trener, łyżwiarz figurowy, polski „solista wszech czasów”, medalista MŚ i ME, trzykrotny olimpijczyk z Sarajewa (1984), Calgary (1988) i Albertville (1992).
Urodzony 28 lipca 1966 w Łodzi, syn Krystyna i Krystyny Jelonek, absolwent miejscowego III Liceum Ogólnokształcącego im. T. Kościuszki (1985). Łyżwiarz figurowy (172 cm, 57 kg), solista, reprezentant łódzkiego Społem (od 1971, w szkółce łyżwiarskiej pod kierunkiem trenera Stefana Pawłowskiego) i Łódzkiego Ośrodka Sportowego ( w latach 1973-1992 trener Barbara Kossowska-Pieńkowska). Mały, kędzierzawy chłopak, prawie natychmiast, zwrócił na siebie uwagę: z zadziwiającą łatwością uczył się skoków i – jak po latach opisywali to fachowcy – „wykazywał wyjątkową zdolność do szybkiej rotacji”. Zauważono go też zagranicą. Gdy miał lat 12 otrzymał na zawodach w Hadze (ENNIA Cup) specjalną nagrodę dziennikarzy dla najbardziej obiecującego zawodnika, a rok później na MŚ juniorów w Augsburgu tak oczarował sędziów kombinacją podwójnych i potrójnych skoków, że z zajmowanej (po „szkole”) 13 pozycji awansował na 6 miejsce. W programie dowolnym był trzeci. Dalsze postępy też były rekordowo szybkie. Nie mając ukończonych jeszcze 14 lat (1980) był już czwartym juniorem Europy i świata zgłoszonym do MŚ seniorów. W Dortmundzie zajął 15 m., co powszechnie uznano za dobry wstęp do wielkiej łyżwiarskiej kariery.
W następnych latach szło mu jednak jak po grudzie (krytycy zarzucali zawodnikowi i trenerce, że doskonała technika łódzkiego łyżwiarza nie pokrywa się z jakością choreografii, a dobór muzyki nie odpowiada jego charakterowi). Dopiero po 14 latach treningu, podczas ME w Göteborgu (1985) zdobył pierwszy brązowy medal (przegrał tylko z Jozefem Sabovcikiem i Władimirem Kotinem). Podczas ME (Birmingham 1989) przegrał już tylko z Aleksandrem Fadiejewem (był drugi), a w Paryżu podczas MŚ wygrał już z wszystkimi Europejczykami i Azjatami, a przegrał jedynie z Kanadyjczykiem Kurtem Browningiem i Amerykaninem Christopherem Bowmanem. Brązowy medal. Polak po raz pierwszy w historii wszedł na podium mistrzostw świata. I jak do tej pory – jedyny.
6-krotny mistrz Polski (1981-1986) w jeździe solowej był jednocześnie 11-krotnym uczestnikiem ME: 1981 Innsbruck – 7, 1982 Lyon -9, 1983 Dortmund -8, 1984 Budapeszt – 8, 1985 Göteborg – 3 i brązowy medal, 1986 Kopenhaga – 5, 1987 Sarajewo – 4, 1988 Praga – 4, 1989 Birmingham – 2 i srebrny medal, 1990 Leningrad – 4, 1992 Lozanna – 5 i 10-krotnym MŚ: 1980 Dortmund -15, 1981 Hartford -11, 1982 Kopenhaga – 13, 1984 Ottawa – 11, 1985 Tokio – 7, 1986 Genewa – 13, 1987 Cincinnati – 5, 1988 Budapeszt – 4 (tu był po jeździe obowiązkowej drugi za Fadiejewem, który wycofał się z konkurencji w trakcie zawodów, ale mimo ogromnej przewagi nad rywalami nie wytrzymał psychicznie roli faworyta i zamiast zwyciężyć zajął 4 m.), 1989 Paryż – 3 i brązowy medal, 1990 Halifax – 4, 1992 Oakland – 12. Czołowe lokaty w innych zawodach: Skate Canada: 1985-3, 1986-3, 1990-2, NHK Trophy: 1981-4, 1982-3, 1990-2, 1991-1 i Trophee Lalique: 1989-2, 1990-2. 3-krotny olimpijczyk (1984, 1988, 1992). Od 1986 przebywał w USA, a potem w Kanadzie, gdzie w latach 1992-1997 był zawodowym łyżwiarzem figurowym (nawet mistrzem Kanady wśród profi). Jako pierwszy łyżwiarz figurowy znalazł się w dziesiątce najlepszych sportowców Polski w plebiscycie „PS” – 7. w 1989. Odznaczony m. in. srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe (mimo wielkich zasług dla polskiego sportu nie został uhonorowany żadnym odznaczeniem państwowym). Trener.
*1984 Sarajewo: łyżwiarstwo figurowe, jazda ind. mężczyzn – 12 m. na 23 start. z notą 27.0 (zw. S. Hamilton USA – 3.4).
*1988 Calgary: łyżwiarstwo figurowe, jazda ind. mężczyzn – 5 m. na 28 start. z notą 10.8 (zw. B. Boitano USA – 3.0).
*1992 Albertville: łyżwiarstwo figurowe, jazda ind. mężczyzn – 11 m. na 31 start. z notą 16.5 (zw. W. Pietrienko WNP – 1.5).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 187 (tu brak danych dot. występu olimpijskiego w Albertville 1992); Pawlak, Olimpijczycy, s. 69; Bogusz, Łódzcy olimpijczycy, s. 40-41; Tajner, Legendy, s. 146-147; Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 58, 296, 304-305, 309, 312, 315; Zuchowicz M. Solista wszech czasów /w:/ Piruetem przez historię, Warszawa 2001, s. 14-16; Wywiad środowiskowy.
