KLEMPEL JERZY (1953 – 2004)
|
ps. „Kukuś”, st. chor. sztab. sł. st. WP, trener, jeden z najskuteczniejszych piłkarzy ręcznych świata, „strzelec wyborowy” reprezentacji Polski (224 mecze), brązowy medalista olimpijski (1976) i brązowy medalista mistrzostw świata (1982).
Urodzony 23 kwietnia 1953 w Międzylesiu, absolwent szkoły średniej, żołnierz zawodowy (st. chor. sztab.), trener. Piłkarz ręczny (192 cm, 90 kg) Gwardii Opole (1970-1971) i Śląska Wrocław (1971-1982), wychowanek trenerów Edwarda Hyla i Bogdana Kowalczyka. Karierę sportową zaczynał (1968) od tytułu mistrza Polski juniorów Odry Opole w hokeju na lodzie. Już wtedy w starciu z rywalami nabrał pewności siebie, pozbył się lęku przed starciem z przeciwnikiem. Wyrobił sobie siłę, sprawność, szybkość. Przydało się. Dwa lata później trafił na trening szczypiornistów Gwardii Opole, a potem wszystko potoczyło się błyskawicznie: zadebiutował w I lidze, w dwu meczu z Pogonią Zabrze zdobył 20 bramek, szybko zabrano go do Śląska Wrocław, a niedługo potem zadebiutował w reprezentacji narodowej. Tak narodził się zawodnik, który stał się legendą polskiej i światowej piłki ręcznej. Leworęczny szczypiornista grał na pozycji prawego rozgrywającego, a czasami gościł na prawym skrzydle. Jego atutem podstawowym było jednak nie miejsce na którym grał, a skuteczność rzutu. Umiał strzelać i zdobywać bramki, dlatego zazwyczaj cała taktyka gry zespołu była tak konstruowana, aby właśnie on mógł skutecznie zakończyć akcję celnym strzałem. Z zasady nie pudłował. Toteż cieszył się tytułem króla strzelców m. in. na turniejach olimpijskich w Moskwie oraz mistrzostwach świata w Danii (1978) i RFN (1982). Jego wybór do grona najlepszego polskiego zespołu XX wieku (na pozycji prawe rozegranie) uzasadniano: „nieprawdopodobnie celne oko. Właściwie piłka zawsze lądowała tam, gdzie chciał. Nie był jednak asem techniki”.
8-krotny mistrz Polski w drużynie Śląska (1972-1978, 1982) był także (obok dwóch występów olimpijskich, brązowym medalistą MŚ 1982) i 2-krotnym finalistą MŚ (1974 – 4. msc i 1978 – 6. msc). 224-krotny reprezentant Polski w której był najskuteczniejszym strzelcem (brak dokładnej statystyki, ile zdobył bramek). Posiadał jeszcze dwa rekordy. Jako jedyny (na świecie) aż 18 razy po różnego typu imprezach najwyższej rangi umieszczany był w reprezentacji świata (tzw. „drużyny gwiazd”, wybieranej przez organizatorów, trenerów lub dziennikarzy). Po zakończeniu kariery w Polsce przez wiele lat grał w niemieckim zespole FA Goeppingen (1982-1991). I tu jako jedyny gracz w historii został trzy razy z rzędu królem strzelców Bundesligi. Strzelił ogółem 1147 bramek, co dało średnią w sezonie: 9,8 gola na mecz. Zasłużony Mistrz Sportu (1987), odznaczony m.in. brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe (1976, 1982) i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł w maju 2004 roku.
*1976 Montreal: członek drużyny piłki ręcznej, która w grupie elim. (5 druż.) pokonała Węgry 18:16 (Klempel 1 bramka), CSRS 21:18 (2 bramki) i USA 26:20 (8 bramek) oraz przegrała z Rumunią 15:17 (6 bramek), zajmując 2. msc w grupie (w rozgrywkach tej grupy brała również udział drużyna Tunezji, która po porażce z Polską 12:26 zbojkotowała igrzyska i wycofała się z turnieju nie będąc sklasyfikowana); w meczu o 3-4. msc zwyciężyła RFN 21:18 po dogrywce (6 bramek) zdobywając brązowy medal (zw. ZSRR). Klempel grał we wszystkich meczach. Skład drużyny zob. – Antczak Zdzisław.
*1980 Moskwa: członek drużyny piłki ręcznej, która w grupie elim. (6 druż.) pokonała Kubę 34:19 (11 bramek) i Danię 26:12 (10 bramek), zremisowała z Węgrami 20:20 (1 bramka) oraz przegrała z NRD 21:22 (5 bramek) i Hiszpanią 22:24 (8 bramek) zajmując 4. msc w grupie; w meczu o msc 7-8 wygrała ze Szwajcarią 23:22 (9 bramek) zajmując 7. msc w turnieju (zw. NRD). Klempel wystąpił we wszystkich meczach. Skład drużyny zob. – Brzozowski Janusz.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 227; Pawlak, Olimpijczycy, s. 117; MES, t. 1, s. 273; Porada, Igrzyska, s. 444, 902, 989; Duński, Od Paryża, s. 333-334; Drygas, 75 lat piłki ręcznej, s. 63-64, 67-68, 77-78, 81-82, 188; Schwarzer, Dolnośląscy olimpijczycy, s. 44, 52.
