ps. „Ptyś”, „Margo”, najlepsza i najskuteczniejsza (213 cm wzrostu) zawodniczka w historii polskiej koszykówki, reprezentantka klubów krajowych, francuskich, hiszpańskich i amerykańskich, pierwsza Polka w Woman’s National Basketball League (WNBA) – zawodowej lidze USA, wielokrotna mistrzyni i reprezentantka Polski (132), mistrzyni Europy, olimpijka z Sydney (2000).
Urodzona 28 kwietnia 1974 w Warszawie, córka (druga z kolei, „średnia”) Jana Stanisława (ok. 200 cm wzrostu) i Marianny Marcinkiewicz (ok. 186 cm), absolwentka klasy sportowej Liceum Ogólnokształcącego w Wołominie, studentka Wyższej Szkoły WF i Sportu w Sopocie. Koszykarka (213 cm, 100 kg) Huraganu Wołomin, Olimpii Poznań, francuskiej VSVO Valenciennes Orchies, hiszpańskiego Pool Getafe Madryt, amerykańskiej drużyny ligi zawodowej WNBA-Utah Starzz i Fota Porta Gdyni, wychowanka trenera Ryszarda Zahna (zamiast lekcji wf prowadził z wysoką dziewczyną trening koszykarski), podopieczna trenerów: Tomasza Herkta, Marca Silverta, Antonio Diaz Miguela, Estabana Alberta, Denisse Taylora, Franka Laydena i ponownie Tomasza Herkta (kadra). Od pierwszych ciastek z kremem zwana „Ptysiem”, a później w USA „Margo”. Zaczynała w Huraganie Wołomin jako 12-letnia dziewczynka, a zawodnicze szlaki przecierała jej starsza siostra Katarzyna. Ale okazało się, że wzrost to nie wszystko i biedny „Ptyś” po przejściu do poznańskiej Olimpii (też za siostrą) przez prawie dwa lata grzał ławę rezerwowych i Małgosia, nie widząc perspektyw, chciała nawet skończyć z koszykówką. Poderwał ją dopiero do życia sukces w mistrzostwach świata juniorek (Seul), skąd młode Polki przywiozły brązowe medale. Szybko przyszły kolejne sukcesy. Najpierw klubowe (Olimpia Poznań) pod kierunkiem Tomasza Herkta: brązowy medal w Pucharze Europy Klubowych Mistrzów Krajowych i finał Pucharu Liliany Ronchetti. We Francji wicemistrzostwo tego kraju i 4 m. w „Finale 4”, w Hiszpanii już 2 m. w „Finale 4” i dwukrotnie mistrzostwo i Puchar tego kraju.
Na 24 urodziny (29 kwietnia 1998) zafundowała sobie udział, jako pierwsza Polka (nr 1 w drafcie) w zawodowej lidze amerykańskiej WNBA, gdzie w ciągu trzech miesięcy rozegrała 31 meczów. Swoje wielkie już umiejętności i doświadczenie zdobyte zagranicą zdyskontowała po powrocie do kraju (26 sierpnia 1998) podczas pamiętnych dla polskiej koszykówki kobiecej mistrzostwach Europy (1999) w Katowicach (finał). „Nie byłoby złota bez Małgosi Dydek – napisał katowicki „Sport”. Najmłodsza w ekipie była zarazem najlepszą, zdecydowaną liderką, bez której (co wydatnie pokazał mecz z Czeszkami) szło Polkom zdecydowanie trudniej. Mierząca 2.13 cm środkowa nie dość, że znakomicie zbierała i blokowała, potrafiła także w decydującym momencie wziąć na siebie ciężar gry i skutecznie rzucić”. A tymczasem najskuteczniejsza zawodniczka ME (zebrała 154 pkt. przed Elżbietą Trześniewską 107 i Krystyną Szymańską – Lara 101 pkt.) powiedziała dziennikarzom: „Robię to, co do mnie należy. Wcale nie czuję się gwiazdą, czy najlepszą koszykarką Europy”.
W polskiej koszykówce mieliśmy zawodniczki świetne, choćby Romę Gruszczyńską-Olesiewicz, najlepszą koszykarkę MŚ w Moskwie (1959) czy też Halinę Iwaniec i Ludmiłę Janowską, podpory naszej reprezentacji, która zdobywała srebrne medale ME w Bania Luce (1980) i Anconie (1981). Jednak żadna z nich nie mogła wykonać zadań wynikających ze wzrostu Dydek. 7-krotna mistrzyni Polski (1993, 1994, 1999-2003), 132 razy reprezentowała barwy narodowe (1992-2003) zdobywając rekordową liczbę 1783 punktów.
Zmarła w australijskim Brisbane 27 maja 2011 roku.
*2000 Sydney: center drużyny koszykówki, która w grupie elim. pokonała Nową Zelandię 75:52, Koreę Płd. 77:62 i Kubę 72:35 oraz przegrała z Rosją 46:84, USA 57:76 i Australią 48:76; w walce o 7 m. przegrała ze Słowacją 57:64, zajmując 8 m. w turnieju. Skład drużyny zob. – Bukowska Dorota.
Bibl.: Magazyn Olimpijski, 2000, nr 8/9, s. 69; Kronika Sportu 2000, s. 235, 236; Archiwum USC Warszawa.
