ps. „Pinton”, ppłk sł. st. WP, nauczyciel wf, trener, jeden z „cudownych dzieci” Keveya, zasłużony szkoleniowiec i działacz, trzykrotny medalista olimpijski w drużynie szablowej z Melbourne (1956), Rzymu (1960) i Tokio (1964).
Urodzony 22 października 1934 w Warszawie, syn Eugeniusza i Ireny z d. Mąka, absolwent miejscowego Liceum Ogólnokształcącego przy ul. Barcickiej (1952) i bielańskiej AWF (1988), gdzie otrzymał tytuł magistra wf, szermierz (169 cm, 68 kg) klubów stołecznych: Związkowca, Ogniwa, Gwardii, AZS (1953-1955) i Legii (1956-1969), której poświęcił najlepsze lata jako zawodnik, trener i działacz. Szablista (pierwszy start w 1949) rzetelny w swoim fachu, uchodzi za jedno z „cudownych dzieci” węgierskiego fechtmistrza J. Keveya. W niezwykle silnej konkurencji na „polskim rynku szablowym” wywalczył tytuł mistrza Polski (1966) i wcześniej wicemistrza (1962) oraz aż 12-krotnie zdobywał mistrzowski tytuł w drużynie szablowej (1956-1966, 1968). W tej także rywalizacji odniósł wszystkie swoje największe sukcesy sportowe.
Zdobył 6 medali mistrzostw świata: złote – w Budapeszcie (1959), Buenos Aires (1962) i Gdańsku (1963), srebrny – w Luksemburgu (1954) i brązowe – w Paryżu (1957) i Filadelfii (1958). Trzykrotny olimpijczyk. Kontuzja uniemożliwiła mu start w następnych IO w Meksyku (1968) i występem w drużynowych MP (1968) zakończył karierę zawodniczą poświęcając się pracy trenerskiej. Szkolił młodych szermierzy w Legii, był trenerem J. Pawłowskiego, wreszcie trenerem kadry olimpijskiej (Monachium 1972). Uczył szermierki także aktorów (M. Zawadzka, T. Łomnicki, J. Nowicki) dla potrzeb filmu. Teraz (już na emeryturze) zajmuje się szkoleniem dzieci z pierwszych klas szkolnych. Jest działaczem. Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m.in. wielokrotnie Złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Krzyżem Kawalerskim OOP. Zmarł 11 kwietnia 2010 roku.
*1956 Melbourne: szermierka, szabla druż. – w grupie elim. (3 druż.) Polacy pokonali W. Brytanię 12:4 (Piątkowski – 2 zw.), w półfin. zwyciężyli USA 10:6 (nie walczył), w grupie finałowej (4 druż.) wygrali z ZSRR 9:7 (nie walczył), Francję 10:6 (nie walczył) oraz ulegli Węgrom 4:9 (nie walczył) zdobywając srebrny medal (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: M. Kuszewski, Z. Pawlas, J. Pawłowski, W. Zabłocki i R. Zub.
*1960 Rzym: szermierka, szabla druż. – w grupie elim. (3 druż.) Polacy zwyciężyli Austrię 9:3 (2 zw.) i Japonię 14:2 (3 zw.), w ćwierćfin. pokonali ORO/RFN 9:2 (3 zw.), w półfin. wygrali z USA 9:3 (2 zw.), w finale ulegli Węgrom 7:9 (2 zw.) zdobywając srebrny medal. Partnerami w drużynie byli: M. Kuszewski, E. Ochyra, J. Pawłowski, W. Zabłocki i R. Zub.
*1964 Tokio: szermierka, szabla ind. – 1. msc w pierwszej grupie elim. (6 zaw.) z 5 zw., 6. msc w drugiej grupie elim. (8 zaw.) z 3 zw., odp. z konk.; szabla druż. – w grupie elim. (3 druż.) Polacy pokonali Iran 16:0 (4 zw.), w ćwierćfin. zwyciężyli ORO/RFN 9:6 (nie walczył), w półfin. przegrali z ZSRR 7:9 (2 zw.), a w pojedynku o msc 3-4 wygrali z Francją 8:8 – w trafieniach 59:60 (1 zw.) zdobywając brązowy medal (zw. ZSRR). Partnerami w drużynie byli: E. Ochyra, J. Pawłowski, W. Zabłocki i R. Zub.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 298; Pawlak, Olimpijczycy, s. 201; MES, t. 2, s. 253; Borzęcki, Białą bronią, s. 7, 12, 106, 180 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 88 i dalsze; Duński, Od Paryża, s. 676-677; AAWF Warszawa, sygn. D-6660/Z.
