mjr dypl. sł. st. Wojska Polskiego, szermierz krakowskiego AZS i warszawskiej Legii, brązowy medalista olimpijski z Amsterdamu (1928).
Urodzony 28 marca 1897 w Warszawie syn Tytusa i Emilii Augusty z Mosdorfów, ukończył miejscowe 8-klasowe Gimnazjum Filologiczne im. E. Konopczyńskiego (1916) i rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Nauk Politycznych UW (4 semestry), które przerwała wojna. Jako ochotnik (10 listopada 1918) wstępuje do Wojska Polskiego, otrzymuje pierwszy stopień oficerski (1 grudnia 1919) i po krótkim pobycie na froncie (8 pap) służy swoją pracą, zdolnościami i zaangażowaniem organizującej się armii. Przede wszystkim zdobywa wiedzę: na Wydziale Prawa UJ, w Szkole Administracji WP w Łobzowie, Wyższej Szkole Intendentury w Warszawie i wreszcie w Wyższej Szkole Wojennej w Rembertowie. Liczne funkcje i obowiązki wyróżniającego się oficera intendentury łączy z zainteresowaniami sportowymi. W Krakowie (1921) wstępuje do organizującej się (ponownie) sekcji szermierczej tamtejszego AZS, która rozwija się niezwykle dynamicznie i gromadzi niebawem najlepszych szermierzy Polski (Ader, Małecki, Papée, Winkler, Laskowski, Segda) – przyszłych olimpijczyków. Jest to kontynuacja zainteresowań Zabielskiego, który już w 1920 (wspólnie z kpt. Sopotnickim i por. Sobolewskim) zorganizował zajęcia szermiercze w warszawskim Wojskowym Klubie Sportowym, a nieco później znalazł się wśród współorganizatorów Polskiego Związku Szermierczego (1922).
Jako zawodnik robi szybkie postępy. Są one m. in. wynikiem specjalnego szkolenia w poznańskiej CWSG i S (z „postępem celującym”). Wchodzi do szablowej czołówki zdobywając na mistrzostwach Polski brązowe medale (1924 , 1926, 1927) oraz w szpadzie (1929). Drużynowy mistrz Polski w szpadzie (1938). Podczas akademickich mistrzostw świata w Warszawie (1924) jest wśród „srebrnych” drużyn w szabli i florecie. Dwukrotnie awansuje do drużyn olimpijskich. W następnych latach Zabielski nadal należał do polskiej czołówki. Startował m. in. trzykrotnie na mistrzostwach Europy (1930, 1933, 1934) zdobywając brązowy medal w turnieju drużynowym szabli (partnerzy: T. Friedrich, K. Laskowski, L. Lubicz-Nycz, A. Papee, W. Segda, K. Szempliński) w Liege (1930). W tej broni wywalczył także dwukrotnie 5 m. na mistrzostwach Polski (1933, 1934). Po przeniesieniu się do Warszawy należał krótko do miejscowego AZS, a od 1934 był kierownikiem sekcji szermierczej Legii. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939, a po jej zakończeniu jako oficer Oddziału III Sztabu Generalnego pracował (Węgry, Francja, Anglia) nad odtworzeniem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W stopniu majora powraca do kraju.
Zmarł 19 listopada 1958 i spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
*1924 Paryż: szermierka, szabla druż. – po porażkach w grupie elim. (4 druż.) z Holandią 0:16 i USA 4:12 (1 zw.) Polacy odpadli z turnieju (zw. Włochy). Partnerami w drużynie byli: A. Ader, A. Małecki, A. Papée i K. Winkler.
*1928 Amsterdam: szermierka, szabla druż. – w grupie ćwierćfin. (4 druż.) Polacy pokonali W. Brytanię 11:5 (Z. nie walczył) i USA 9:7 (nie walczył), w grupie półfin. (4 druż.) zwyciężyli Belgię 9:7 (nie walczył) i Holandię 9:4 (nie walczył) oraz przegrali z Włochami 0:16. W pojedynku o miejsca 1-4 Polacy ulegli Węgrom 2:14 (1 zw.), a w spotkaniu o m. 3-4 pokonali Niemcy (nie walczył) zdobywając brązowy medal (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: T. Friedrich, K. Laskowski, A. Małecki, A. Papée i W. Segda.
Bibl.: Słownik WF, 1988, z. 4, s. 128-129 (Michał Słoniewski); Wryk, Akademicki, s. 242 i dalsze; Pół wieku AZS , s. 35-36 , 353, 362; Duński, Od Paryża, s. 1056-1057; Głuszek, Leksykon 1999 , s. 372; Pawlak , Olimpijczycy, s. 293 (tu błędnie kariera sportowa 1922-1928); Łuczak, Szermierka w Polsce w latach 1945-1989, s. 23 i dalsze; Wryk, Jerzy Zabielski, APS , 2002; CAW: AP 8043 + 10654.
