inżynier chemik, hokeista na trawie klubów gnieźnieńskich i poznańskich, olimpijczyk z Helsinek (1952).
Urodzony 25 marca 1927 w Goślinowie, syn Stefana i Teodozji Stołowskiej, absolwent Gimnazjum i Liceum im. B. Chrobrego w Gnieźnie (1948), tam nauczył się gry w hokeja i występował w drużynie szkolnej Chrobry Gniezno oraz Wydziału Chemii UAM (1952), gdzie otrzymał tytuł magistra chemii. Od 1948 zawodnik (176 cm, 78 kg) Spójni Gniezno w której barwach zdobył 5 tytułów mistrza Polski (1948-1953). Dwa dalsze tytuły mistrzowskie wywalczył podczas odbywania służby wojskowej z drużynami OWKS Wrocław (1954) i OWKS Poznań (1955). 25-krotny reprezentant Polski 1949-1957 (zdobył 1 bramkę)na pozycji rozgrywającego napastnika. Po zakończeniu kariery zawodniczej łączył pracę zawodową (wieloletni główny inżynier w poznańskich zakładach CENTRA) z trenerską w WKS Grunwald. Działacz tego klubu i PZHT. Mistrz sportu.
Zmarł 5 lutego 2011 roku.
*1952 Helsinki: członek drużyny hokeja na trawie, która po zwycięstwach nad Belgią 1:0 i Szwajcarią 1:0 oraz dwukrotnej porażce z RFN 2:7 i 0:4 zajęła 6 m. na 12 start. zesp. (zw. Indie). Wystąpił we wszystkich meczach. Skład drużyny zob. – Adamski Antoni.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 173 (tu błędnie: wystąpił w meczu z Meksykiem); Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 127; Kuczyński, Święta gra, s. 124; Porada, Starożytne, s. 836; Pawlak, Olimpijczycy, s. 51. Olimpijczyk.
