PETEREK TEODOR (1910-1969)
ps. „Mietlorz”, „Teo”, ślusarz, jeden z najlepszych środkowych napastników okresu międzywojennego, olimpijczyk z Berlina (1936).
Urodzony 7 listopada 1910 w Świętochłowicach, syn Józefa (robotnik budowlany, imigrant zarobkowy z Zaolzia) i Marii Gregorek w miejscu zamieszkania ukończył szkołę podstawową (1924).
Znakomicie zbudowany (182 cm / 82 kg), po ojcu odziedziczył zamiłowanie do piłki nożnej. Debiutował w Śląsku Świętochłowice (1925-1927), ale wystąpił w ligowym Ruchu Chorzów (1928-1948) nie mając jeszcze 18 lat (debiut w meczu Ruch – ŁKS). Grał w nim przez 13 sezonów (1928-1939 i 1948) występując w 189 meczach w których zdobył 154 gole.
5-krotny mistrz Polski (1933-1936, 1938). Król strzelców ligowych (1936) wraz z Ernestem Wilimowskim – 18 bramek oraz w 1938- 21 bramek. 12-krotny reprezentant Polski (9A + 3 nieoficjalne). Zadebiutował w przegranym meczu z Rumunią 2:3 (23 czerwca 1931), ostatni raz koszulkę reprezentanta przywdział w też przegranym meczu z Niemcami 1:2 (Chemnitz).
Wiosną 1936 znalazł się w kadrze olimpijskiej. Był w świetnej formie. W czasie okupacji niemieckiej pracował jako ślusarz w hucie „Batory” (grał też w piłkę w BSV 1939-1941). Przymusowo wcielony do Wehrmachtu (1942) skierowany został do Francji, gdzie poddał się wojskom amerykańskim (1944). Po paromiesięcznym pobycie w niewoli został przekazany naszej armii i zasilił formującą się wtedy wojskową drużynę piłkarską Korpusu Polskiego. Wystąpił w jej barwach 88-krotnie (w finałowym meczu o puchar dowódcy Polacy wygrali z Anglikami 10:1, a Peterek strzelił 5 bramek!).
Po zakończeniu wojny grał we francuskim St. Avon (1945-1946). Do Polski powrócił 2 sierpnia 1946 i w barwach Ruchu występował jeszcze w 1948 (raz w ligowym meczu zastąpił Alszera). Potem poświęcił się pracy szkoleniowej. Był trenerem (już jednak nie tak dobrym jak graczem) takich klubów jak: Calisia (1948-1949), Stal Dąbrowa Górnicza (1950-1952), Unia Gorzów (1953), szkółek piłkarskich ZS Górnik w Rudzie Śląskiej i Chorzowie oraz MKS Orzesze i Górnik Słupiec.
Żonaty z Elfrydą z d. Kiełbasą, z którą miał czterech synów (tylko Zygmunt poszedł w ślady ojca i grał w latach sześćdziesiątych w barwach wrocławskiego Śląska). Pozostawił pamiętnik (oprac. A. Locha) „Z butami piłkarskimi na boiskach Europy” (1957) drukowany wcześniej w lokalnych gazetach śląskich („Życie Chorzowa”, „Goniec Górnośląski”).
Zmarł w Słupcu na Dolnym Śląsku 12 stycznia 1969, gdzie został pochowany. Żegnano go jako jednego z najwybitniejszych środkowych napastników w dziejach polskiego futbolu.
*1936 Berlin: napastnik drużyny, która w elim. pokonała Węgry 3:0, w ćwierćfin. wygrała z Wielką Brytanią 5:4, w półfinale przegrała z Austrią 1:3, a w meczu o brązowy medal przegrała z Norwegią 2:3 (2:2), zajmując ostatecznie 4. miejsce w turnieju (zw. Włochy). Peterek wystąpił we wszystkich meczach zdobywając bramkę w spotkaniu z Norwegią. Skład drużyny zob. – Albański Spirydion.
Bibl.: Słownik WF, 1990, z. 3, s. 117-118 (Antoni Steuer); Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 73 (tu błędny dzień urodzin 8 listopada); EP Fuji, Ruch, s. 32, 202, t. 20, s. 175, t. 25, s. 174; Głuszek, Leksykon 1999, s. 297; Pawlak, Olimpijczycy, s. 200 (tu błędnie miejsce śmierci Suszec); Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 369; MES, t. 2, s. 250; Żegnaj Teo, „Sport”, 1969, nr 5.
