przedsiębiorca, łyżwiarz figurowy, partner Doroty Zagórskiej-Siudek w parze sportowej, medalista MŚ i ME, olimpijczyk z Nagano (1998), SLC (2002) i Turynu (2006).
Urodzony 29 kwietnia 1972 w Oświęcimiu, syn Tadeusza Jana i Marii Józefy Szewczyk, absolwent miejscowego Technikum Chemicznego (1991), student (indywidualny tok studiów) krakowskiej AWF. Łyżwiarz figurowy (187 cm, 84 kg) Unii Oświęcim (do 2000), potem Unii Dwory S.A. Oświęcim, wychowanek trenerki Iwony Mydlarz – Chruścińskiej. Zaczynał jeździć na lodzie (z namową starszej siostry Ani) mając 6 lat. Był (jak każdy w tym wieku) solistą, ale marzył (z radością i przyzwoleniem pani trener) o sukcesach w parach sportowych, nie wiedząc zapewne o tym, że jest to konkurencja najbardziej wyrównana w rywalizacji międzynarodowej. Ale miał pecha. Jego partnerki (Anna Wikłacz, Beata Szymłowska, Beata Zielińska, Marta Głuchowska) rejterowały przed ciężką pracą lub miały kontuzje i niespodziewanie kończyły kariery. A kiedy wydawało się, że to już koniec marzeń o sukcesach, los (a raczej sugestia sędziny Anny Sierockiej) podarował mu partnerkę, „kruchą krakowiankę” (44 kg), która bez powodzenia jeździła z dotychczasowym partnerem (Janusz Komendera). I wszystko jakby zaczęło się od początku, opłacone wielką pracą (w tym sporcie bez tego ani rusz). Oświęcimska para (później zwana eksportową) nie tylko nawiązała do czołowych osiągnięć naszej dwójki z okresu międzywojennego Zofia Bilorówna – Tadeusz Kowalski (3 m. w ME i 4 m. w MŚ 1934), ale znacznie je przekroczyła (dwa srebrne medale ME 1999, 2000 i brązowy MŚ 1999) wnosząc do międzynarodowego współzawodnictwa par sportowych wiele nowatorskich elementów technicznych (głównie w podnoszeniach).
10-krotny mistrz Polski: z Beatą Zielińską (1992-1993), Martą Głuchowską (1994), Dorotą Zagórską (1995-1999, 2002-2003). Uczestnik MŚ: 1993 Praga – 17., 1994 Ciba – 22., 1995 Birmingham – 16., 1996 Edmonton – 13., 1997 Lozanna – 8., 1998 Minneapolis – 5., 1999 Helsinki – 3. i brązowy medal, 2000 Nicea – 5., 2001 Vancouver – 6., 2002 Nagano – 6., 2003 Waszyngton – 7. i ME: 1992 Lozanna – 10., 1993 Helsinki – 9., 1994 Kopenhaga – 12., 1995 Dortmund – 9., 1996 Sofia – 6., 1997 Paryż – 7., 1998 Mediolan – 4., 1999 Praga: 2 m. i srebrny medal, 2000 Wiedeń – 2 m. i srebrny medal, 2002 Lozanna – 4., 2003 Malmö – 4. Czołowe lokaty w innych ważnych zawodach: ISU Grand Prix 2001 – 4., Trophee Lalique 1999 – 2., 2000 – 3., NHK Trophy 1999 – 3., Skate Israel 1998 – 1.
Srebrny medalista Uniwersjady 1995. Olimpijczyk (1998, 2002). Po niepowodzeniach olimpijskich (2002) wziął rozwód (po 25 latach współpracy osobistej i 10 latach z duetem) z trenerką i w drodze do trzeciego występu olimpijskiego (Turyn 2006) ma zamiar (trenując za oceanem) korzystać z pomocy szkoleniowej (zgodnie zresztą z sugestią trenerki) Richarda Gauthiera (Montreal).
Od 13 maja 2000 mąż swojej partnerki sportowej, olimpijki Doroty Zagórskiej. Poza ogromną pasją sportową, entuzjasta komputerów. Prowadzi wraz z żoną firmę komputerową ZAGA-SIUDI (kompletna obsługa zawodów łyżwiarskich).
*1998 Nagano: łyżwiarstwo figurowe, pary sportowe – 10 m. na 20 start. z notą 16.0 (zw. O. Kazakowa – A. Dmitriew Rosja – 1.5). Partnerką była D. Zagórska.
*2002 Salt Lake City: łyżwiarstwo figurowe, pary sportowe – 7 m. na 20 start. z notą 11.0 pkt. (zw. J. Sale i D. Pelletier Kanada oraz J. Bierieżna i A. Sicharulidze Rosja – decyzją ISU przyznano dwa złote medale). Partnerką była D. Zagórska-Siudek.
*2006 Turyn: łyżwiarstwo figurowe, pary sportowe – 9. m. Partnerką była D. Zagórska-Siudek.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 320; Pawlak, Olimpijczycy, s. 229 (tu brak danych dot. kariery sportowej); Piruetem przez historię, s. 17-20, 24; Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 193, 299, 307, 313, 315; USC Oświęcim, AU 646/1972; AAWF Kraków, nr alb. 12527.
