adwokat, wioślarz i działacz AZS, PZTW, PZHL, olimpijczyk z Amsterdamu (1928).
Urodzony 16 listopada 1898 w Petersburgu, syn Jana i Jadwigi z Kozubowskich, szkołę podstawową i średnią (matura) ukończył w Rosji (Charków, Odessa) a Wydział Prawa na Uniwersytecie Warszawskim (1923). Od 1929 prowadził w stolicy praktykę adwokacką. Już w okresie szkolnym pasjonowały go głównie sporty wodne. Od 1920 był członkiem warszawskiego AZS i największe sukcesy odniósł w wioślarstwie.
6-krotny mistrz Polski: w czwórce ze sternikiem (1923-1925) i ósemce (1925-1927). Karierę międzynarodową zainaugurował startem w Akademickich Mistrzostwach Świata (1924) zdobywając złoty medal w czwórce ze sternikiem. 3-krotnie startował w mistrzostwach Europy: w Pradze zajął 4 m. w ósemce i odpadł w przedbiegu czwórki ze sternikiem (1925), w Lucernie 6 m. w ósemce (1926) i w Como brązowy medal w ósemce (1927). Pożegnał się z torem regatowym podczas mistrzostw Polski (1929) zdobywając brązowy medal w czwórce bez sternika.
Równolegle z karierą zawodniczą rozpoczął szeroko zakrojoną działalność organizacyjną w ruchu sportowym. Był wiceprezesem (1924-1925) i prezesem (1927-1928) AZS Warszawa, przewodniczącym Centrali Polskich Akademickich Związków Sportowych (1928-1929), wieloletnim (w latach dwudziestych) członkiem zarządu PZTW i wiceprezesem PZHL (1933-1935). W kampanii wrześniowej 1939 walczył w obronie Wybrzeża. Powrócił do Warszawy i włączył się w nurt działalności konspiracyjnej. Uczestniczył w pracach Biura Informacji i Propagandy KG AK. Brał udział w Powstaniu Warszawskim (1944) w służbie nasłuchu VI Oddziału Prasowego Komendy Głównej AK. Po upadku Powstania Otton Gordziałkowski wzięty do niewoli osadzony został w Oflagu II D w Bornem – Sulinowie (Gross-Born), gdzie przebywał do lutego 1945. Po wojnie do 1973 prowadził w Warszawie praktykę adwokacką. Żonaty. Miał jedynego syna Wojciecha, który mając niespełna 16 lat, zginął już na początku Powstania Warszawskiego w akcji na siedzibę gestapo w Alei Szucha. W stulecie polskiego wioślarstwa w 1978 został wyróżniony okolicznościowym „Medalem 100 lat Polskiego Wioślarstwa”.
Zmarł 28 stycznia 1994 w Warszawie i pochowany jest na Cmentarzu Powązkowskim.
*1928 Amsterdam: wioślarstwo, ósemki – w elim. Polacy wygrali z Holandią w czasie 6:37.0 i następnie przegrali z Wielką Brytanią (6:43.2). W repesażach zwyciężyli Argentynę (6:24.6), ale w następnej rundzie ulegli Kanadzie (6:42.2) zajmując 4 m. (zw. USA). Partnerami w osadzie byli: J. Łaszewski, W. Michalski, J. Skolimowski (sternik), A. Sołtan, J. Ślązak, S. Urban i M. Wodziański.
Bibl.: Słownik WF, 1995 , z. 3, s. 116-117 (Ryszard Wryk); Głuszek, Leksykon 1999, s. 200 (tu błędna pisownia imienia Otto); Pawlak, Olimpijczycy, s. 83; Wryk, Akademicki, s. 166 i dalsze; Kobendza, 80 lat PZTW, s. 54, 55, 79; Gordziałkowski O., Z perspektywy wieku (rozmowę przeprowadziła Agnieszka Metelska), „Palestra” 1993, nr 9-10 , s. 4-8; Adwokat Otton Gordziałkowski (1898 -1994), autor Stanisław Śniechórski, „Palestra”, 1994 nr 3-4, s. 211-212; „Nestor”, Przegląd Sportowy, 1992, nr 206 (tu Gordziałkowski podaje, że w składzie ósemki olimpijskiej nie było Niezabitowskiego).
