ŁBIK MAREK
ps. „Diabeł”, przedsiębiorca, kajakarz, kanadyjkarz poznańskiej Warty, partner Marka Dopierały, wielokrotny mistrz Polski, dwukrotny mistrz świata (1986, 1987), dwukrotny olimpijczyk (1980, 1988), srebrny i brązowy medalista olimpijski z Seulu (1988).
Urodzony 30 stycznia 1958 w Poznaniu, syn Mariana i Teresy Kąkolewskiej, absolwent miejscowego Liceum Zawodowego (1977, mechanik obróbki skrawaniem) i Studium Trenerskiego przy AWF Wrocław. Kanadyjkarz (180 cm, 80 kg), reprezentant poznańskiej Warty (1969-1991), wychowanek trenera Adama Richtera, podopieczny trenera Stanisława Rybakowskiego (kadra). Kiedy pierwszy raz pojawił się na przystani (zwabił go tam ze szkoły podstawowej nr 14 trener Abramowicz), niczym się specjalnie nie wyróżniał. Najpierw wsadzono go na kajak, ale czynny jeszcze zawodnik i początkujący trener Maciej Tomyślak koniecznie chciał go „przerobić” na kanadyjkarza. Kandydat na mistrza protestował: ” – po co mam w łódce klęczeć, jeśli wygodniej jest siedzieć”. Ale kiedy w osadzie znalazło się miejsce obok mistrza Polski juniorów Tomasza Pawłowskiego, przystał na canoe. Sprawę „przyklepał” swym autorytetem trener juniorów Adam Richter, właściwy wychowawca poznańskiego kanadyjkarza, który o swoim podopiecznym miał jednoznaczną opinię: ” – Marek miał smykałkę do sportu i dobrą koordynację ruchów. Był twardy, zadziorny i chciał coś zdobyć, miał też dobrą technikę wiosłowania”.
Inni, którzy śledzili rozwój młodego poznańskiego kanadyjkarza dodawali znacząco, że „czuł wodę”, a jeszcze inni, kiedy oceniali już jego karierę sportową dodawali: „Niesłychanie impulsywny, brylujący w otoczeniu, zawsze mający swoje zdanie. Tytan pracy”. Wszystkie te cechy sprawiły, że wyrósł na czołowego kanadyjkarza świata i choć pierwsze sukcesy odnosił wprawdzie z Piotrem Pawłowskim (brązowy medal MŚ, 1979) i Tomaszem Goliaszem (srebrny medal MŚ, 1989), to jednak dopiero mariaż z Markiem Dopierałą (decyzja trenera Stanisława Rybakowskiego z 1984, Zawody Przyjaźni w Grünau) sprawił, że został mistrzem świata i srebrnym medalistą olimpijskim. Niestety, przykre było jego rozstanie z wyczynem sportowym.
Niespodziewanie podczas przygotowań do kolejnych igrzysk (1992) wszedł w ostry konflikt z nowym trenerem kadry narodowej Jerzym Oparą (nie widział go w gronie podopiecznych, szykując nową młodą ekipę) i niespodziewanie zakończył karierę sportową (1991). 24-krotny mistrz Polski: C-1 500 m (1981, 1983, 1985, 1986, 1987, 1989, 1990), C-1 1000 m (1981, 1985,1986, 1987, 1989), C-1 10000 m (1986, 1987, 1989), C-2 500 m (1979, 1980, 1984, 1988 ), C-2 1000 m (1978, 1988), C-2 10000 m (1978, 1980, 1988). Dwukrotny mistrz świata 1986 Montreal (C-2 10000 m) i 1987 Duisburg (C-2 500 m), z Markiem Dopierałą. 4-krotny wicemistrz świata 1985 Mechelen (C-2 500 m), 1986 Montreal (C-2 1000 m), 1987 Duisburg (C-2 1000 m), z Markiem Dopierałą, 1989 Płowdiw (C-2 500 m), z Tomaszem Goliaszem. 2-krotny brązowy medalista MŚ 1979 Duisburg (C-2 500 m), z Piotrem Pawłowskim, 1985 Mechelen (C-2 1000 m) z Markiem Dopierałą.
Najlepszy sportowiec Polski (wraz z Markiem Dopierałą) w plebiscycie czytelników „PS” (1987). Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim, dwukrotnie złotym, trzykrotnie srebrnym i trzykrotnie brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Po szoku spowodowanym nagłym przerwaniem kariery sportowej i brakiem możliwości pozostania w środowisku sportowym, zajął się najpierw handlem, a potem prowadzeniem własnego przedsiębiorstwa. Sport bardzo mu pomógł zostać znów człowiekiem sukcesu. Jest cenionym działaczem, prezesem KS Warta i członkiem zarządu PZK i PKOl.
*1980 Moskwa: kan. jedynki 500 m – 3. msc w przedb. (5 zaw.) z czasem 1.55,60, 5. msc w finale (9 zaw.) z czasem 1.55,90 (zw. S. Postriechin, ZSRR – 1.55,37); kan. jedynki 1000 m – 5. msc w przedb. (5 zaw.) z czasem 4.13,34, 4. msc w półfin. (5 zaw.) z czasem 4.20,87, odp. z konk. (zw. w finale Bułgar L. Lubenow – 4.12,38).
*1988 Seul: kan. dwójki 500 m – 1. w przedb. (6 osad) z czasem 1.43,09, 2. w półfin. (5 osad) z czasem 1.49,06, 2. w finale (9 osad) z czasem 1.43,61 zdobywając srebrny medal (zw. W. Renejski – N. Żurawski, ZSRR – 1.41,77). Partnerem w osadzie był M. Dopierała; kan. dwójki 1000 m – 2. w przedb. (6 osad) z czasem 3.44,24, 1. w półfin. (5 osad) z czasem 3.50,45, 3. msc w finale (9 osad) z czasem 3.54,33 zdobywając brązowy medal (zw. W. Renejski – N. Żurawski, ZSRR – 3.48,36). Partnerem w osadzie był M. Dopierała.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 261; Pawlak, Olimpijczycy, s. 156, 157; Kronika Sportu, s. 908; Duński, Od Paryża, s. 522-523; Kto jest kim, Warszawa 1989, s. 156 (wyd. 2); Dokumentation Des Kanu, – Rennsports, v. 1, 1933-1990, s. 83, 102, 107, 108, 112, 117, 160, 218.
