SZYDŁOWSKA IRENA (1928-1983)
|
technik budowlany, trener, łuczniczka ze Lwowa, mistrzyni i rekordzistka świata, srebrna medalistka olimpijska z Monachium (1972).
Urodzona 28 stycznia 1928 we Lwowie (córka Stanisława znanego w tym mieście sędziego i działacza piłkarskiego), wojnę przeżyła w Warszawie (członek Szarych Szeregów), gdzie ukończyła Gimnazjum im. T. Rejtana i trzyletnią pomaturalną Państwową Szkołę Techniczną (1959). W stolicy też (1946) zainteresowała się sportem (YMCA). Zaczęła od pływania (startowała m.in. w akademickich mistrzostwach Polski we Wrocławiu), potem zasmakowała w siatkówce (awansowała nawet do „szóstki” I-ligowego zespołu Budowlanych Warszawa), ale nie obce jej były również wyczyny szybowcowe (Gostynin, Stara Miłosna) i trening wioślarski pod okiem olimpijczyka Edwarda Kobylińskiego (tu nawet interweniował ojciec, który bał się, że córka nadmiernie rozrośnie się w ramionach). Kiedy pod okiem trenera Feliksa Żbikowskiego rozpoczynała w stołecznej Syrenie (1959-1967) przygodę z łucznictwem (potem zawodniczka Marymontu oraz Drukarza Warszawa 1968-1974 i Społem Łódź 1975-1977) miała już 31 lat, a kiedy zdobywała medal olimpijski w Monachium lat 44. Ale stało się to możliwe, gdyż jak podkreślali publicyści tamtych lat „Szydłowska była jedną z ostatnich przedstawicielek odchodzącej w przeszłość generacji, dla której sport jest świętością i rytuałem, namiętnością i sensem życia, a stadion świątynią”. I tylko dlatego, to co wydawało się szaleństwem, przedsięwzięciem z góry skazanym na klęskę (powrót do wielkiego wyczynu w innej dyscyplinie sportu), zakończyło się sukcesem.
Warszawska łuczniczka zdobyła: 4-krotnie tytuł mistrzyni Polski w wieloboju ind. Ł2AB (1963, 1964, 1966, 1970), 2-krotnie tytuł mistrzyni świata 1967 Amersfoort (Ł2AB druż.), 1971 York (Ł2AB druż.), 2-krotnie brązowe medale MŚ 1967 Amersfoort (Ł2AB ind. i 2 x 70 m) oraz srebrny medal ME 1970 Hradec Kralove (ŁAB druż.). Była także 6-krotną rekordzistką świata: 60 m – 317 pkt. (1970), ŁAB ind. – 1229 pkt. (1971), 2 razy w ŁAB druż. – do 3518 pkt. (1971), 2 razy w Ł2AB druż. – do 6907 pkt. (1971). Intensywny trening mistrzyni coraz częściej niestety przerywany był kontuzjami, aż wreszcie „problem łokcia” postanowiono (zima 1971) rozstrzygnąć operacyjnie (szpital przy ul Barskiej, dr Jerzy Moskwa). To sprawiło, że przez pierwsze cztery miesiące roku olimpijskiego (1972) Szydłowska nie trenowała. Na mistrzostwach Polski była dopiero piąta. To, że na igrzyska pojechała, zawdzięczała wyłącznie trenerowi kadry (od 1969) Tadeuszowi Purzyckiemu.
Zaufał swojej podopiecznej. 10 września 1972 (finał igrzysk, kiedy złote medale zdobyli polscy piłkarze i bokser Jan Szczepański) stoczyła ona pasjonujący bój o zwycięstwo (zdążyła przed wielką ulewą podczas której grali piłkarze). Amerykanka Dooren Wilber była poza zasięgiem naszej mistrzyni, która jednak zdecydowanie i w pięknym stylu pokonała na finiszu dwie zawodniczki radzieckie Emmę Gapczenko i Katewan Losaberidze zdobywając srebrny medal! Był to wspaniały dzień polskich olimpijczyków w Monachium (srebrny medal kilka godzin po Szydłowskiej zdobył także bokser Wiesław Rudkowski). Po zakończeniu kariery zawodniczej – działaczka (Drukarz, PKOl) i trenerka (nauczycielka dzieci). Mistrzyni Sportu (1966). Odznaczona m. in. czterokrotnie złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Kawalerskim OOP (1972). Zmarła w Warszawie 14 sierpnia 1983.
*1972 Monachium: 4-bój ind. – 2. na 40 start. z wynikiem 2407 pkt. , dystans 70 m: 283 i 267, 60 m: 322 i 300, 50 m: 289 i 287, 30 m: 330 i 329 (zw. D. Wilber USA – 2424 pkt. , dystans 70 m: 277 i 288, 60 m: 298 i 319, 50 m: 287 i 285, 30 m: 336 i 334) – zdobywając srebrny medal.
*1976 Montreal: 4-bój ind. – 20. na 27 start. z wynikiem 2264 pkt., dystans 70 m: 278 i 257, 60 m: 293 i 283, 50 m: 238 i 268, 30 m: 318 i 329 (zw. L. Ryon USA – 2499 pkt., dystans 70 m: 276 i 302, 60 m: 301 i 324, 50 m: 307 i 311, 30 m: 333 i 345).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 344-345; Pawlak, Olimpijczycy, s. 257 (tu błędnie: mężatka, jedno dziecko); MES, t. 2, s. 527; Iskier przewodnik, s. 341; Bogusz, Łódzcy olimpijczycy, s. 152-153; Kronika sportu, s. 942; Księga sportu, s. 255, 257, 260, 503; Duński, Od Paryża, s. 917-918; Porada, Igrzyska, s. 887, 901; Sportowcy XXX – lecia, s. 286-292; Zawiślański, 50 lat sportu łuczniczego, s. 259 i dalsze.
