przedsiębiorca, trener, czterokrotny wicemistrz Europy w podnoszeniu ciężarów, medalista olimpijski z Seulu (1988).
Urodzony 18 marca 1965 w Więcborku, syn Henryka i Agnieszki Kujawy, absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Bydgoszczy (technolog robót wykończeniowych). Ciężarowiec (172 cm, 90 kg) Gromu Więcbork i bydgoskiego Zawiszy (1979-1992). Kiedy „odkrył” go (dla potrzeb sztangistów) w szkole podstawowej nr 33 na Szwederowie trener Antoni Konwiński, miał zaledwie 13 lat i uprawiał inne sporty (siatkówka, hokej, la, tenis stołowy). Gdy jednak klamka zapadła i zdecydował się na profesjonalny trening w Zawiszy (Zenon Kruszyna i Czesław Paterka) wyniki zaczął poprawiać niezwykle szybko (talent i pracowitość). Startując, w wadze półciężkiej, (potem przez całą karierę sportową występował w kategorii lekkociężkiej do 90 kg) jako junior, podczas Spartakiady w Łodzi uzyskał w dwuboju 330 kg (był to wynik lepszy od rezultatu Hilarego Cofalika podczas odbywających się mistrzostw świata juniorów – 322,5 kg) i został dostrzeżony przez trenerów kadry narodowej jako potencjalny przyszły olimpijczyk.
Ocena możliwości młodego bydgoszczanina okazała się trafna. Jako 21-latek zdobył pierwszy tytuł mistrza Polski, a mając lat 23 został medalistą IO (1988). W nienajlepszych latach dla polskiej sztangi jego postawa na pomostach (zawsze połączona z walką, zaciętością i nieustępliwości stąd nazywano go często ostatnim wojownikiem polskiej sztangi) pozwalała łagodniej przeżywać ciągłe niepowodzenia. Ale Zawada nie był jednak siłaczem, który otworzył nowy etap w historii naszych ciężarów. Na przeszkodzie do spodziewanych i wymarzonych osiągnięć stanął najpierw konflikt (natury szkoleniowej) między zawodnikiem i trenerem kadry (Ryszard Szewczyk), a tuż przed drugim występem olimpijskim w Barcelonie (6 lipca 1992) ciężka kontuzja podczas treningu w Cetniewie (zerwany przyczep mięśnia czwórgłowego). Po jej wyleczeniu zrezygnował ze startów w kraju angażując się wyłącznie w niemieckiej lidze (Wolfsburg).
Na pewno nie wykorzystał w pełni swojego sportowego talentu, choć trudno powiedzieć, że osiągnął mało. 6-krotny mistrz Polski (1986-1991) był bowiem brązowym medalistą MŚ 1987 – 395 kg (180+215) i 4-krotnym wicemistrzem Europy: 1990 – 400 kg (185+215), 1991 – 387,5 kg (177,5+210), 1992 – 392,5 kg (180+212,5) i 1993 (Cetniewo) – 405 kg (185+220). Mistrz Sportu, odznaczony m.in. złotym i trzykrotnie srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Ukończył warszawską AWF, prowadzi prywatną siłownię, sprzedaje odżywki i dla zdrowia nadal podnosi sztangę na zawodach dla weteranów, imponując sylwetką bez grama tłuszczu i ogromną siłą przysiadając ze sztangą ważącą 300 kg.
*1988 Seul: podnoszenie ciężarów, w. lekkociężka (90 kg) – 3. na 29 start. z wynikiem 400 kg:180+220 zdobywając brązowy medal; taki sam wynik uzyskał reprezentant ZSRR N. Muchamediarow i zdobył srebrny medal, gdyż był o… 10 dkg od Polaka lżejszy (zw. A. Chropatyj ZSRR – 412,5 kg: 187,5+225).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 375; Pawlak, Olimpijczycy, s. 296 (tu błędnie mistrz Europy 1993); Szyk, Polski sport ciężarowy, s. 45, 52, 60; Duński, Od Paryża, s. 1071; Kronika Sportu, s. 980.
