nauczyciel szermierki, trener, florecista rodem z Ziemi Zielonogórskiej, mistrz olimpijski z Monachium (1972) w drużynie biało-czerwonych.
Urodzony 8 stycznia 1948 w Lubsku (zielonogórskie), syn Henryka i Proksedy Schmidt, absolwent VIII Liceum Ogólnokształcącego im. A. Mickiewicza w Poznaniu (1965) i warszawskiej AWF (1976), gdzie otrzymał tytuł magistra wf (między maturą a studiami w stolicy były jeszcze trzy semestry na Wydziale Chemii UAM 1965-1967).
Szermierz (184 cm, 70 kg) poznańskich klubów: Lecha (debiut w 1961, pierwszy trener Ignacy Hoff) i Warty (Jan Nowak) oraz Legii Warszawa (Andrzej Przeździecki; w kadrze narodowej Zbigniew Skrudlik i Władysław Kurpiewski). Kpiarz i figlarz w życiu prywatnym i na planszy, gdzie zaskakiwał rywali niekonwencjonalnymi rozwiązaniami walki (sztuczki techniczne). Wyróżniał się już jako junior: podczas mistrzostw świata w Wiedniu (1966) otrzymał nagrodę dla najlepiej technicznie wyszkolonego zawodnika, a w dwa lata później w Londynie (1968) wywalczył tytuł mistrza świata rozpoczynając wielką (ale stosunkowo krótką) karierę międzynarodową. Najtrudniej w tamtych czasach było zdobyć mistrzowskie tytuły w… Polsce (wielu znakomitych rywali), toteż wywalczył w krajowej rywalizacji „tylko” dwa srebrne medale mistrzostw Polski (1969, 1972 po barażowej walce z W. Woydą) w konkurencji indywidualnej oraz w drużynie: jeden tytuł mistrzowski (1969) i trzy wicemistrzowskie (1967, 1973, 1975). Najlepiej i najskuteczniej bił się w zespole, toteż największe sukcesy zanotował w turniejach drużynowych będąc silnym punktem floretowej ekipy biało – czerwonych. Na mistrzostwach świata był: 3-krotnym srebrnym medalistą: w Hawanie (1969), Wiedniu (1971) i Grenoble (1974), brązowym medalistą w Göteborgu (1973) i finalistą w Ankarze (1970), gdzie Polacy zajęli 5 m. Największy i życiowy sukces odniósł na IO. W 1977 wyjechał „za chlebem” i pozostał w Niemczech. Nie stracił kontaktów z szermierką i Polską. Jest wieloletnim trenerem klubów niemieckich i właścicielem sali ćwiczeń fechtunku na ostrą broń (stare tradycje austriacko – niemieckie). Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Złotym Krzyżem Zasługi. Uznany za najlepszego szachistę i… pianistę wśród szermierzy. Sędzia międzynarodowy.
*1972 Monachium: szermierka, floret druż. – w grupie elim. (3 druż.) po zwycięstwie nad Włochami 11:5 (odniósł 2 zw.) i porażce z RFN 7:8 (1 zw.) Polacy zajęli 2. msc; w ćwierćfin. pokonali Japonię 9:5 (1 zw.), w półfin. zwyciężyli Węgry 8:7 (2 zw.), w finale pokonali ZSRR 9:5 (1 zw.), zdobywając złoty medal. Partnerami Kaczmarka w drużynie byli: M. Dąbrowski, A. Godel, L. Koziejowski i W. Woyda.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 218; Najlepsi z najlepszych, s. 192; Duński, Od Paryża, s. 294-295; Borzęcki, Białą bronią, s. 6, 10 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 107 i dalsze; Pawlak, Olimpijczycy, s. 107; AAWF Warszawa, sygn. D – 2010 / Z.
