trener, mistrz i rekordzista Polski w trójskoku, olimpijczyk z Melbourne (1956) i Rzymu (1960).
Urodzony 17 października 1934 w Zabrzu w robotniczej rodzinie Franciszka i Elżbiety Franitza, ukończył III Korespondencyjne Liceum Ogólnokształcące w Warszawie (1970) i stołeczną AWF (1974), gdzie otrzymał tytuł magistra wf.
Trójskoczek (182 cm / 82 kg) Budowlanych Opole (1953) oraz CWKS (1954-1956) i Legii Warszawa (1957-1966), podopieczny trenera kadry Tadeusza Starzyńskiego. 33-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1956-1964) 33 starty, 16 zwycięstw indywidualnych), 5-krotny mistrz kraju w trójskoku (1956, 1957, 1959, 1961, 1964) i 9-krotny rekordzista Polski w tej konkurencji (od 15.49 w 1956 do 16.44 w 1959).
Rekordy życiowe: w dal – 7.51(31 lipca 1960 Łódź) i trójskoku – 16.53 (16 lipca 1961 Szczecin). Uczestnik mistrzostw Europy w Sztokholmie (1958), gdzie w finale zajął 4. miejsce – 15.83 (zw. Polak J. Schmidt – 16.43). Trener I kl.
*1956 Melbourne: lekkoatletyka, trójskok – w elim. osiągnął 14.84 (min. kwalifik. 14.80), w finale 10. miejsce (22 zaw.) z wynikiem 15.54 (zw. Brazylijczyk A. da Silva – 16.35).
*1960 Rzym: lekkoatletyka, trójskok – w elim. osiągnął 15.93 (min. kwalifik. 15.50), w finale 6. miejsce (15 zaw.) z wynikiem 16.01 (zw. Polak J. Schmidt – 16.81).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 266; Pawlak, Olimpijczycy, s. 162; Rozum, Osiągnięcia, Trójskok, s. 195-196; Łojewski, Mecze mężczyzn, s. 46, 341; MP mężczyzn 1945-2002 (oprac. PZLA niepubl.); Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 64, 105-106, 119, 122, 137, 155; zur Megede, Die Geschichte der olympischen Leichtathletik, t. 2, s. 143, 208, 209; AAWF Warszawa, D- 2307 / Z.
