BIEGALSKI ANDRZEJ (1953-2017)
|
trener, pięściarz „jednego sezonu”, mistrz Europy z Katowic (1975), olimpijczyk z Montrealu (1976).
Urodzony 5 marca 1953 w Gierczynie (jeleniogórskie, obecnie dolnośląskie) w rodzinie wojskowego osadnika, absolwent Zasadniczej Szkoły Górniczej w Radlinie (1972) i AWF we Wrocławiu (1984), gdzie otrzymał tytuł magistra wf (specjalizacja – sport, trener II kl.). Miał znakomite warunki fizyczne (192 cm, 83-105 kg) toteż nauczyciele wf, instruktorzy i trenerzy walczyli o jego „sportową duszę”. Z trzech proponowanych mu dyscyplin (judo, la, boks) wybrał pięściarstwo (Marian Mrula). Z Górnika Radlin (1970-1972) przeniósł się do Górnika Pszów (1973-1974), gdzie spotkał trenera Antoniego Zygmunta, któremu zawdzięcza najwięcej. Potem reprezentant warszawskiej Legii (1975-1976) i GKS Jastrzębie (1977-1983). Podczas odbywania zasadniczej służby wojskowej (19 lutego 1975) ówczesny trener kadry narodowej dr Wiktor Nowak zaproponował mu udział w przygotowaniach do ME w Katowicach. Z propozycji skorzystał odnosząc kilka miesięcy później swój życiowy sukces zdobywając tytuł mistrza Europy w wadze ciężkiej. Następne lata, nie przyniosły niestety, spodziewanych postępów, toteż nazwano go dość powszechnie „gwiazdą jednego sezonu”. Mimo tego klasyfikowany jest często jako najlepszy „ciężki” w historii naszego boksu, przed takimi zawodnikami jak Zarenkiewicz, Węgrzyniak, G. Skrzecz, Jędrzejewski, Trela czy Gościański. 3-krotny mistrz Polski: w wadze ciężkiej (1974, 1978) i superciężkiej (1979), 2-krotny mistrz kraju w rywalizacji drużynowej: w barwach Legii Warszawa (1975) i GKS Jastrzębie (1977), 8-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1974-1976 (3 zwycięstwa, 5 porażek). Dwukrotny uczestnik mistrzostw Europy (1975, 1979), gdzie w Katowicach (1975) wywalczył złoty medal w wadze ciężkiej. Po zwycięstwach nad Sommerem (CSRS), Hussingiem (RFN), Simonem (Rumunia), w finale wygrał 4:1 z Wiktorem Uljaniczem (ZSRR). Startował także w mistrzostwach świata (1974) w Hawanie, gdzie zajął m. 5-8. Zwycięzca turniejów: „Złoty Pas Polusa” (1972, 1973), „Czarne Diamenty” (1974) i „Gryf Szczeciński” (1976) – wszystkie w kat. ciężkiej. W tradycyjnym plebiscycie „PS” na najlepszego sportowca Polski (1975) zajął 4 m. Stoczył 237 walk (201 – 0 – 36).
Zmarł 14 marca 2017 roku.
*1976 Montreal: w. ciężka – w pierwszej kolejce przegrał 0:5 z Johny Tatem (USA) i odp. z konk. (zw. T. Stevenson, Kuba).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 157; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 18-19; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 203; Zmarzlik, Bij mistrza, s. 170-175 i 202-203; Lis, Rekordy w plecaku, s. 328; Osmólski, Leksykon boksu, s. 16; Pawlak, Olimpijczycy, s. 32; Żochowski R., Mistrz ciągle czeka na pożegnanie, „Boks”, 1985, nr 2.
