technik ceramik, wioślarz, skifista z Poznania, olimpijczyk z Tokio (1964).
Urodzony 25 maja 1939 w Poznaniu, syn Ignacego i Praksedy Pasiciel, absolwent miejscowego Technikum Ceramicznego (1957, technik ceramik). Wioślarz (186 cm, 85 kg), skifista, reprezentant PTW Tryton Poznań (1955-1959 i 1962-1968) oraz Zawiszy Bydgoszcz (1960-1961, w czasie służby wojskowej), podopieczny trenerów: Waleriana Chudzińskiego (Tryton), Jerzego Chudzińskiego (Zawisza), Teodora Kocerki (kadra) i Zdzisława Okupnika (okręg).
Czołowy polski skifista lat sześćdziesiątych. W różnych regatach międzynarodowych odniósł w jedynkach ponad 50 zwycięstw. 12-krotny mistrz Polski: jedynki (1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967), dwójka podwójna (1960-1964). Uczestnik MŚ w jedynkach: 1966 Bled – 8 m. i finalista ME w jedynkach: 1963 Kopenhaga – 5 m., 1964 Amsterdam – 5 m., 1965 Duisburg – 4 m. Zasłużony Mistrz Sportu.
*1964 Tokio: wioślarstwo, jedynki – 3 m. w przedb. (4 zaw.) z czasem 8:08.96, 3 m. w rep. (4 zaw.) z czasem 7:44.75, odp. z konk.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 246; Pawlak, Olimpijczycy, s. 139, (tu błędnie zawód – stolarz, pięciokrotny mistrz Polski); Księga sportu, s. 535; Kronika Sportu, s. 1009; Porada, Igrzyska, s. 866; Kobendza, 80 lat PZTW, s. 66, 67, 90, 91; Wywiad środowiskowy (ankieta wypełniona przez zawodnika).
