nauczycielka wf, czołowa płotkarka lat siedemdziesiątych, olimpijka z Montrealu (1976).
Urodzona 21 marca 1955 w Warszawie, absolwentka miejscowego 44 Liceum Ogólnokształcącego i AWF Poznań (magister wf), lekkoatletka (169 cm, 56 kg) Warszawianki (1969-1981) specjalizująca się w biegu na wysokich płotkach, wychowanka trenera Jana Starościńskiego i podopieczna trenera Tadeusza Szczepańskiego. 8-krotna reprezentantka Polski w meczach międzypaństwowych 1974-1978 (9 startów, 1 zwycięstwo indywidualne), mistrzyni (1977) i wicemistrzyni (1976) kraju w biegu na 100 m ppł z rekordem życiowym na tym dystansie 12.91 (9 sierpnia 1975 Zielona Góra).
Uczestniczka: mistrzostw Europy juniorów (1973) w Duisburgu, gdzie w finale zajęła 6 m. (13.78), mistrzostw Europy w Rzymie (1974), gdzie odpadła z konk. w półfinale (13.95), finału Pucharu Europy w Helsinkach (1977), gdzie zajęła 3 m. (13.29). Medalistka Uniwersiady (1975) w Rzymie, gdzie zdobyła srebrny medal w czasie 13.34 i HME w Monachium (1976), gdzie wywalczyła medal brązowy w biegu na 60 m pł (8.14). Odznaczona m.in. dwukrotnie brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Żona olimpijczyka i trenera Andrzeja Świerczyńskiego.
*1976 Montreal: lekkoatletyka, 100 m pł – 1 m. w II przedb. (5 zaw.) z czasem 13.05, 5 m. w I półfin. (8 zaw.) z czasem 13.4, odp. z konk. (zw. J. Schaller, NRD – 12.77).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 283; Pawlak, Olimpijczycy, s. 183-184; Łojewski, Mecze kobiet, s. 18; Encyklopedia (Statystyczna ) LA, s. 191, 251, 261, 269; MP kobiet 1945-2002 (oprac. PZLA niepubl.); Poznajmy ich bliżej. Matura i płotki, „Lekkoatletyka”, 1973, nr 12, s. 27-28; „Lekkoatletyka”, 1976, nr 10, s. 28; European Indoor Handbook, s. 62.
