blacharz-dekarz, hokeista na trawie poznańskich klubów Grunwaldu i Pocztowca, olimpijczyk z Monachium (1972).
Urodzony 8 września 1946 w Poznaniu, syn Jana i Heleny Rybarczyk, absolwent miejscowej Zasadniczej Szkoły Budowlanej (1962), blacharz-dekarz (33 lata stażu w tym zawodzie), hokeista na trawie (170 cm, 67 kg) poznańskich klubów: Grunwaldu i Pocztowca. Zaczął grać jak miał 12 lat. W barwach Grunwaldu zdobył pierwszy tytuł mistrza Polski (1966); od 1975 w Pocztowcu z którym także zdobył mistrzowski tytuł (1979) będąc jego kapitanem. Z klubem tym zdobył także Puchar Polski na 50-lecie PZHT.
88-krotny reprezentant Polski (1966-1975) i zdobywca 11 bramek, pomocnik, jeden z najlepszych techników, który świetnie potrafił kierować zespołem. Uczestnik mistrzostw świata (1975) i Europy (1970, 1974). W plebiscycie PZHT uznany za najlepszego polskiego hokeistę (1972). Zasłużony Mistrz Sportu.
*1972 Monachium: członek drużyny hokeja na trawie, która w grupie elim. wygrała z Kenią 1:0 i Meksykiem 3:0, zremisowała z Indiami 2:2 i N. Zelandią 3:3 oraz przegrała z Holandią 2:4, Australią 0:1 i W. Brytanią 1:2 zajmując 6 m. w grupie; w spotkaniu o m. 11-12 wygrała z Francją 7:4, zajmując ostatecznie w turnieju 11 m.(zw. RFN). Wystąpił we wszystkich spotkaniach. Skład drużyny zob. – Choroba Jerzy.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 218; Karwacki, Historia bez tajemnic, s. 134; Porada, Starożytne, s. 883; Pawlak, Olimpijczycy, s. 106. Olimpijczyk.
