profesor prawa, koszykarz klubów poznańskich i Wybrzeża Gdańsk, mistrz (1958) i wielokrotny (112) reprezentant Polski, olimpijczyk z Rzymu (1960).
Urodzony 2 sierpnia 1931 w Wilnie, syn Jana i Ludmiły Ignatiuk, absolwent Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Bolesława Chrobrego w Sopocie (1950) i Wydziału Prawa Uniwersytetu Poznańskiego (1954), gdzie otrzymał tytuł magistra praw, koszykarz (189 cm, 80 kg), reprezentant Warty (Stali) i Lecha Poznań (1950-1960) oraz Wybrzeża Gdańsk (1960-1971), podopieczny trenerów: Eugeniusza Dylewicza, Ewarysta Łója, Janusza Patrzykonta i Jana Rudelskiego (klub) oraz Tadeusza Ulatowskiego, Władysława Maleszewskiego i Zygmunta Olesiewicza (kadra).
Mistrz Polski (1958) w zespole Lecha i wicemistrz kraju (1970) w drużynie Wybrzeża. 112-krotny reprezentant Polski (1953-1961) zdobył dla barw narodowych 671 pkt. Czterokrotny uczestnik ME: 1955 Budapeszt (5 m.), 1957 Sofia (7), 1959 Stambuł (6) i 1961 Belgrad (9). Olimpijczyk z Rzymu (1960). Był sportowo wszechstronnie sprawny, ale ze względu na wzrost wybrał koszykówkę. Musiał być szczególnie uzdolniony, bo po dwóch tygodniach treningu wystąpił w derbowym (pierwszoligowym) pojedynku w Poznaniu, a po roku 20-letni student znalazł się w szerokiej kadrze narodowej. Debiutował w reprezentacji Polski podczas turnieju o Wielką Nagrodę Sofii (1953), po ukończeniu studiów i przejściu z Warty – Stali do Lecha (1954) pojechał na pierwsze mistrzostwa Europy (1955), a po kolejnych europejskich championatach awansował do kadry olimpijskiej (1960).
By jednak wystąpić w Rzymie Polacy musieli stoczyć niezwykle zaciętą walkę w turnieju kwalifikacyjnym w Bolonii. Awansowali z wielkim trudem, z piątego ostatniego miejsca i wystartowali w turnieju olimpijskim jako zdecydowani outsiderzy. Zrobili jednak wszystkim niespodziankę, awansowali do czołowej ósemki, zajmując ostatecznie 7 m. po zwycięskim meczu z Urugwajem i przegranym z Jugosławią. Należał do podstawowych zawodników tego zespołu, grając na skrzydle dysponował dobrym rzutem, ale największe pochwały otrzymywał „za umiejętności techniczno-taktyczne, nieszablonowe prowadzenie akcji, skuteczność pod obydwoma tablicami i dżentelmeńską postawę na parkiecie”.
Był jak mówiono powszechnie „niezwykle inteligentnym zawodnikiem grającym z głową”. Nie występował zbyt długo w kadrze narodowej choć z koszykówką nie zerwał do dziś (starsi panowie grają w zespole TKKF Neptun). Naukowiec, naczelny dyrektor Instytutu Morskiego, wykładowca na Uniwersytecie Morskim w Malmö, autor trzytomowego podręcznika prawa morskiego, profesor prawa na Uniwersytecie Gdańskim, ceniony wykładowca w Fundacji Kształcenia Menedżerów, popularyzator prawa w Telewizji Gdańskiej. Był prezydentem Gdańska (1977-1981).
Pozostał działaczem społecznym i politycznym. Poseł na Sejm IV kadencji. Zasłużony Mistrz Sportu jest m.in. kawalerem Medalu Kalos Kagathos (1994), odznaczony nagrodami im. Janusza Kusocińskiego (1980) i im. H.H. Sieverta (Stowarzyszenia Byłych Olimpijczyków) jako jedyny w Polsce.
Zmarł 9 września 2017 roku.
*1960 Rzym: członek drużyny koszykówki, która w grupie elim. pokonała Hiszpanię 75:63 i Filipiny 86:68 oraz przegrała z Urugwajem 72:76, zajmując 2 m.; w grupie półfin. przegrała z CSRS 75:88, Brazylią 68:77 i Włochami 68:74, zajmując 4 m.; w pojedynku o 5-8 m. Polacy pokonali Urugwaj 64:62 i przegrali z Jugosławią 81:95, zajmując 7 m. w turnieju. Skład drużyny zob. – Dregier Zbigniew.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 276; Pawlak, Olimpijczycy, s. 174; Pawlak, Olimpijczycy, s. 163; Gebert, Bombardierzy, s. 75-76; Porada, Igrzyska, s. 851; Wywiad środowiskowy.
