KAŁUZIŃSKI ALFRED JÓZEF (1952-1997)
trener, najlepszy (obok Gmyrka) piłkarz ręczny Krakowa, jeden z najskuteczniejszych strzelców drużyny narodowej, brązowy medalista olimpijski z Montrealu (1976), uczestnik IO w Moskwie (1980).
Urodzony 21 grudnia 1952 w Krakowie, syn Józefa Franciszka i Alfredy Król, absolwent miejscowego Technikum Elektrycznego, kierowca mechanik, trener. Zawodnik (190 cm, 81 kg) krakowskich klubów: Wawelu (od 1971) i Hutnika, wychowanek trenera Boguchwała Fulary (prawdziwy łowca krakowskich talentów). Zaczynał od siatkówki i ze względu na warunki fizyczne oraz inne predyspozycje (pracowitość, chęć walki), byłby zapewne kandydatem do drużyny Huberta Wagnera, ale on szukał w sporcie bardziej „męskiej przygody”, więcej ruchu, elementu siły, twardości. Znalazł to w piłce ręcznej, choć zawsze siatkówce zazdrościł większej popularności. Awansował do drużyny narodowej w samą porę (1973), kiedy dojrzewał najlepszy zespół w historii polskiej piłki ręcznej. Szybko się w nim przyjął i zadomowił rozgrywając w sumie 140 meczów (1973-1982).
Debiutując zdobył na MŚ 1974 – 4. msc Potem był brązowy medal olimpijski i niejako na pożegnanie reprezentacji – brązowy medal MŚ w Dortmundzie (1982). Także 3-krotny mistrz Polski (1979-1981 z Hutnikiem). Był zawodnikiem rozgrywającym, ale dawał sobie radę na wszystkich pozycjach (lubił mieć za partnera swego przyjaciela z Krakowa Jana Gmyrka). Grał efektownie, ale przede wszystkim skutecznie i stąd chyba selekcjonerzy trzykrotnie zakwalifikowali go do „drużyny gwiazd” (reprezentacja świata IHF). Był również najskuteczniejszym strzelcem w wielu prestiżowych pojedynkach biało – czerwonych. Niemcom, podczas „małego finału” o brązowy medal w Montrealu strzelił 6 bramek. Kiedy przy stanie 17:17 zarządzono dogrywkę i niejako od nowa zaczynała się „gra o wszystko”, strzelcem osiemnastej tzw. psychologicznej bramki był niezapomniany Alfred Kałuziński, wielki wojownik polskiej drużyny. A nie wyglądał na wojownika. Spokojny, jakby wyciszony, lekko uśmiechnięty, potrafił wywieźć w pole i przechytrzyć każdego bramkarza.
W latach osiemdziesiątych (już po IO w Moskwie) grał jeszcze z powodzeniem w Niemczech (Norymberga). Mistrz Sportu (1975), odznaczony m. in. brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe (1982). Zmarł 4 września 1997 w Klimkówce pod Gorlicami. Co roku, w Boże Ciało, jego przyjaciele z Polski i Niemiec organizują na jego cześć zawody dla młodzieży i starszych panów (Kraków).
*1976 Montreal: członek drużyny piłki ręcznej, która w grupie elim. (5 druż.) pokonała Węgry 18:16 (Kałuziński – 8 bramek), CSRS 21:18 (4 bramki) i USA 26:20 (1 bramka) oraz przegrała z Rumunią 15:17 (2 bramki), zajmując 2. msc w grupie (brała w niej udział również Tunezja, która przegrała z Polską 12:26, ale potem zbojkotowała igrzyska, wycofała się z turnieju i nie została sklasyfikowana); w meczu o msc 3-4 zwyciężyła RFN 21:18 po dogrywce (6 bramek), zdobywając brązowy medal (zw. ZSRR). Skład drużyny zob. – Amtczak Zdzisław.
*1980 Moskwa: członek drużyny piłki ręcznej, która w grupie elim. (6 druż.) pokonała Kubę 34:19 (5 bramek) i Danię 26:12 (1 bramka), zremisowała z Węgrami 20:20 (5 bramek) oraz przegrała z NRD 21:22 (1 bramka) i Hiszpanią 22:24 (3 bramki), zajmując w grupie 4. msc; w meczu o msc 7-8 wygrała ze Szwajcarią 23:22 (6 bramek) zajmując 7. msc w turnieju (zw. NRD). Kałuziński wystąpił we wszystkich meczach. Skład drużyny zob. – Brzozowski Janusz.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 219-220; Pawlak, Olimpijczycy, s. 108-109; MES, t. 1, s. 258, t. 2, s. 42; Porada, Igrzyska, s. 444, 902, 989; Duński, Od Paryża, s. 299; Drygas, 75 lat piłki ręcznej, s. 63-64, 67-68, 77-78, 81-82, 189-190; Kasprzyk, 50 lat krakowskiej piłki ręcznej, s. 55; USC Kraków, AU 8163/52/Śr. (25.03.2003).
