trener, piłkarz z Przemyśla, reprezentacyjny obrońca z lat siedemdziesiątych, złoty medalista olimpijski z Monachium (1972).
Urodzony 8 grudnia 1946 w Przemyślu, absolwent Technikum Metalurgicznego (technik – hutnik), trener, piłkarz (184 cm, 80 kg) – stoper, wychowanek Polonii Przemyśl, zawodnik Bieszczad Rzeszów (1965-1967), Stali Stalowa Wola (1967-1969), Stali Rzeszów (1969-1972, liga), Ruchu Chorzów (1972-1977), Polonii Bytom (1977-1980, liga) i francuskiego Hazebrouck (1977-1978).
Największe sukcesy odniósł grając w Ruchu, kiedy w ciągu pięciu sezonów ligowych (1973-1977) rozegrał 115 meczów, strzelił 6 goli, dwukrotnie zdobył tytuł mistrza Polski (1974, 1975) i Puchar Polski (1974). Wpadł w oko trenerowi Górskiemu, kiedy ten „przebudowywał” reprezentację po przegranym (październik 1971) meczu z NRD (1:3). Za partnera dostał Jerzego Gorgonia i zadebiutował (1971) w zespole biało-czerwonych w Hamburgu przeciwko Niemcom (0:0). Grając na środku obrony zdał egzamin, co umocniło jego pozycję w drużynie narodowej. Nie stracił jej po pamiętnym meczu z Bułgarią w Starej Zagorze (kwiecień 1972), kiedy to po jego rzekomym faulu na Żekowie sędzia rumuński (Paduranu) podyktował przeciwko Polakom rzut karny.
Olimpijczyk z Monachium (1972). Znalazł się potem w kadrze „40” Kazimierza Górskiego, ale na mistrzostwa świata (1974) nie pojechał. Zarzucano mu, że „nie zawsze chciało mu się grać na serio i walczyć do końca”. Ostatni mecz w reprezentacji (11 A + 2) rozegrał z Włochami w Warszawie (26 października 1975). Po zakończeniu kariery zawodniczej był trenerem (od 1984 – rencista) w Polonii Bytom, Warcie Zawiercie, Beskidzie Andrychów i MK Katowice.
Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi (1972).
*1972 Monachium: obrońca drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (4 druż.) pokonała Kolumbię 5:1, Ghanę 4:0 i NRD 2:1 zajmując 1. msc w grupie; w grupie półfin. (4 druż.) zremisowała z Danią 1:1, oraz wygrała z ZSRR 2:1 i Maroko 5:0, zajmując 1. msc w grupie; w meczu finałowym wygrała z Węgrami 2:1 (0:1) zdobywając złoty medal olimpijski. Wystąpił w meczach z NRD, ZSRR i Marokiem. Skład drużyny zob. – Anczok Zygmunt.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 290; EP Fuji, Ruch Chorzów, s. 202, Biało-Czerwoni, t. 20, s. 174, Liga polska, t. 25, s. 188; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 72; Duński, Od Paryża, s. 626 (tu błędnie: 53-krotny reprezentant Polski); 80 lat OZPN Katowice, s. 175; Pawlak, Olimpijczycy, s. 191; Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 368.
