nauczyciel wf, trener, koszykarz łódzkiej Spójni i warszawskiego AZS, dwukrotny mistrz Polski, olimpijczyk z Rzymu (1960).
Urodzony 12 kwietnia 1932 w Masiulowszczyźnie, pow. Brasław, woj. wileńskie, syn Mariana Bolesława i Apolonii Janczewskiej, absolwent Państwowej Szkoły Techniczno Przemysłowej w Łodzi (1953) i warszawskiej AWF (1959), gdzie otrzymał tytuł magistra wf i uprawnienia trenera II kl., koszykarz (183 cm, 82 kg) łódzkiej Spójni (1950-1953) i AZS Warszawa (1953-1962), wychowanek trenerów: Jerzego Dowgirda i Zygmunta Olesiewicza. Rozgrywający, dobry w obronie, posiadał skuteczny rzut z różnych pozycji. Dwukrotny mistrz Polski w składzie łódzkiej Spójni (1950, 1952), wieloletnia „podpora” warszawskich akademików, reprezentant Polski (1953-1961, 52 mecze, 150 pkt.), olimpijczyk (1960). Po zakończeniu kariery sportowiec – wybitny szkoleniowiec (trener klasy mistrzowskiej), m.in. trener kadry narodowej Maroka (1974-1978) i wykładowca koszykówki w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Casablance (1980-1988). Zasłużony Mistrz Sportu i Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP.
Zmarł 21 października 2013 roku.
*1960 Rzym: członek drużyny koszykówki, która w grupie elim. pokonała Hiszpanię 75:63 i Filipiny 86:68 oraz przegrała z Urugwajem 72:76, zajmując 2 m.; w grupie półfin. przegrała z CSRS 75:88, Brazylią 68:77 i Włochami 68:74, zajmując 4 m.; w pojedynku o m. 5-8 Polacy pokonali Urugwaj 64:62 i przegrali z Jugosławią 87:95, zajmując 7 m. w turnieju. Skład drużyny zob. – Dregier Zbigniew.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 305; Pawlak, Olimpijczycy, s. 210; Bogusz, Łódzcy olimpijczycy, s. 184; Porada, Igrzyska, s. 851; AAWF Warszawa, sygn. D-549/Z; Wywiad środowiskowy.
