zapaśnik stylu wolnego, mistrz Polski, medalista mistrzostw świata i Europy, olimpijczyk z Moskwy (1980) – brązowy medalista oraz z Seulu (1988).
Urodzony 8 lutego 1953 w Zarzeczu, woj. rzeszowskie, syn Michała i Stanisławy, absolwent Technikum Elektromechanicznego (kierowca mechanik, instruktor sportu). Zapaśnik (214 cm, 135 kg) stylu wolnego (waga superciężka), reprezentant Stali Rzeszów (1973-1993), podopieczny trenerów: Jana Małka i Bronisława Ginalskiego oraz Eugeniusza Najmarka (kadra).
Siłacz niezwykły (krzepę zdobywał dzięki pracy fizycznej na roli, w zakładzie przewijającym silniki elektryczne i w żwirowni, gdzie ładował na samochody gruby piach), przypadkiem odkryty dla sportu (w szkole go nie uprawiał gdyż był za mały), kiedy przed dwudziestym rokiem życia gwałtownie urósł i stał się obiektem zainteresowania poszukiwaczy koszykarskich talentów. Ale mimo 2 metrów i 14 centymetrów do basketu się nie nadawał (niewielka skoczność, słaba szybkość, a w związku z tym niecelny rzut). Jego siłę można było wykorzystać w zapasach, choć i tu były problemy (miał mocne ramiona i ręce, ale słabiutkie nogi). Przy drugim podejściu (przerwa w treningach) w zapasach jednak pozostał, ale brak przygotowania sprawnościowego (w młodości) pozbawił go najwyższych sportowych zdobyczy, choć i tak na matach całego świata odniósł wiele sukcesów.
8-krotny mistrz Polski w w. superciężkiej (1978-1984, 1988) był poza tym: 3-krotnym medalistą MŚ – brązowym (1981), srebrnym (1982, 1983), finalistą MŚ 1978 (4. msc), 1985 (4. msc), srebrnym medalistą ME (1984) i 5-krotnym brązowym medalistą (1979-1982, 1986) i finalistą ME 1977 (6. msc), 1978 (5. msc), 1983 (6. msc). Życiowy sukces odniósł podczas IO w Moskwie (1980), gdzie zdobył brązowy medal, choć – jak twierdził trener Eugeniusz Najmark – nasz „wolniak” o niedźwiedziej sile „był w Moskwie krok od jeszcze większego sukcesu”. Uchodził za „dobrego ducha” całej grupy zapaśniczej. Sport uważał za swoją wielką szansę życiową, którą chciał za wszelką cenę wykorzystać. Stąd szacunek i wdzięczność dla pracy trenerów i współtowarzyszy sportowej przygody. Odznaczony m. in. sześciokrotnie srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Był sportowcem bardzo popularnym (zwanym powszechnie „olbrzymem z Rzeszowa”), wielokrotnym laureatem nagrody „Złoty pas” redakcji „Sportu” dla najlepszego zapaśnika stylu wolnego.
*1980 Moskwa: zapasy, styl wolny, w. superciężka +100 kg – w pierwszej kolejce pokonał w 1.15 min. A. Diaza (Kuba), w drugiej wygrał w 1.28 min. z M. S. Clempnerem (W.Brytania), w trzeciej zwyciężył w 2.06 min. M. Zambrano (Peru), w czwartej pokonał w 5.01 min. A. Ianko (Rumunia), w finale przegrał 3:6 z S. Andijewem (ZSRR) oraz przy remisie 4:4 z J. Ballą (Węgry), zajmując 3. msc w turnieju, zdobył brązowy medal (zw. S. Andijew ZSRR).
*1988 Seul: zapasy, styl wolny, w. superciężka 130 kg – w pierwszej kolejce przegrał w 1.12 min. z A. Schröderem (NRD), w drugiej zwyciężył na łopatki H. Duk-Wona (Korea), w trzeciej pokonał na pkt. D. Payne (Kanada), w czwartej uległ w 5.49 min. B. Baumgartnerowi (USA), walcząc o msc 7-8 wygrał na pkt. z R. Bremmerem (RFN), zajmując w turnieju 7. msc (zw. D. Gobedżiszwili ZSRR).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 316; Pawlak, Olimpijczycy, s. 224; Staniszewski, Dzieje, s. 156, 160; Kronika sportu, s. 1020; MES, t. 2, s. 381; Godlewski, Olimpijskie turnieje, s. 98, 99, 106, 144, 149, 225, 237; Duński, Od Paryża, s. 776-777; Lipski, MEZ (w przygotowaniu do druku); Wywiad środowiskowy.
