ps. „Junior”, „Małolat”, „Dziadek”, bokser z Oleśnicy, trzykrotny olimpijczyk, brązowy medalista z Barcelony (1992) – jedyny z pięściarskiej ekipy.
Urodzony 2 grudnia 1967 w Oleśnicy, syn Kazimierza i Janiny Gorgol, absolwent Studium Ekonomicznego. Był obiecującym dzieckiem w lekkoatletyce (szkoła podstawowa), ale po „dwóch podejściach” (z nikłą aprobatą mamy, pani Janiny) został ostatecznie bokserem (182 cm, 91 kg) wagi półciężkiej i ciężkiej wrocławskiej Gwardii (1983-2001). Trenerzy: najpierw Leopold Faska (jako juniora), a potem Ludwik Denderys, Leszek Strasburger i Zygmunt Gosiewski.
Opinie o jego sportowej karierze są bardzo różne: jedni nazywają go szczęściarzem, inni „bokserem jednej walki”, a on sam uważa, że za mało pracował, za łatwo przychodziły mu zwycięstwa, a kiedy się o tym przekonał, było już za późno na „wielki finał”, o którym zawsze marzył. W ciągu 16 lat, które spędził między linami ringu, zdążył być 10-krotnym mistrzem Polski w kat. ciężkiej (1990, 1992-2000) i 9-krotnym reprezentantem w meczach międzypaństwowych 1990-1998 (6 zwycięstw, 3 porażki). Nie miał szczęścia podczas trzech startów w mistrzostwach świata (1993, 1995, 1997), gdzie we wszystkich turniejach odpadł w ćwierćfinałach zajmując msc 5-8. Nieco szczęśliwiej startował w mistrzostwach Europy (1993, 1996, 1998), skąd z duńskiego Vejle (1996) przywiózł brązowy medal przegrywając dopiero w półfin. (0:7) z naturalizowanym Niemcem Luanem Krasnigi. Zwycięzca turnieju im. F. Stamma (1990) w wadze półciężkiej i 1994-1995 (w wadze ciężkiej). Stoczył ogółem 270 walk (237 zwycięstw, 7 remisów, 26 porażek) – stan marzec 2000. W lutym 2001 przeszedł na zawodowstwo. Związany z Hammer KnockOut Promotions. Stoczył do stycznia 2003 11 walk zawodowych (8 zw. – 1 rem. – 2 por.). Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1993).
*1992 Barcelona: boks, w. półciężka – w pierwszej kolejce wygrał 6:3 z Alexandrem Gonzalezem (Portoryko), w drugiej pokonał 14:3 Mohameda Benguesmię (Algeria), w ćwierćfin. zwyciężył 9:7 Angela Espinosę (Kuba), w półfin. przegrał 6:8 z Torstenem Mayem (Niemcy) zdobywając brązowy medal (zw. T. May).
Był to najlepszy występ Polaka na arenie międzynarodowej. Dostał się on na igrzyska tzw. „tylnymi drzwiami” (w ostatniej chwili jako rezerwowy). Stoczył jedną z najlepszych walk w turnieju wygrywając wyraźnie i przekonująco z niepokonanym do tej pory Kubańczykiem, był bliski zwycięstwa w walce półfinałowej z Niemcem (są tacy, którzy twierdzą, że gdyby w narożniku w charakterze sekundanta znalazł się jego trener klubowy, wygrałby bezapelacyjnie). Jako jedyny polski pięściarz zdobył medal na tych igrzyskach.
*1996 Atlanta: boks, w. ciężka – w pierwszej kolejce wygrał 14:2 z Lakhą Singhiem (Indie), w drugiej przegrał 1: 6 z Georgi Kandelaki (Gruzja) i odp. z konk (zw. F. Savon, Kuba).
*2000 Sydney: boks, w. ciężka – w pierwszej eliminacji przegrał 2:11 z Williamem Bennettem (USA) i odp. z turnieju (zw. F. Savon, Kuba).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 153; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 16-17; Duński, Od Paryża, s. 39-40; Pawlak, Olimpijczycy, s. 27; Harenda W., Energiczny, żywiołowy, „Magazyn Olimpijski”, 2000, nr 8/9, s. 55; Kronika sportu 2000, s. 38, 236; Żochowski R., Trzecie igrzyska „Dziadka” Wojciecha Bartnika, „Bokser”, 1999, nr 12; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 220, 225; Kto jest kim w Polsce, Ed. III, 1993, s. 35-36.
