technik, pięściarz wagi superciężkiej, brązowy medalista mistrzostw Europy w Budapeszcie (1985) i Igrzysk Olimpijskich w Seulu (1988).
Urodzony 3 sierpnia 1959 we wsi Nowy Las, pow. Głuchołazy, absolwent Technikum Budowlanego w Nysie, wieloletni pracownik kopalni miedzi „Rudna” (wydawca materiałów wybuchowych). Pięściarz (188 cm, 100 kg) wagi ciężkiej (od 1980 superciężkiej) Pogoni Prudnik (1975-1977), gdzie jego pierwszym nauczycielem boksu był Stanisław Żuchowski, Moto – Jelcz Oława (1978-1983) i Zagłębia Lubin (1983-1991).
5-krotny mistrz Polski w wadze superciężkiej (1981, 1982, 1986, 1987, 1989) i 5-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1982-1989 (3 zwycięstwa, 2 porażki). Trzykrotnie uczestniczył w mistrzostwach Europy (1985, 1987, 1989) skąd przywiózł jeden brązowy medal. Zdobył go w Budapeszcie (1985), gdzie wskutek kontuzji szczęki (już uszkodzonej podczas sparingów w Cetniewie) nie stanął do półfinałowej walki z Wiaczesławem Jakowlewem (ZSRR). Uczestniczył również, bez sukcesów, w mistrzostwach świata w Reno (1986). W czasie kariery sportowej (Mistrz Sportu) stoczył 207 walk (168-3-36), a po jej zakończeniu, obok pracy zawodowej, został działaczem samorządowym, radnym, a także (1995) prezesem MKB Górnik Lubin.
*1988 Seul: boks, w. superciężka – w pierwszej kolejce wygrał 5:0 z Haroldem Arroyo (Portoryko), w ćwierćfin. po najtrudniejszej w karierze walce wygrał 3:2 z Andreasem Schniedersem (RFN), a w półfin. przegrał walkowerem (nie dopuścił go do pojedynku dyżurny lekarz jugosłowiański, który dostrzegł na twarzy Polaka „pozostałości” walki z Niemcem) z Lennoxem Lewisem z Kanady (późniejszy znakomity zawodowiec, mistrz świata) zdobywając brązowy medal (zw. Lennox Lewis, Kanada).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 375; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 275-276; Zmarzlik, Bij mistrza, s. 176-178 i 202-203; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 217; Pawlak, Olimpijczycy, s. 295; Osmólski, Leksykon boksu, s. 255; Duński, Od Paryża, s. 1068.
