PAC – POMARNACKI MIKOŁAJ
inżynier technologii drewna, fechtmistrz, szpadzista i florecista klubów poznańskich i śląskich, olimpijczyk z Tokio (1964).
Urodzony 19 września 1934 w Rybinie, syn Wacława i Hanny hr Mielżyńskiej, absolwent WSR w Poznaniu, gdzie otrzymał tytuł magistra inżyniera technologii drewna (1959), szermierz (172 cm, 70 kg) poznańskich klubów: Gwardii (1953-1956) i AZS (1956-1960), gdańskiego AZS (1960-1962) i Piasta Gliwice (1962-1969). Medalista mistrzostw Polski w konkurencji indywidualnej: srebrny: w szpadzie (1964, 1965) i florecie (1956) oraz brązowy w szpadzie (1966) i w konkurencji drużynowej: srebrny – we florecie (1956) i szpadzie (1968, 1969) oraz brązowy – w szpadzie (1963). Zasłużony Mistrz Sportu. Jeszcze w czasie trwania kariery sportowej – trener GKS Katowice. Później trener kadry narodowej PZS: florecistek (1965-1969) i szpadzistów (1970-1975). Przez długie lata był fechtmistrzem we Włoszech. Także działacz OZS w Katowicach i PZS. Sędzia sportowy w szermierce. Poza tym wybitny filatelista. Żonaty (ekonomista, kwestor Politechniki Gliwickiej), ma dwoje dzieci (angliści). Mieszka w Gliwicach.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 303; Pawlak, Olimpijczycy, s. 193; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 74; Borzęcki, Białą bronią, s. 7, 12, 109 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 51, 88, 100 i dalsze; Marzec, Historia medalami pisana, s. 68, 95-96.
*1964 Tokio: szpada druż. – w grupie elim. (3 druż.) po zwycięstwie nad Koreą Płd. 14:2 (Pomarnacki 3 zw.) Polacy zajęli 2 m. W pojedynku o m. 1-8 przegrali z Włochami 6:9 (2 zw.), a w walce o m. 5-8 zwyciężyli kolejno Szwajcarię 9:5 (1 zw.) i ORO/RFN 8:8 – w trafieniach 62:66 (2 zw.), zajmując 5 m. w turnieju (zw. Węgry). Partnerami w drużynie byli: B. Andrzejewski, B. Gonsior, R. Parulski i H. Nielaba.
| « powrót do listy |
