prawniczka-ekonomistka, nauczyciel akademicki i trener, florecistka klubów warszawskich i katowickich, uczestniczka IO w Londynie (1948) i Helsinkach (1952), medalistka mistrzostw świata (1948).
Urodzona 3 listopada 1917 w Rzeszowie, córka Andrzeja i Emilii Medyckiej, absolwentka Gimnazjum Żeńskiego w Katowicach (1936) i Wydziału Prawa UJ, gdzie otrzymała tytuł magistra prawa (1945).
Florecistka (163 cm / 55 kg) Warszawianki (wychowanka trenera st. sierż. Józefa Radke), stołecznego AZS, Pogoni Katowice oraz klubów warszawskich: Państwowca, Ogniwa, Gwardii i Legii (1937-1939, 1946-1953, 1959-1960).
Medalistka mistrzostw Polski (indywidualnie): złota (1947, 1951), srebrna (1946, 1948) i brązowa (1953) oraz w konkurencji drużynowej: złota (1946, 1947, 1950, 1951, 1953), srebrna (1952, 1959, 1960) i brązowa (1938). Największy sukces na planszach zagranicznych: brązowy medal mistrzostw świata w indywidualnym turnieju floretu w Hadze (1948). Wieloletnia działaczka PZS (wiceprezes sportowy, sekretarz generalny, członek komisji rewizyjnej).
Sędzia międzynarodowy w szermierce. Nauczyciel akademicki i trener (specjalistka od problematyki międzynarodowego transportu w ramach światowego obrotu handlowego. Zasłużona Mistrzyni Sportu, odznaczona m.in. Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Warszawskim Krzyżem Powstańczym. Siostra olimpijczyka Jana Nawrockiego.
Zmarła w Warszawie 24 listopada 2009 roku w wieku 92 lat. Została pochowana w Warszawie na cmentarzu Bródnowskim.
*1948 Londyn: szermierka, floret ind. – w grupie elim. (7 zaw.) zajęła 6. miejsce z 2 zw. i odp. z konk.
*1952 Helsinki: szermierka, floret ind. – 1. miejsce w grupie elim.(6 zaw.) z 3 zw., 5 m. w grupie ćwierćfin. (6 zaw.) z 2 zw., odp. z konk.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 279; Pawlak, Olimpijczycy, s. 179; Borzęcki, Białą bronią, s. 7, 12, 92 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 57-58 i dalsze.
