KOBYLIŃSKI PRUS EDWARD (1908-1992)
wybitny wioślarz, trener i działacz (prezes PZTW), brązowy medalista olimpijski z Los Angeles (1932).
Urodzony 15 stycznia 1908 w Warszawie w ziemiańskiej rodzinie Wacława i Zofii, wywodzącej się z Kielecczyzny i posiadającej szlachecki rodowód. Ukończył Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie (1926) i rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej. Przerwał je jednak i podjął pracę w rodzinnej wytwórni cukrów i czekolady. W latach 1930-1931 odbył służbę wojskową w 75 pułku piechoty w Grodnie. Od najmłodszych lat uprawiał sport. Jako gimnazjalista (miał świetne warunki fizyczne, 180 cm wzrostu i 70 kg) osiągał nawet na 400 m. wyniki w granicach 47 sekund. Ale – jak mawiał – nie lubił samotności i tęskniąc za „zespołem” trafił do wioślarstwa (1926-1939). Startując w barwach warszawskiego AZS i WTW zdobył 12 tytułów mistrza Polski (1932-1938). Mimo wysokiej formy i dobrego samopoczucia nie zakwalifikował się do reprezentacyjnej ósemki na IO do Amsterdamu (1928), ale był już uczestnikiem dwóch kolejnych igrzysk.
Trzykrotnie reprezentował Polskę podczas mistrzostw Europy (1933, 1934, 1935). W tych ostatnich zajął w Berlinie w dwójce bez sternika wraz z Ryszardem Borzuchowskim 5 miejsce. Karierę zawodniczą przerwała II wojna światowa. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 w 36 pułku piechoty walcząc pod Wieluniem, Piotrkowem Trybunalskim i Łaskiem, a następnie wraz z 44 pułkiem piechoty pod Chełmem, Zamościem, Tarnowatką. Kampanię zakończył pod dowództwem gen. Kleeberga pod Wolą Gułowską. Po wojnie energicznie włączył się w odbudowę polskiego wioślarstwa.
Był trenerem WTW (1947-1948 i 1958-1969), Związkowego Klubu Sportowego „Budowlani” i BKS „Skra” (1949-1957), wykładowcą (AWF Warszawa), trenerem kadry narodowej (1953-1954) organizatorem nowych klubów i sekcji wioślarskich m. in. w Ełku, Gołdapi, Olecku (stąd zasłużony działacz kultury fizycznej Ziemi Białostockiej ), Łomży, współzałożycielem PZTW i wreszcie jego prezesem (1982-1984). Producent wioseł i sędzia międzynarodowy (IO w Monachium i Montrealu). Zasłużony działacz kultury fizycznej (1967), odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1977) i Krzyżem Oficerskim OOP (1984) oraz dwukrotnie medalem „Za Zasługi dla Polskiego Ruchu Olimpijskiego” (1980, 1984). Zmarł 7 września 1992 w Warszawie i pochowany jest na Powązkach w grobowcu rodzinnym.
* 1932 Los Angeles: czwórka ze sternikiem – 1. w elim. (3 osady) z czasem 7.04,2, 3. msc w finale (4 osady) z czasem 7.26,8 zdobywając brązowy medal (zw. Niemcy – 7.19.0 ). Partnerami w osadzie byli: sternik, J. Braun, J. Ślązak, S. Urban i sternik J. Skolimowski
* 1936 Berlin: dwójki bez sternika – 1. w elim. (5 osad) z czasem 7.29.9, 6. msc w finale z czasem 8.41,9 (zw. Niemcy – 8.16,1). Partnerem był R. Borzuchowski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 230 (tu brak daty śmierci); Pawlak, Olimpijczycy, s. 120; Duński, Od Paryża, s. 347-348; Wryk, Akademicki, s. 383; Kobendza, 80 lat PZTW, s. 26, 59, 79, 214-217.
