prawnik, najwszechstronniejszy szermierz w historii tej dyscypliny sportu w Polsce, mistrz świata w trzech broniach, trzykrotny olimpijczyk, zdobywca srebrnego medalu w Tokio (1964) i brązowego w Meksyku (1968) wraz z drużyną florecistów.
Urodzony 9 marca 1938 w Warszawie, syn Józefa (w czasie wojny żołnierz 2 Korpusu gen. W. Andersa) i Wandy Chądzyńskiej (zginęła w domu rozbitym przez niemieckie bomby na Starym Mieście w stolicy w sierpniu 1944), absolwent miejscowego Gimnazjum i Liceum Nr 1 (1958) i Wydziału Prawa UW, gdzie otrzymał tytuł magistra praw (1965), szermierz (188 cm, 85 kg) Marymontu Warszawa (1956-1972); jego trenerem i wychowawcą był mjr Władysław Dobrowolski. Uznany za wielki talent szermierczy we wszystkich broniach i kategoriach wiekowych. Jako junior zdobył tytuł mistrza świata w szabli (1959) aby w kategorii seniorów sięgnąć po mistrzowski tytuł we florecie (1961) i drużynowe pierwszeństwo w szpadzie (1963). W czasie walki zadziwiał niebywałym zaangażowaniem i temperamentem, poruszał się na planszy we własnym tempie i rytmie zmienianym i różnicowanym w zależności od możliwości i umiejętności przeciwnika oraz sytuacji i warunków rywalizacji. Umiał się bić w drużynie i mobilizować do zwycięstwa kolegów.
Stoczył dziesiątki wspaniałych pojedynków, które przeszły do historii szermierki, ale niezapomniana była jego postawa podczas pamiętnych mistrzostwach świata w Gdańsku (1963) kiedy najwszechstronniejszy szermierz tych mistrzostw (tym razem w drużynie szpadzistów!) w decydującym pojedynku z Francją walczył z Andre Bourquardem. Przegrywał już 0:4, a jednak w ciągu zaledwie dwóch minut sam potrafił zadać pięć trafień i sprawić, że złoty medal należał do Polaków (cała nasza ekipa zdobyła po raz pierwszy w historii Puchar Narodów). Utarła się opinia, że „cudownymi dziećmi” polskiej szermierki z przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych nazywano chłopców węgierskiego fechtmistrza J. Keveya. Tymczasem Parulski, który był autentycznym wychowankiem mjr Dobrowolskiego też do tej grupy musi być zaliczany. Najdobitniej świadczą o tym wyniki, które osiągnął.
4-krotny mistrz Polski we florecie (1959, 1966, 1968, 1969), 3-krotny wicemistrz: we florecie (1964, 1965) i szpadzie (1961) oraz brązowy medalista MP we florecie (1961). W konkurencji drużynowej – 11-krotny mistrz Polski: we florecie (1958, 1961-1964, 1966-1968, 1970) i szpadzie (1959, 1961) oraz 7-krotny wicemistrz: we florecie (1959, 1960, 1971, 1972), szpadzie (1961, 1962) i szabli (1963). Osiągnięcia na arenie międzynarodowej. 2-krotny mistrz świata: 1961 Turyn (floret ind.), 1963 Gdańsk (szpada druż.), 8-krotny medalista MŚ: srebrny – 1963 Gdańsk (floret ind. i druż.), 1965 Paryż (floret druż.), 1969 Hawana (floret druż.), brązowy (wszystkie floret druż.) – 1961Turyn, 1962 Buenos Aires, 1966 Moskwa i 1967 Montreal. Był także 2-krotnym finalistą MŚ – 1962 Buenos Aires 4. msc (floret ind.) i 4. msc (szpada ind.) oraz 1966 Moskwa – 5. msc (floret ind.). Wzięty adwokat (częsty obrońca sportowców, dziennikarzy sportowych, ludzi skrzywdzonych w stanie wojennym).
Wybitny działacz. Założyciel i prezes Fundacji „Gloria Victis” (od 1986) i „Olimpiada 2012” oraz Towarzystwa Olimpijczyków Polskich. Od 1980 kierownik sekcji szermierczej RKS Marymont Warszawa. W latach 1989-1992 prezes PZS (wsławił się niedopuszczeniem do kontynuacji kariery sportowej przez J. Pawłowskiego, który – jego zdaniem – zdradził ojczyznę i ideały rycerskie, a wraz z nimi całą sienkiewiczowską tradycję na którą się powoływał i której chciał być kontynuatorem). Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in.wielokrotnie Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Oficerskim OOP. Najlepszy sportowiec Polski w plebiscycie „PS” (1963).
Zmarł 10 stycznia 2017 roku. Miał 79 lat.
*1960 Rzym: szermierka, floret ind. – 2. msc w pierwszej grupie elim. (6 druż.) z 4 zw., 2. msc w drugiej elim. (6 zaw.) z 3 zw., 1. msc w grupie ćwierćfin. (6 zaw.) z 4 zw., 6. msc w grupie półfin. z 2 zw. oraz po przegranej walce barażowej z Francuzem C. D’ Oriolą 0:5, odp. z konk.; floret druż. – w grupie elim. (3 druż.) po zwycięstwie nad Marokiem 16:0 (Parulski 4 zw.) i porażce z USA 4:9 (2 zw.) Polacy zajęli 2. msc. W pojedynku o wejście do ćwierćfin. zwyciężyli ZRA 9:3 (2 zw.), a w ćwierćfin. przegrali z ZSRR 6:9 (4 zw.), zajmując 5-8. msc (zw. ZSRR). Partnerami w drużynie byli: E. Franke, R. Kunze, J. Różycki i W. Woyda.
*1964 Tokio: szermierka, floret ind. – 2. msc w pierwszej grupie elim. (6 zaw.) z 4 zw., 5. msc w drugiej grupie elim. (6 zaw.) z 2 zw., i przegranych walkach barażowych z Irańczykiem N. Madami 3:5 i Brytyjczykiem A. Jayem 2:5 oraz zwycięstwie z Francuzem J. Courtillatem 5:1, odp. z konk.; floret druż. – w grupie elim. (4 druż.) Polacy pokonali W. Brytanię 9:5 (1 zw.) i Australię 13:3 (2 zw.), w ćwierćfin. zwyciężyli Rumunię 9:2 (2 zw.), w półfin. wygrali z Japonią 9:4 (2 zw.), a w finale przegrali z ZSRR 7:9 (1 zw.), zdobywając srebrny medal. Partnerami w drużynie byli: E. Franke, J. Różycki, Z. Skrudlik i W. Woyda; szpada druż. – w grupie elim. (3 druż.) po zwycięstwie nad Koreą Płd. 14:2 (3 zw.) Polacy zajęli 2. msc. W pojedynku o m. 1-8 przegrali z Włochami 6:9 (nie walczył), a w pojedynkach o 5-8. msc zwyciężyli kolejno Szwajcarię 9:5 (nie walczył) i ORO/RFN 8:8 – w trafieniach 62:66 (nie walczył), zajmując 5. msc w turnieju (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: B. Andrzejewski, B. Gonsior, H. Nielaba i M. Pomarnacki.
*1968 Meksyk: szermierka, floret ind. – 1. msc w pierwszej grupie elim. (5 zaw.) z 4 zw., 1. msc w drugiej grupie elim. (6 zaw.) z 5 zw., w pierwszej walce pucharowej wygrał z Brytyjczykiem M. Breckinem, w drugiej przegrał z Francuzem C. Noelem, w trzeciej walce barażowej pokonał D. Wellmana (RFN), w ćwierćfin. uległ Węgrowi J. Kamutiemu, odp. z turnieju; floret druż. – w grupie elim. (4 druż.) Polacy pokonali Wenezuelę 10:6 (3 zw.), Argentynę 11:5 (nie walczył) i Węgry 9:4 (2 zw.), w ćwierćfin. zwyciężyli RFN 9:4 (2 zw.), w półfin. przegrali z Francją 7:9 (2 zw.), a w pojedynku o msc 3-4 wygrali z Rumunią 9:3 (2 zw.) zdobywając brązowy medal (zw. Francja). Partnerami w drużynie byli: E. Franke, A. Lisewski, Z. Skrudlik i W. Woyda.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 293; Pawlak, Olimpijczycy, s. 195-196; Kronika sportu, s. 1001-1002; MES, t. 2, s. 243; Duński, Od Paryża, s. 648-649; Borzęcki, Białą bronią, s. 7, 12, 101, 102 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 67, 91, 212 i dalsze; Marcinek, Sportowe asy, s. 68-76.
