nauczyciel wf, trener, mistrz (1976) i wicemistrz (1980) olimpijski w skoku o tyczce, zginął w wypadku samochodowym wraz z W. Komarem (1998).
Urodzony 19 maja 1950 w Żarach, woj. zielonogórskie, w robotniczej rodzinie Ignacego i Cecylii Grzmil, absolwent tamtejszego Technikum Samochodowego (1969) i AWF w Poznaniu (1978), gdzie otrzymał tytuł magistra wf. Krępy, dobrze zbudowany, o wspaniałej koordynacji ruchowej, chłopak (178 cm, 76 kg), który mógł uprawiać każdą dyscyplinę sportu. Już w technikum spotkał wielkiego propagatora skoku o tyczce (Grzegorz Kurkiewicz), który przygotował go do uprawiania tej konkurencji. Szybko wpadł w oko (Mały Memoriał Janusza Kusocińskiego w Poznaniu) trenerowi kadry narodowej Andrzejowi Krzesińskiemu.
Młodziutki, pełen entuzjazmu do pracy debiutant znalazł się niebawem w Warszawie (BKS Skra), w ówczesnym centrum polskiej lekkoatletyki, w czołowym stołecznym klubie (pierwszy tartan), gdzie też rozpoczynali wielką międzynarodową karierę znakomici w następnych latach tyczkarze (obok Ślusarskiego – Sokołowski, Buciarski i Kozakiewicz). Zawodnik Sokoła Żary (1966-1969), Skry Warszawa (1970-1975), Górnika Zabrze (1975 – 1977) i ponownie stołecznej Skry (1977-1988).
19-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1972-1985 (19 startów, 6 zwycięstw indywidualnych), halowy rekordzista świata (5.56 – 8 luty 1976 Warszawa) i także halowy współ rekordzistą Europy 5.62 – 29 maja 1976 Bydgoszcz (wraz z W. Kozakiewiczem), 4-krotny rekordzista Polski (od 5.29 w 1972 do 5.62 w 1976), 5-krotny mistrz kraju (1972, 1974, 1975, 1982, 1983) oraz 4-krotny halowy mistrz Polski (1976, 1978, 1983, 1984). Rekord życiowy: 5.70 (26 sierpnia 1983 Bruksela). Kolejny rok olimpijski (1976) rozpoczął się wprawdzie halowymi rekordami Europy i świata, ale zaraz potem nastąpiły same nieszczęścia: zerwane ścięgno, skręcona stopa, pęknięcie kości. Trener kadry Andrzej Krzesiński (miał jakieś „straszne tyły”, gdyż podobnie jak w Melbourne, nie towarzyszył swoim podopiecznym w Montrealu) jak lew walczył o wyjazd na igrzyska swojego zawodnika, licząc raczej na cud niż względnie niezłą postawę tyczkarza.
Ogólnym faworytem był znajdujący się we wspaniałej formie Kozakiewicz. 26 lipca 1976 w Montrealu, Ślusarski (po zastrzyku, z tzw. blokadą) musiał wykonać jeden skok na wysokości 5.10, żeby zakwalifikować się do finału. Normalnie, była to „żadna wysokość”. Po wielu dniach przerwy, bez treningu, ze stałym oczekiwaniem na kolejny ból – to wielka sztuka. Ale udało się! Kozakiewicz w eliminacjach uszkodził stopę, a Buciarski też zaliczył 5.10, co dało mu ostatecznie piąte miejsce. Podczas finału padało i było zimno. Znów lęk przed bólem i odnowieniem się kontuzji (tym razem bez zastrzyku). Na ile skoków starczy sił i szczęścia? Starczyło tylko na trzy: 5.20, 5.40 i 5.50. Wszystkie rzecz jasna wysokości „wzięte” w pierwszej próbie. To był już złoty medal. Dramatyczny pojedynek, podobny do wyczynu Józefa Schmidta w Tokio. Tylko prasa pisała o nim znacznie mniej. Znacznie ważniejsza była kontuzjowana noga Kozakiewicza. Urodzony showmen miał swój największy dzień cztery lata później w Moskwie. Ale Ślusarski, którego kariera przebiegała w cieniu znakomitego kolegi z Gdyni, także i tam, jeszcze raz udowodnił, że nadal należał do czołówki tyczkarzy na świecie, zdobywając medal srebrny.
Uczestnik mistrzostw świata w Helsinkach (1983), gdzie w finale zajął 4. miejsce z wynikiem 5.55. 3-krotnie (nieudanie) startował w mistrzostwach Europy: w Rzymie (1974) był 7. (5.20), w Pradze (1978) nie zaliczył pierwszej wysokości, a w Atenach (1982) 12. (5.35). Uczestnik finału Pucharu Europy w Londynie (1983), gdzie zajął 5. msc (5.20). Udanie, 4-krotnie wystąpił w HME (1974, 1978, 1980, 1983), gdzie zdobył dwa złote medale: w Goeteborgu (1974) z wynikiem 5.35 i Mediolanie (1978) z rezultatem 5.45. Rozpoczynał wielką międzynarodową karierę startem w Europejskich Igrzyskach Juniorów w Lipsku (1968), gdzie zajął 6. msc z wynikiem 4.20. Po latach świetności długo nie odkładał tyczki (startował do czterdziestki) próbując w ten sposób zarobić na życie. Wyjechał nawet do Szwecji (Happaranda, Umea), gdzie ciężko pracował zajmując się nie tylko sportowym treningiem. Wprawdzie zbudował dom, ale kłopoty rodzinne i finansowe ciągle przeszkadzały mu w normalnej egzystencji. Był szkoleniowcem w warszawskiej Skrze, a potem pracował w klubie w Otwocku, gdzie też był nauczycielem wf w Liceum Ogólnokształcącym im. K. I. Gałczyńskiego.
Zginął 17 sierpnia 1998 w wypadku drogowym na trasie z Międzyzdrojów do Szczecina (Przybiernowo), wioząc swego przyjaciela W. Komara. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. trzykrotnie złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim (pośmiertnie) OOP.
*1972 Monachium: tyczka – 4. msc w II grupie elim. (10 zaw.) z wynikiem 5.00 (min. kwalifik. 5.10), w finale nie zaliczył żadnej wysokości, zajmując miejsca 12-14 (zw. W. Nordwig NRD – 5.50).
*1976 Montreal: tyczka – miejsca 10-11 w I grupie elim. (14 zaw.) z wynikiem 5.10 (min. kwalifik. 5.10), 1. msc w finale (20 zaw.) z wynikiem 5.50 zdobywając złoty medal.
*1980 Moskwa: tyczka – 1. msc w grupie A elim. z wynikiem 5.40 (min. kwalifik. 5.45), lokaty 2-3 w finale (12 zaw.) z wynikiem 5.65, zdobywając srebrny medal (ex aequo z K. Wołkowem ZSRR) – zw. W. Kozakiewicz Polska – 5.78.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 348; Pawlak, Olimpijczycy, s. 261; Duński, Od Paryża, s. 938-940; Najlepsi z najlepszych, s. 208-213; Łojewski, Mecze mężczyzn, s. 52, 364; Kurzyński, Mecze mężczyzn 1984-2002 (oprac. niepubl.); Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 142 i dalsze; MES, t. 2, s. 530; „Lekkoatletyka”, 1972, nr 11, s. 16, 1976, nr 10, s. 21, 1980, nr 10, s.13; European Indoor Handbook, s. 41, 42; Encyklopedia sławnych Polaków, s. 372-373; Lis, Tuszyński, Portrety, s. 65-70; Mistrz cienia, „Przegląd Sportowy” 1998, nr 162, s. 6; Wachowski, Wybitni trenerzy, s. 43; Kto jest kim, Ed. 1, 1984, s. 979, Ed. 2, 1989, s. 1327, Ed. 3, 1993, s. 729; Marcinek, Sportowe asy, s. 123-128; AAWF Warszawa D – 5115 / S i AAWF Poznań (dyplom 11.5.1978).
