przydomek „filozof ringu”, ekonomista, drugi po Zygmuncie Chychle – polski złoty medalista olimpijski w boksie (Rzym, 1960).
Urodzony 4 marca 1935 w robotniczej dzielnicy Radomia (Borki), w wielodzietnej (siedmioro) rodzinie Józefa (zginął w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie podczas II wojny światowej) i Anieli, na której barkach spoczęło wychowanie tak licznej rodziny. Szybko musiał wspomagać jej budżet. Jako 15-letni absolwent szkoły podstawowej poszedł do pracy w Zakładach Metalowych im. gen. Waltera.
W przyzakładowym klubie Broń (1951-1955) zapoznał się z boksem (pierwszy trener Henryk Kozioł). Przez wiele lat łączył potem (z dużym powodzeniem) pracę, naukę (absolwent wieczorowego Technikum Ekonomicznego, zaocznych studiów w warszawskiej SGPiS, gdzie w 1969 otrzymał tytuł magistra ekonomii oraz dwuletniego Studium Trenerskiego przy wrocławskiej AWF (1972) z boksowaniem w barwach: OWKS Lublin (1956), CWKS Legii Warszawa (1956-1957) i Broni Radom (1958-1961).
Był bokserem świetnym i wyjątkowym (171 cm, 59 kg), który przeszedł do historii polskiego pięściarstwa jako „filozof ringu”. Paździor – napisał o nim znawca tematu L. Olszewski – wytworzył swoisty styl walki, oparty na własnych możliwościach i umiejętnościach, a także cechach charakteru. Nie bił się w ringu, nie dopuszczał do wymiany, bo nie była mu potrzebna. Jego boks był właśnie jakby filozoficzny, wydumany, wyrafinowany. Najpierw ważne było własne bezpieczeństwo, potem dopiero przeciwnik z jego rozlicznymi walorami. Początek kariery pięściarza z Radomia nie był zbyt efektowny. Dopiero po pięciu latach startów zdecydowano się wystawić go do reprezentowania barw narodowych w mistrzostwach Europy w Pradze (1957). Nie zawiódł. W finale (po drodze wyeliminował m.in. reprezentanta ZSRR Anatolija Łagietko) pokonał doskonałego Fina Olli Mäki, późniejszego zawodowego mistrza Europy i zdobył złoty medal (Fin zrewanżował się Polakowi dwa lata później w Lucernie (1959) eliminując go w drugiej kolejce walk o mistrzostwo Europy). 2-krotny mistrz Polski w wadze lekkiej (1958, 1960) oraz 1-krotny mistrz kraju w zespole CWKS Warszawa (1956/57) był także 12-krotnym reprezentantem Polski w meczach międzypaństwowych 1957-1961 (10 zwycięstw i tylko 2 porażki). Złoty medalista olimpijski w Rzymie (1960).
Przed igrzyskami nie liczono na sukces radomianina, który tuż przed rozpoczęciem turnieju odniósł na treningu kontuzję nogi. Mimo dotkliwego bólu i wielkiej (w większości) klasy rywali, zademonstrował we wszystkich walkach ogromną ambicję, doskonałe wyszkolenie techniczne i świetną taktykę. Rok po igrzyskach mając 26 lat i znajdując się w doskonałej dyspozycji psychicznej i fizycznej – niespodziewanie zakończył karierę sportową (by „poukładać” sobie lepiej dalsze życie zawodowe i rodzinne) podczas której stoczył 194 walki (179 zwycięstw, 3 remisy, 12 porażek). Na krajowym ringu wygrał m.in. z takimi asami naszego pięściarstwa jak Kulej i Kasprzyk, a z rywali zagranicznych tylko pięciu bokserom świata udało się wygrać z „filozofem ringu” (Niemcom: Bomme, Herperowi i Schmidtowi oraz Lazarevicowi (Jugosławia) i Finowi Mäki). Po zakończeniu kariery sportowej łączył pracę starszego ekonomisty w Zakładach Metalowych im. Waltera ze szkoleniem pięściarzy miejscowej Broni (1962-1964), później po kolejnych studiach (trenerskich) prowadził pięściarzy: Zagłębia Lubin (1970-1979) od A klasy do I ligi i Gwardii Wrocław (1979-1986). Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m.in. dwukrotnie złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżami: Kawalerskim i Oficerskim OOP. Laureat nagrody im. Aleksandra Rekszy (1990).
Kazimierz Paździor zmarł 24 czerwca 2010 roku we Wrocławiu.
*1960 Rzym: boks, w. lekka – w pierwszej kolejce pokonał 5:0 Karima Taha Abdula (Irak), w drugiej zwyciężył 4:1 Harryego Lempio (ORO/RFN), w ćwierćfin. wygrał po b. ciężkiej walce 5:0 z Salahem Shokweirem (ZRA), w półfin. pokonał 3:2 Richarda McTaggarta (W. Brytania), a w finale po porywającej walce z żywiołowym Włochem Sandro Lopopolo wygrał 4:1 i zdobył złoty medal olimpijski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 296-297; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 184-185; Osmólski, Leksykon boksu, s. 199; Zmarzlik, Bij mistrza, s. 56-72 i 198; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 186; Kto jest kim, Ed. III, 1993, s. 544; Duński, Od Paryża, s. 665-666; Najlepsi z najlepszych, s. 142-145; Pawlak, Olimpijczycy, s. 199; Olszański, Za metą i dalej, s. 103-112.
