por. sł. st. WP, legendarny pięściarz warszawskiej Legii wagi ciężkiej, zwycięzca rosyjskiego „niedźwiedzia” Nikołaja Korolewa, olimpijczyk z Helsinek (1952).
Urodzony 21 lutego 1926 w Kopaniu, pow. Gostyń, woj. poznańskie, w chłopskiej rodzinie Marcina i Agnieszki Iwan ze sportem zapoznał się stosunkowo późno, dopiero podczas służby wojskowej (10 p. sam.). Kiedy dostrzeżono wielką siłę młodego rekruta (miał zaledwie 176 cm, ale ważył 90 kg), skierowano go do kompanii sportowej, gdzie odkrył go dla boksu trener (później znany masażysta kadry narodowej pięściarzy) Stanisław Zalewski. Mając 24 lata, po stosunkowo krótkim treningu, podczas mistrzostw Warszawy (1950) pokonał legendarnego Franciszka Szymurę. I tak rozpoczęła się jego dynamiczna i pełna niespodzianek, bokserska kariera.
Podziwiano jego odwagę i siłę ringowego charakteru. Nie było dla niego przegranych walk. Potrafił zwyciężać nawet wówczas, gdy był na krawędzi nokautu, ale też, owa odwaga (niektórzy nazywali to nawet bohaterstwem), były przyczyną przykrych porażek przed czasem. Absolwent Szkoły Zawodowej w Gostyniu (1947), Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Otwocku (1962) i Oficerskiej Szkoły Łączności (służbę zawodową w WP pełnił od 15.08.1954 do 21.10.1971- ostatnio w stopniu porucznika). Całą karierę sportową spędził w wojskowym klubie na Łazienkowskiej (1947-1957).
4-krotny mistrz Polski w wadze ciężkiej (1951-1954), 6-krotny drużynowy mistrz kraju w zespole CWKS (od 1951/52 do 1956/57) i 12-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1951-1956 (6 zwycięstw, 1 remis, 5 porażek). Uczestnik mistrzostw Europy w Mediolanie (1951), gdzie zajął m. 5-8. Pięściarz o piekielnym ciosie (i nie najlepszej technice), w ciągu całej swojej kariery stoczył 156 walk (125-1-30). Największym jego sukcesem (wśród krajowych rywali) było trzykrotne zwycięstwo nad wicemistrzem Europy (1953) Bogdanem Węgrzyniakiem, zaś z zagranicznych konkurentów pokonanie słynnego reprezentanta ZSRR Nikołaja Korolewa w Sofii. Polak posłał go na deski dwukrotnie (przegrał na punkty). Mistrz Sportu. Dwukrotnie żonaty, druga żona Halina Łęgosz, miał dwoje dzieci (syna i córkę).
Zmarł niespodziewanie 25 marca 1998 r. w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim.
*1952 Helsinki: boks, w. ciężka – w pierwszej kolejce przegrał przez tko. w II rundzie z wielką ówczesną gwiazdą europejską w tej kategorii Litwinem (startującym w barwach ZSRR) Algirdasem Szocikasem i odp. z konk (zw. H. E. Sanders, USA).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 200-201; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 72; Zmarzlik, Bij mistrza, s. 160-162; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 182; Lis, Rekordy w plecaku, s. 160-166; Osmólski, Leksykon boksu, s. 53; Pawlak, Olimpijczycy, s. 84 (tu brak dokładnej daty śmierci); Pożegnaliśmy bohaterskiego Antoniego Gościańskiego, „Bokser”, 1998, nr 5; CAW, AP 1576/ 75/114; USC Warszawa Oddział Praga Południe, AZ VI/758/1998 (24.10.2002).
