenge „PS” (1982, 1984, 1987), odznaczony m.in. dwukrotnie srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
*1988 Seul: kolarstwo, szosa ind. (196,8 km) – 108 m. na 143 start. z czasem 4:48.06,0 (zw. O. Ludwig NRD – 4:32.22,0). Był specjalnie przygotowywany (Ryszard Szurkowski) do olimpijskiego wyścigu ze wspólnego startu. Miał wysoką formę (cichy faworyt trenera). Niestety upadł na jednym z wiraży; pozbierał się i próbował gonić rywali. Ale bez powodzenia. Wyścig ukończył.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 275; Pawlak, Olimpijczycy, s. 173 (tu błędne i fragmentaryczne wyniki z kariery sportowej); Tuszyński, Wyścig Pokoju 1948-2001, s. 164 i inne; Tuszyński, 70 lat Tour de Pologne, s. 337-344, 351-359, 385-390; Tuszyński, Złota księga, s. 195, 230; Tuszyński, od Dynasów, s. 403; Tuszyński, 100 lat WTC, s. 411; Bogusz, 100 lat kolarstwa łódzkiego; Latuszkiewicz, Zielone bractwo, s. 36.
