generał Wojska Polskiego, olimpijczyk z Berlina (1936), uczestnik bojów Pierwszej Dywizji Pancernej, trener jeźdźców kanadyjskich.
Urodzony 14 września 1910 w Maciszewicach (parafia Błaszki w Kaliskiem), syn Bronisława Mieczysława i Marii Elżbiety z Jażdżewskich, otrzymał świadectwo dojrzałości (27 czerwca 1928) stając przed Państwową Komisją Egzaminacyjną we Lwowie. Dalsze swoje losy związał ze służbą wojskową (od 13 września 1928) kształcąc się w Szkole Podchorążych Piechoty i Kawalerii. Naukę ukończył w Centrum Wyszkolenia Kawalerii (Grudziądz, 16 sierpnia 1930) z wynikiem bardzo dobrym (lokata 7/48) i skierowany został do 17 p. ułanów (Leszno, Wielkopolska Brygada Kawalerii), któremu pozostał wierny aż do zakończenia wojny obronnej 1939.
Był pasjonatem jeździectwa i jednym z najlepszych polskich zawodników lat trzydziestych. Dowódca pułku płk Kowalczewski pisał o swym podwładnym: „Bardzo zdolny i inteligentny. Przedstawia sobą idealny typ dowódcy kawalerii na wojnie, z ogromną fantazją, wściekłą odwagą i ryzykiem. Bardzo szybko orientuje się w sytuacji bojowej oraz szybko i trafnie decyduje. W każdej walce, także sportowej przejawia zacięty opór i nie zraża się niepowodzeniami. Bardzo dobry instruktor i dowódca plutonu. Bardzo dobry jeździec i instruktor jazdy konnej. Zalicza się do oficerów wyróżniających się ze względu na talent dowódczy, wybitne zdolności ogólne i obowiązkowość w pracy”. Startował 6-krotnie w konkursach o Puchar Narodów, odnosząc 2 zwycięstwa (1935 Ryga, 1936 Spa).
W styczniu 1936 miał ciężki wypadek, złamane udo, zgnieciona klatka piersiowa, pęknięta czaszka. Po trzech miesiącach w szpitalu zwolniony na własną prośbę. W maju tego roku uczestniczył z powodzeniem w eliminacjach do ekipy olimpijskiej. W berlińskiej olimpiadzie startował w konkursie skoków na klaczy Warszawianka. To jedyny koń z polskiej czołówki, który przeżył II wojną światową. W 1939 walczył na czele szwadronu 17 p. Ułanów Wielkopolskich. Później przedostał się do Francji, a następnie do Anglii. Brał udział w walkach służąc w Pierwszej Dywizji Pancernej na szlaku bojowym od Caen do Wilhelmshaven. Po wojnie osiadł w Kanadzie (1948). Początkowo był trenerem kanadyjskiej kadry wojskowej a potem cywilnej. Objął opiekę nad klubem jeździeckim i prowadził go prawie 10 lat. Następnie zaangażowany został na stanowisko trenera olimpijskiej reprezentacji jeździeckiej. Sam też jeździł w barwach Kanady.
Kawaler Krzyża Virtuti Militari, awansowany (1999) do stopnia generała brygady w stanie spoczynku. Zmarł 23 sierpnia 2006 roku w Warszawie.
*1936 Berlin: jeździectwo, konkurs skoków indyw. – nie ukończył (zw. K. Haase, Niemcy – 4 pkt.); konkurs skoków druż. – nie ukończył konk. z powodu zdekompletowania zespołu (zw. Niemcy – 44.0 pkt.). Partnerami Gutowskiego (dosiadał konia „Warszawianka”) w drużynie byli: J. Komorowski i T. Sokołowski.
Bibl.: Kociniak J., 90 urodziny gen. Michała Gutowskiego, „Weteran” (Kanada), styczeń 2001, s. 8-10; Głuszek, Leksykon 1999, s. 206; Pawlak, Olimpijczycy, s. 90; Pruski, Dzieje konkursów, s. 305-306; Łysakowska, Jeźdźcy olimpijscy, s. 34, 37, 40; Baza danych Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa w Warszawie; CAW:AP 7356 + 9209.
