reprezentacyjny szpadzista ze Lwowa, olimpijczyk z Berlina (1936).
Urodzony 26 stycznia 1905 we Lwowie, syn Antoniego i Pauliny ukończył miejscową szkołę średnią i tam też zaczął uprawiać szermierkę będąc zawodnikiem Klubu Szermierzy Lwów (drużynowy mistrz Polski w szabli 1933) i tamtejszego Sokoła. Po wojnie (przebywał na terenie Węgier) zamieszkał w Gliwicach i walczył w barwach tamtejszego Piasta. Współzałożyciel sekcji szermierczych w klubach: AZS Gliwice, Budowlani Gliwice. Trener. Wychowawca m. in. Egona Franke, Edelgardy Salbach i Genowefy Kuszmir – Wojtasik.
Zmarł 16 lipca 1965 r. w Gliwicach.
*1936 Berlin: szermierka, szpada indyw. – 6 m. w grupie elim. (8 zaw.) z 2 zw., odp. z konk.; szpada druż. – w grupie elim. (3 druż.) Polacy pokonali Portugalię 9:7 i przegrali ze Szwajcarią 8:8 – w trafieniach 35:36, w grupie ćwierćfin. (4 druż.) zwyciężyli Kanadę 8:8 – w trafieniach 35:36 i W. Brytanię 8:3, w grupie półfin. (4 druż. ) Polacy przegrali z Belgią 2:14, Francją 4:12 i Niemcami 2:8 zajmując 5-8 m. w turnieju (zw. Włochy). Partnerami w drużynie byli: R. Kantor, R. Karwicki, J. Staszewicz, K. Szempliński i T. Zaczyk.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 189; Pawlak, Olimpijczycy, s. 71; Łuczak, Szermierka w Polsce w latach 1945-1989, s. 27 i dalsze; Mazur, Historia medalami pisana, s. 57-58; USC Gliwice, pismo z 2.08.2002.
