nauczyciel wf, trener, jeden z najwybitniejszych rozgrywających w historii polskiej koszykówki, reprezentant krakowskiej Wisły, dwukrotny mistrz Polski, uczestnik ME (pięciokrotny), olimpijczyk z Monachium (1972).
Urodzony 27 listopada 1948 w Krakowie, syn Kazimierza i Anny Gąstół, absolwent miejscowego XV Gimnazjum i Liceum (1966) i krakowskiej AWF (1973), gdzie otrzymał tytuł magistra wf i uprawnienia trenerskie II kl. (wcześniej zdał na Wydział Odlewnictwa AGH (1966), ale po dwóch latach przeniósł się na AWF). Koszykarz (180 cm, 80 kg) klubów krakowskich Korony i Wisły (1964-1976), podopieczny trenerów: Jana Mikułowskiego, Jerzego Bętkowskiego (klub) oraz Witolda Zagórskiego i Jerzego Świątka (kadra). Wychowywał się na obrzeżach Krakowa (ulica Bieżanowska w Prokocimiu), gdzie w ogrodzie domostwa rodziców wraz z bratem Januszem (także zawodnikiem Wisły, reprezentantem Polski o 10 lat młodszym) uczył się trafiać do kosza (świetne przygotowanie fizyczne otrzymał w szkole, gdzie nauczycielem wf był Marian Małczyk). W Krakowie lata sześćdziesiąte (zaczynał w 1964) były dla koszykówki bardzo dobre. Wrocławskie wicemistrzostwo Europy reprezentacji, dwa w krótkim okresie (1962, 1964) tytuły mistrzów Polski „Wawelskich Smoków”, jubileuszowy turniej Wisły z udziałem reprezentacji Europy i Realu Madryt, słabe wyniki piłkarzy krakowskich – wszystko to sprawiło, że koszykówka (a nie futbol) rozpalała wyobraźnię młodych krakusów. Po kilku latach terminowania w Koronie (z Bieżanowskiej tam było najbliżej) trafił do „Wielkiej Wisły” (Bohdan Likszo, Wiesław Langiewicz, Piotr Langosz, Marek Ładniak, Adam Gardzina, Dariusz Kwiatkowski) w której zadomowił się na wiele lat i zasłużył sobie na miano najwybitniejszego przedstawiciela „Wawelskich Smoków” lat siedemdziesiątych.
Mimo iż miał tylko 180 cm wzrostu, był rozgrywającym doskonałym. Ambitny, wzorowo zorganizowany, znakomicie broniący, ale także energicznie wchodzący pod kosz i dysponujący celnym rzutem z wyskoku z każdej pozycji. Był, tak jak to jest często w hokeju na lodzie tzw. grającym coachem. Organizował i „trzymał” grę, mobilizował zespół, a jak trzeba było w momentach kryzysu, dzięki swojej postawie przywracał wiarę w możliwość zwycięstwa. Dlatego często był niezastąpiony. Dwukrotny mistrz Polski (1974, 1976), pięciokrotny uczestnik ME (1969 Neapol – najlepsze miejsce – 4, 1971 Essen, 1973 Barcelona, 1975 Belgrad, 1979 Turyn), członek reprezentacji Europy (1973 Barcelona) był 197-krotnym reprezentantem kraju (1970-1979) i zdobywcą 1576 punktów. Najlepszy koszykarz Polski w plebiscycie „Sportowca” (1973, 1974). W 1979 wyjechał do Luksemburga, gdzie pracuje i mieszka do dziś. Zasłużony Mistrz sportu.
*1972 Monachium: członek drużyny koszykówki, która w grupie elim. wygrała z Filipinami 90:75 i Senegalem 95:59 oraz przegrała z Jugosławią 64:85, ZSRR 64:94, Włochami 59:71, RFN 65:67 i Puerto Rico 83:85, zajmując 6 m. w grupie; w spotkaniu o 9-12 m. pokonała z Australią 83:91, zajmując 10 m. w turnieju. Skład drużyny zob. – Białowąs Ryszard.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 317; Pawlak, Olimpijczycy, s. 226; Księga sportu, s. 204; Porada, Igrzyska, s. 885; Encyklopedia „Fuji” – Wisła Kraków, s. 202; Iskier przewodnik sportowy, s. 242; AAWF Kraków, nr alb. 3469 / S; USC Kraków, AU 1484/48/P, AM 694/70/P; Wywiad środowiskowy.
