ps. „Zuzu”, nauczyciel wf, trener, jedyny z siatkarzy uczestnik trzech igrzysk olimpijskich (1968, 1972, 1976), mistrz świata z Meksyku (1974) i mistrz olimpijski z Montrealu (1976), polska gwiazda „drugiej zmiany”.
Urodzony 8 września 1946 w Lęborku, syn Zygmunta i Heleny z d. Zygmuncik, absolwent Liceum Ogólnokształcącego nr 22 w Łodzi (1964) i warszawskiej AWF (1969), gdzie otrzymał tytuł magistra wf. Siatkarz (181 cm, 76 kg) klubów łódzkich: Startu (1963-1967) i Anilany (1971), AZS – AWF Warszawa (1968-1971) i Płomienia Milowice (1972-1979). Po 2 razy zdobył tytuł mistrza Polski 1968 (AZS) i 1977 (Płomień), wicemistrza 1975, 1976 (Płomień) oraz brązowy medal MP 1969 (AZS) i 1974 (Płomień). 159-krotny reprezentant Polski (1968-1976), jedyny z grona siatkarzy 3-krotny olimpijczyk.
Mistrz świata z Meksyku (1974) i srebrny medalista Pucharu Świata z Pragi (1973) był jednym z najwszechstronniejszych i najciekawszych polskich zawodników, ale przeszedł do historii jako… „gwiazda drugiej zmiany”, gdyż nie grał w pierwszej „6”. Specjalne „credo w ampułce” o tym zawodniku zawarł trener Hubert Wagner w swoim niekompletnym alfabecie na łamach „Przeglądu Sportowego”: „Zarzycki Zbigniew. Zawsze będę powtarzał, że to najlepszy zmianowy świata. Zawodnik właściwie kompletny. Biorąc pod uwagę wszystkie jego cechy, powinien grać w szóstce. Charakteryzował się jednak tak wielką zapalczywością, agresją, tak pobudzał zespół do walki, że nieraz go nie można było przepuścić przez sześć kolejek, które trwały więcej niż trzy minuty, bo ta jego wola walki, zapalczywość przynosiła ujemny skutek, rozpraszała drużynę. On był bombą zegarową, której nie wolno było zdetonować, facetem, którego trzeba było w odpowiednim momencie zahamować. Nie pamiętam, żeby na zmianie popełnił jakikolwiek błąd, który by o czymś miał zdecydować. Godna podziwu była jego psychika – „Zuzu” z klubowej gwiazdy stał się w reprezentacji gwiazdą drugiej zmiany”.
Wspominając „złote osiągnięcia” polskiej reprezentacji mówił o sobie: „Gdy powiedziałem Gawłowskiemu wchodząc na boisko – zagraj do tyłu, bo Rosjanie czekają na podwójną z przodu, albo – pchnij szeroko na lewy, bo stoją blisko środka, to wiedziałem, że Gawłowski kupi te porady. Tak sobie tłumaczę, że jednak się na coś przydałem, że mam w tych wszystkich zwycięstwach jakiś swój udział, ale nie jestem, bo nie mogę być w pełni zadowolony”.
Po zakończeniu kariery zawodniczej w Polsce, grał przez wiele lat we Włoszech (Petrarca Padwa, Paoletti Catania, Eudmor Salerno, Victor Village Ugento). Był też trenerem, m.in. reprezentacji Polski (1992-1993), w klubach włoskich, niemieckich, tureckich i belgijskich oraz w Polsce: w Azotach Chorzów (kobiety) i w Skrze Bełchatów.
Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m.in. złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
*1968 Meksyk: członek drużyny siatkówki, która po zwycięstwach nad Meksykiem 3:1, Belgią 3:0, USA 3:0, Brazylią 3:0, Bułgarią 3:0 i CSRS 3:1 oraz porażkach z Japonią 0:3, ZSRR 0:3 i NRD 0:3 zajęła w turnieju 5. msc (zw. ZSRR). Skład drużyny zob. – Ambroziak Zdzisław.
*1972 Monachium: członek drużyny siatkówki, która po zwycięstwie nad Tunezją 3:0 oraz porażkach z CSRS 0:3, Koreą Płd. 1:3, Bułgarią 2:3 i ZSRR 2:3 zajęła w grupie 5. msc; w spotkaniu o miejsca 9-10 pokonała Kubę 3:0 zajmując w turnieju 9. msc (zw. Japonia). Skład drużyny zob. – Ambroziak Zdzisław.
*1976 Montreal: członek drużyny siatkówki, która po zwycięstwach nad Koreą Płd. 3:2, Kanadą 3:0, Kubą 3:2 i CSRS 3:1 zajęła w grupie 1. miejsce; w spotkaniu o lokaty 1-4 pokonała Japonię 3:2; w meczu o miejcsca 1-2 wygrała z ZSRR 3:2, zdobywając złoty medal. Skład drużyny zob. – Bebel Bronisław.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 375 (tu błędnie data urodzenia); Pawlak, Olimpijczycy, s. 295 (tu błędnie data urodzenia); Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 86; MES, t. 2, s. 664; Mecner, 80 lat siatkówki, s. 14, 109 i dalsze; Duński, Od Paryża, s. 1069-1070; Kmiecik J., Alfabet (niekompletny) Huberta Wagnera, „PS”, 1996, nr 44. Uwaga: w w/w żródłach podaje się błędną datę urodzenia 12 marca 1948.
