kinooperator, trener, ciężarowiec z Ostrowii Mazowieckiej, sportowa chluba tego miasta, członek „drużyny marzeń” polskiej sztangi, trzykrotny olimpijczyk (1964, 1968, 1972), brązowy medalista z Meksyku (1968).
Urodzony 22 października 1940 w Janowszczyźnie, pow. Sokółka, woj. białostockie, sierota (rodzice zginęli w czasie wojny na Syberii). Wychowywał się w Ostrowii Mazowieckiej (Dom Dziecka, ciotka p. Ciepielewiczowa), absolwent Technikum Elektrycznego. Ciężarowiec (159 cm, 56 kg), który zadebiutował podczas służby wojskowej w WKS Zamość (trener Tadeusz Skąmski), choć wcześniej próbował podnosić sztangę w miejscowym LZS (najpopularniejszy obok kolarstwa sport młodzieży wiejskiej tamtych lat). W wojsku dostrzegł go Klemens Roguski (główny kreator kariery sportowej Trębickiego) i zabrał do Lotnika Warszawa (w ostatnich latach startów reprezentował barwy LZS Mazowsze). Roguski (niebawem trener kadry narodowej), główny szkoleniowy twórca potęgi polskiej sztangi w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, metodami nie zawsze konwencjonalnymi, ale głównie gigantyczną pracą, wyprowadził na światowe pomosty trzech (zbliżonych nie tylko wagowo, ale i charakterologicznie) „małych siłaczy” – Szołtyska, Trębickiego i Wojnowskiego (miał z nimi sporo t.zw. „trudności wychowawczych”). Mazowszanin „wytrwał” w sportowych obowiązkach najdłużej i z najlepszymi wynikami (specjalność rwanie), startując w wadze koguciej (56 kg).
2-krotny mistrz kraju w w. koguciej (1964) i piórkowej (1963) był 21-krotnym rekordzistą Polski i uczestnikiem: trzech igrzysk olimpijskich, pięciu mistrzostw świata i dwóch mistrzostw Europy. Przywiózł z nich: srebrny medal MŚ 1971 – 376,5 kg (120+107,5+140) i dwa brązowe medale MŚ – 1968 – 357,5 kg (115+107,5+135), 1970 – 357,5 (115+107,5+135) oraz brązowy medal ME 1965 – 332,5 (105+102,5+125). Lubiany, uroczy gawędziarz. Po zakończeniu kariery zawodniczej rzetelny, odpowiedzialny i niezwykle pracowity trener LKS Ostrovianka. Sportowa chluba Ostrowii Mazowieckiej. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. trzykrotnie srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi. W ostatnich latach życia chorował na serce. Zmarł na stole operacyjnym w warszawskiej klinice 8 czerwca 1996. Mimo niesamowitego upału na cmentarz w Ostrowii Maz. odprowadziły go tysiące mieszkańców miasta wraz z najwybitniejszymi naszymi sztangistami (wszystkimi złotymi medalistami) na czele.
*1964 Tokio: w. kogucia 56 kg – 4. na 24 start. z wynikiem 342,5 kg: 105+102,5+135 (zw. A. Wachonin ZSRR – 357,5 kg: 110+105+142,5).
*1968 Meksyk: w. kogucia 56 kg – 3. na 13 start. z wynikiem 357,5 kg: 115+107,5+135, zdobywając brązowy medal (zw. Irańczyk M. Nassiri – 367,5 kg: 112,5+105+150).
*1972 Monachium: w. kogucia 56 kg – 4. na 24 start. z wynikiem 365 kg: 122,5+107,5+135 (zw. I. Foeldi Węgry – 377,5 kg: 127,5+107,5+142,5).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 354; Pawlak, Olimpijczycy, s. 268; Duński, Od Paryża, s. 958-959; Szyk, Polski sport ciężarowy, s. 45, 51, 60; Kronika Sportu, s. 978; Latuszkiewicz, Zielone bractwo, s. 54-55; Wywiad środowiskowy.
