ps. „Lis”, pracownik naukowy PW, prezes PZS, florecista warszawskiego AZS, olimpijczyk z Meksyku (1968).
Urodzony 20 stycznia 1944 w Warszawie, syn Franciszka i Adeli Lesiak, absolwent miejscowego Liceum Ogólnokształcącego im. B. Prusa (1962) i Wydziału Mechaniczno Technologicznego PW – spec. obróbka metali i narzędzi (1970); później prac. naukowy tej uczelni (asystent prof. Jerzego Dmochowskiego). Szermierz (183 cm, 68 kg) stołecznego AZS (1958-1972, wychowanek trenera Eugeniusza Kaźmierskiego), reprezentant barw narodowych (1962-1972). Leworęczny, twardy i trudny przeciwnik dla każdego rywala, konsekwentnie narzucający i wymuszający swoje „racje” na planszy (mówiono o nim, że „zamęcza” przeciwników). Walczył w dwóch broniach, ale największe sukcesy odniósł w drużynowych pojedynkach na florety. Był solidnym i pewnym punktem tych zespołów.
Mistrz Polski w tej broni: w konkurencji ind. (1967, 1971) i druż. (1971-1976), tytuły wicemistrzowskie wywalczył: w konk. ind. (1974) i w drużynowej floretu (1963, 1964, 1968-1970) i drużynowej szpady (1963, 1965, 1967). 4-krotny medalista mistrzostw świata w drużynie floretowej: srebrny w Paryżu (1965) i w Wiedniu (1971) oraz brązowy w Moskwie (1966) i Montrealu (1967). Medale zdobył także podczas uniwersjadowych zmagań w konkurencji drużynowej: złote medale we florecie i szpadzie w Porto Alegre (1963), srebrny we florecie w Turynie (1970) i brązowy w szpadzie w Budapeszcie (1965). Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Srebrnym (1979) i Złotym (1988) Krzyżami Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim OOP (1997). Działacz sportowy: członek zarządu PKOl (od 1980), komisji Sędziowskiej Międzynarodowej Federacji Szermierczej FIE (od 1980), sędzia międzynarodowy. W Polskim Związku Szermierczym: wiceprezes d /s. sportowych (1976-1980) oraz wiceprezes urzędujący (1988-1992) i prezes urzędujący (1980-1988 i od 1992).
*1968 Meksyk: floret ind. – w pierwszej grupie elim. (5 zaw.) zajął 1. msc z 3 zw., w drugiej grupie elim. (6 zaw.) zajął 3. msc z 3 zw., w 1/32 pokonał Japończyka H. Ohkawę, w 1/16 przegrał z G. Swiesznikowem (ZSRR), w 1/16 barażowej uległ Japończykowi H. Ohkawie, odp. z turnieju; floret druż. – w grupie elim. (4 druż.) Polacy pokonali Wenezuelę 10:6 (Lisewski 1 zw.), Argentynę 11:5 (3 zw.) i Węgry 9:4 (stoczył najlepsze walki, odnosząc 4 zw. !), w ćwierćfin. zwyciężyli RFN 9:4 (1 zw.), w półfin. przegrali z Francją 7:9 (pierwszy raz w karierze nie zdobył dla drużyny ani jednego punktu), a w pojedynku o msc 3-4 wygrali z Rumunią 9:3 (nie walczył), zdobywając brązowy medal (zw. Francja). Partnerami w drużynie byli: E. Franke, R. Parulski, Z. Skrudlik i W. Woyda.
Bibl.: Kto jest kim w Polsce, wyd. IV, 2001, s. 519; Głuszek, Leksykon 1999, s. 259 (tu błędnie miesiąc urodzenia luty); Pawlak, Olimpijczycy, s. 153-154 (tu błąd jak wyżej); Duński, Od Paryża, s. 509-510 (tu także błąd jak wyżej); MES, t. 2, s. 89 (też błędnie miesiąc urodzenia luty); Borzęcki, Białą bronią, s. 6, 11, 81 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 67 i dalsze; Kronika 2001, s. 198; APW, nr alb. 62627.
