inżynier, szablista Warszawianki, olimpijczyk z Monachium (1972).
Urodzony 29 stycznia 1940 w Dzierzgowie, pow. Przasnysz, syn Mieczysława i Stefanii z Nalewajków, absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Olsztynie (1957) i Wydziału Budownictwa Wodnego PW (1980), szablista (177 cm, 74 kg) Warszawianki (od 1954, wychowanek trenera Aleksandra Wójcickiego). Bardzo dobry technik, największe sukcesy odniósł w szablowej drużynie. Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej „pokazał się” podczas mistrzostw świata juniorów w Leningradzie (1960), kiedy w turnieju ind. szabli wywalczył brązowy medal. Wicemistrz Polski w tej broni (1972) i 3-krotny brązowy medalista (1967, 1971, 1975).
W turniejach druż. o mistrzostwo Polski 3-krotnie wywalczył złoty medal (1967, 1971, 1973) i aż 10-krotnie srebrny (1959, 1961, 1962, 1964-1966, 1968-1970, 1972). Poza tym: 2-krotny medalista mistrzostw świata w drużynie szablowej: srebrny w Hawanie (1969) i brązowy w Ankarze (1970) oraz 3-krotny finalista MŚ: w turnieju ind. – w Paryżu (1965) i Moskwie (1966), gdzie zajął 5 m. i w Wiedniu (1971), gdzie był 4 w druż. szablistów. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Srebrnym i Brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
*1972 Monachium: szermierka, szabla ind. – 2 m. w grupie elim. (6 zaw.) z 4 zw., 2 m. w drugiej grupie elim. (6 zaw.) z 3 zw., 5 m. w grupie ćwierćfin. (6 zaw.) i 1 zw., odp. z konk.; szabla druż. – w grupie elim. (4 druż.) po zwycięstwach nad Austrią 12:4 (Majewski nie walczył), Szwajcarią 12:4 (1 zw.) i RFN 11:5 (nie walczył) Polacy zajęli 1 m.; w ćwierćfin. przegrali z Włochami 2:9 (nie walczył); w meczu o m. 5-8 pokonali Francję 9:6 (2 zw.); w meczu o 5-6 m. zwyciężyli Kubę 9:5 (1 zw.), zajmując ostatecznie 5 m. (zw. Włochy). Partnerami w drużynie byli: K. Grzegorek, Z. Kawecki, J. Nowara i J. Pawłowski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 265; Pawlak, Olimpijczycy, s. 161; MES, t. 2, s. 121; Borzęcki, Białą bronią, s. 7 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 94 i dalsze; APW, nr ind. 52772 + 27763.
